แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 999

บทที่ 999 วิธีการแสดงออกที่แตกต่าง

เยี่ยหวันหวั่นมักพูดถึงเจียงเยียนหรานต่อหน้าหานเซี่ยนอวี่ ก่อนหน้านี้ยังเคยช่วยเธอขอลายเซ็นที่มีจำนวนจำกัดของเขา หานเซี่ยนอวี่ถึงจำได้

“เพื่อนนายคนนั้นน่ะเหรอ?” หานเซี่ยนอวี่ถาม

เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ “ใช่น่ะสิ น่าสงสารแฟนเธอจริงๆ เป็นได้แค่ที่สองตลอดกาล!”

เยี่ยหวันหวั่นกำลังล้อเล่น เสียงมือถือก็ดังขึ้นมา ตามคาด เป็นสายจากแฟนคลับคลั่งบางคน

เยี่ยหวันหวั่นยักไหล่อย่างเอือมระอา “พูดถึงโจโฉโจโฉก็มา ติ่งนายโทรมาแล้ว นายทำงานไปเถอะ ฉันไปรับสายก่อน…”

“ไปเถอะ” หานเซี่ยนอวี่หลุดขำ

เยี่ยหวันหวั่นเดินไปยังจุดที่ไม่มีใครแล้วจึงรับสาย “ฮัลโหล เยียนหราน…”

“กรี๊ดดด! หวันหวั่นๆๆ วันนี้หานเซี่ยนอวี่มาถ่ายละครที่โรงเรียนฉันด้วย เธอรู้หรือเปล่า น่าเสียดายที่ตอนเช้าฉันมีเรียนเลยไม่ได้ไป!” ไม่ผิดคาด เสียงตื่นเต้นดีใจของเจียงเยียนหรานดังมาจากปลายสาย

เยี่ยหวันหวั่นพูดกับปลายสายอย่างเอือมระอา “ใจเย็นๆ…”

ถ้าเธอเป็นแบบนี้ คนบางคนจะหึงเอานะ…

เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะพูด เสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากปลายสาย “พี่หวันหวั่น! พี่หวันหวั่น! ผมไม่มีเรียน ผมไปได้ รอผมถ่ายรูปมาได้จะแบ่งให้พี่กับเยียนหราน! ผมมีอุปกรณ์พร้อมมากเลยนะ!”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินเสียงฉู่เฟิงตื่นเต้นกว่าเยียนหรานก็พูดไม่ออกไปพักหนึ่ง

เอาเถอะ ถือว่าเธอไม่ได้พูดก็แล้วกัน…

เฮ้อ ปวดใจจริงๆ ดูแฟนคนอื่นเขาสิ…

พอคุยเสร็จเยี่ยหวันหวั่นก็กลับไป กงซวี่กับลั่วเฉินแต่งหน้าเสร็จแล้ว

กงซวี่กำลังนั่งกอดกระจกบานเล็กด้วยความรู้สึกลึกซึ้งอยู่ด้านหนึ่ง จ้องตัวเองในกระจกแล้วพูดว่า “เฮ้อ ไม่รู้ว่าต่อไปสาวคนไหนจะมีวาสนา ได้แต่งงานกับฉัน…”

เยี่ยหวันหวั่นบอก “นายพอเถอะ…”

กงซวี่เห็นเยี่ยหวันหวั่นก็รีบวิ่งมาประจบอย่างระริกระรี้ “อ๊ะ! พี่เยี่ยมาแล้วเหรอ มาดูเร็วๆ วันนี้ผมหล่อมากเลยใช่ไหมล่ะ? สาวคนไหนเห็นก็ต้องอยากแต่งงานด้วยทุกคนใช่ไหมล่ะ? ถ้างั้นพี่ถ่ายรูปผมสักรูป แล้วส่งให้เสี่ยวมี่เจี้ยนดูหน่อยดีไหม ไม่แน่ว่าเสี่ยวมี่เจี้ยนเห็นแล้วอาจจะกลายเป็นแฟนคลับของผมก็ได้”

ในบทกงซวี่แสดงเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สาม ตอนนี้เขาสวมชุดบาส ไว้ผมสั้นสีน้ำตาลทองไม่สนแฟชั่น ออร่ามีชีวิตชีวาแผ่รอบด้าน ให้ความรู้สึกของวัยรุ่นอย่างเต็มเปี่ยม

ถึงแม้ในบทเขาจะแสดงเป็นลูกผู้ดีที่มีนิสัยยโสโอหัง และเป็นจอมเผด็จการในโรงเรียน แต่ทุกคนก็ทำใจเกลียดเขาไม่ลง

พอเห็นการแต่งตัวของกงซวี่ เยี่ยหวันหวั่นก็จำต้องยอมรับว่าดีมากจริงๆ

กงซวี่เหมาะกับบทบาทนี้มากอย่างที่คิดไว้ เห็นแวบเดียวก็รู้สึกเหมือนเซวียนเส้าหยางเดินออกมาจากในบทหนังมายืนตรงหน้าตัวเอง

ส่วนลั่วเฉินยิ่งไม่ทำให้เธอผิดหวัง ตั้งแต่อยู่กับเธอมา เขาก็หมั่นออกกกำลังกายและดูแลรูปร่างอยู่เสมอ ตอนนี้เขาสวมเสื้อกล้ามสีกากีกับกางเกงฝึกสีดำ ราศีจับแตกต่างจากคนทั่วไปอย่างชัดเจน เต็มไปด้วยสัญชาตญาณในการล่าเหมือนเสือชีตาห์ตัวหนึ่ง

เยี่ยหวันหวั่นจงใจเมินประโยคสุดท้ายของกงซวี่ ก่อนมองทั้งสองอย่างพึงพอใจ “ไม่เลว เหมาะสมมาก!”

กงซวี่พึมพำอย่างไม่พอใจว่า “พี่เยี่ย พี่จะชมก็ตั้งใจชมผมคนเดียวสิ ทำไมต้องชมเขาไปด้วยล่ะ!”

เยี่ยหวันหวั่นชำเลืองมองเขาอย่างไม่แยแส “งั้นถ้านายจะกินอึก็ไปกินคนเดียวสิ ทำไมต้องลากลั่วเฉินไปเอี่ยวด้วยล่ะ?”

กงซวี่ทำหน้าสำนึกผิดทันที แต่ก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนมีเหตุผลเต็มประดาว่า “ก็พี่เองไม่ใช่เหรอที่บอกว่าอย่ามีเรื่องขัดแย้งกับเขาในที่สาธารณะ ให้ทำเป็นว่ามีสายสัมพันธ์ที่ดีกับเขา?”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “วิธีการแสดงออกของนาย มันช่าง…แตกต่างจริงๆ…”

————————————————————————————-