แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 967

บทที่ 967 มีหนึ่งไม่มีสอง

ไม่เหมือนกัน?

แน่นอนว่าต้องไม่เหมือนกัน เมื่อก่อนที่เล่าให้ซือเยี่ยหานฟังนั้นเธอพลั้งปากเล่าออกมามั่วๆ ตอนที่ตกผู้นี่!

เยี่ยหวันหวั่นสำลักไอฉับพลัน “แค่กๆๆ…ที่ฉันเล่าให้ถังถังฟังเป็นฉบับธรรมดา…ที่ฉันเล่าให้คุณฟังนั้นสุดยอดกว่า เป็นฉบับที่ฉันแต่งของฉันเอง…มีหนึ่งไม่มีสอง…”

ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ

หนูน้อยหมวกแดงกินหมาป่ายักษ์ ก็แปลกมากจริงๆ…

เวลานี้มีเสียงเสียดสีดังขึ้นข้างหู เด็กน้อยในอ้อมกอดขยุกขยิกนิดหน่อยราวกับสัตว์ขนฟูตัวเล็ก เขาแนบชิดในอ้อมกอดของเยี่ยหวันหวั่นหลับอย่างเป็นเด็กดี มือเล็กกำชายเสื้อของเธอแน่น

เยี่ยหวันหวั่นถูกความน่ารักโจมตีจนกุมหน้า “อ๊าย! น่ารักจัง! ซือเยี่ยหานคุณดูสิ น่ารักมากเลยใช่ไหม น่ารักเป็นพิเศษเลยเนอะ”

เพื่อให้ซือเยี่ยหานยอมรับถังถัง เยี่ยหวันหวั่นจึงเข้าสู่โหมดขายของอย่างบ้าคลั่ง เธอจับเด็กน้อยไปกอดทางฝั่งซือเยี่ยหานอย่างระมัดระวัง

เด็กน้อยขมวดคิ้วน้อยๆ เมื่อถูกเปลี่ยนตำแหน่ง แต่ก็หลับต่ออย่างรวดเร็ว

ซือเยี่ยหานมองเด็กน้อยในอ้อมกอดอย่างตื่นตระหนก

ความรู้สึกที่จู่ๆ ก็มีเด็กน้อยเพิ่มมาหนึ่งคน ช่างแสนยากบรรยาย…

“น่ารักจังๆ! เฮ้อ เด็กว่าง่ายเชื่อฟังแถมยังน่ารักขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนที่ฉันเห็นเด็กคนนี้ยังคิดนะว่า มีแต่ยีนของพวกผสมรวมเข้าด้วยกัน จึงจะคลอดเด็กน้อยน่ารักน่าชังขนาดนี้ออกมาได้…คุณว่า พ่อแม่เขาทำใจทิ้งเขาได้ลงคอเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นพูดพลางทอดถอนใจ

กับประโยค ‘มีแต่ยีนของพวกผสมรวมเข้าด้วยกัน จึงจะคลอดเด็กน้อยน่ารักน่าชังขนาดนี้ออกมาได้’ ของเยี่ยหวันหวั่น ซือเยี่ยหานมองเด็กน้อยที่ด้านข้าง ไม่มีท่าทีปฏิเสธอย่างเห็นได้ยาก

ซือเยี่ยหานเอ่ยถาม “ใครขอให้เธอช่วย”

วงสังคมของเยี่ยหวันหวั่นไม่ใหญ่มาก คนรอบข้างที่รู้จักก็มีแค่คนพวกนั้นซึ่งดูไม่น่าเป็นไปได้

ทันทีที่ยกถึงประเด็กนี้เยี่ยหวันหวั่นก็เศร้าใจ “เป็นไอ้โง่คนหนึ่ง! แต่ฉันมันโง่กว่า ถึงกับตอบรับช่วยเขา! ก่อนหน้านี้ฉันเคยเล่าให้คุณฟังแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันหากลุ่มคนแสดงฝีมือไม่เลวมาปลอมตัวเป็นเดธโรสเพื่อช่วยทหารรับจ้างสองสามคน นับว่าติดหนี้บุญคุณพวกเขาหนึ่งครั้ง ฉันเลยตกลงช่วย!”

พูดถึงเรื่องนี้ ซือเยี่ยหานมีสีหน้าน่าเกลียดอยู่บ้าง เด็กสาวคนนี้เมื่อก่อนใจเสาะขี้ขลาด แค่เห็นเลือดก็กลัวไม่ไหวแล้ว ต่อมากลับใจกล้าขึ้นเรื่อยๆ กล้าเสียใจไร้ขอบเขต…

แรกสุดก็ตอนถูกปล้นจากการเดินทางไปประเทศ B ต่อมาก็สไตล์การทำงาน เกิดการเปลี่ยนแปลงวันแล้ววันเล่า ตอนนี้ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ พาเด็กกลับมาเลี้ยงที่บ้านได้โดยตรง…

โชคดีว่าที่น่าตกตะลึงมากกว่านี้เขาก็เคยประสบมานับไม่ถ้วนแล้ว สำหรับเรื่องเล็กอย่างนี้ เขาก็ยังนับว่าใจเย็นอยู่…

เยี่ยหวันหวั่นพูดต่อ “ส่วนคุณที่เป็นพ่อ ก็คิดซะว่าฉันให้ประโยชน์แถมกับเขาแล้วกัน เอาเป็นว่ารอไว้เจอพ่อแม่แท้ๆ ของเด็กคนนี้ ฉันก็ประสบความสำเร็จถอนตัวได้แล้ว! ส่วนตอนนี้ แค่ก พวกเราสองคน ก็มองซะว่าฝึกฝนสักหน่อยเป็นไง?”

ฝึกฝนสักหน่อย…

สีหน้าของซยกพลันมืดมนลงอย่างยากสังเกตเห็น

กลางดึก

เยี่ยหวันหวั่นกับเด็กน้อยเข้าสู่ห้วงนิทรา ลมหายใจของหนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กดังเป็นจังหวะในค่ำคืนอันเงียบสงัดนี้

ซือเยี่ยหานมองใบหน้าฝันหวานสองดวงที่ด้านข้าง เขาสติหลุดลอยอย่างยากบรรยาย ในอนาคตสักวันหนึ่ง พวกเขาก็อาจมีลูกของตัวเองหรือเปล่า…

เวลานี้มือถทอที่ด้านข้างพลันสั่นเล็กน้อย

ซือเยี่ยหานลุกขึ้นอย่างแผ่วเบายิ่ง เขาหยิบมือถือเดินไปถึงระเบียง

“ฮัลโหล”

“นายท่าน พวกซือหมิงหลี่หนีออกนอกประเทศแล้ว คนของพวกเราตามร่องรอยตลอดทาง ตอนที่ถึงเขตยุโรป จู่ๆ ร่องรอยของพวกเขาก็หายไป เบื้องหลังของซือหมิงหลี่ ยังต้องมีอำนาจอื่นอีกแน่…”

—————————————————————————

บทที่ 968 ลมแรงเกินไปได้ยินไม่ชัด

ซือเยี่ยหานไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่าเขาคาดการณ์ไว้นานแล้ว

ถ้าเป็นตัวซือหมิงหลี่เอง เขาไม่ใช่คนใจกล้า ยิ่งไม่มีอำนาจที่จะสามารถออกนอกประเทศ

คนที่ปลายสายยังคงรายงานต่อ “คนที่ช่วยคุณหนูหวันหวั่น ก็ตรวจสอบไม่เจอความปิดปกติอะไร น่าจะเป็นกำลังเสริมที่ทหารรับจ้างของทางคุณหนูหวันหวั่นหามา นายท่าน ฝั่งซือหมิงหลี่ ตอนนี้จะทำยังไงดี”