แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1001

บทที่ 1001 ความจริงเป็นอัจฉริยะ

หลังจากถ่ายทำเสร็จ เหล่านักเรียนและแฟนคลับที่รายล้อมต่างตื่นเต้นจนส่งเสียงกรี๊ดไม่ขาดสาย…

“กรี๊ดดด! กงซวี่หล่อจัง หล่อมากๆๆ!”

“หล่อจนฉันจะเป็นลมอยู่แล้ว!”

“ใครบอกว่ากงซวี่ของฉันแสดงไม่เก่ง ตาบอดหรือไง?”

“ให้ตายเถอะฉันมาดูเทพบุตรหานเซี่ยนอวี่ของฉัน แต่กลับโดนกงซวี่ตกเข้าเต็มๆ เลย! ไม่ได้! ฉันต้องซื่อสัตย์กับเทพบุตรหานเซี่ยนอวี่ ห้ามปีนกำแพง[1]เด็ดขาด!”

“โอ๊ย! ฉันไม่ไหวแล้ว! ขอโทษจริงๆ…”

……

“ดีมาก! Cut!” ผู้กำกับตะโกนสั่งคัท

ฉากนี้ถ่ายทำได้อย่างราบรื่นในเทคเดียว

ผู้กำกับชื่นชม “ไม่เลวๆ! โดยเฉพาะกงซวี่ แสดงได้เป็นธรรมชาติมาก ไม่เหมือนกำลังแสดงเลยสักนิด!”

“ฮ่าๆๆๆ…ผมก็ว่างั้นแหละครับ! จริงๆ แล้วผมเป็นอัจฉริยะ! ก็แค่รางวัลจินหลานเอง So easy! พี่เยี่ย พี่ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องทักษะการแสดงของผมแล้วนะ!”

พอได้ยินทุกคนต่างก็ชมเชยเป็นเสียงเดียวกัน กงซวี่ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูแล้ว

ห่างออกไปไม่ไกล เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจอย่างระอา

เจ้าหมอนี่…คิดว่าคนอื่นชมตัวเองจริงๆ เหรอ…

เยี่ยหวันหวั่นช่วยวิเคราะห์บทหนังให้เขาหลายครั้งตั้งนานแล้ว ฉากนี้เป็นการแสดงนิสัยจริงๆ ของกงซวี่โดยสมบูรณ์ ย่อมไม่เหมือนกำลังแสดงอยู่แล้ว นี่ก็เป็นเรื่องที่เยี่ยหวันหวั่นคาดการณ์ไว้

ส่วนที่เหลือหลังจากนี้ต่างหากที่ยาก…

หานเซี่ยนอวี่ที่อยู่อีกด้านหนึ่งวางบทในมือลง หันมาพูดกับเยี่ยหวันหวั่นว่า “ความจริงสคริปต์นี่มาตรฐานสูงมาก แถมยังมีหวังจะได้รางวัลด้วย ถ้าอยากคว้ารางวัลจินหลานสาขานักแสดงนำชายก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้…”

หานเซี่ยนอวี่บอก จากนั้นก็พูดเสริมอย่างจนใจ “แน่นอนว่าฉันหมายถึงลั่วเฉิน…”

หนังเรื่องนี้มีนักแสดงนำชายสองคน ภาพลักษณ์ของลั่วเฉินไม่เลวเลย ขอเพียงกงซวี่ไม่เป็นตัวถ่วง ด้วยทักษะการแสดงของลั่วเฉิน เขาก็ถือว่ามีโอกาสเหมือนกัน

เยี่ยหวันหวั่นลูบคาง จู่ๆ ก็พูดว่า “เซี่ยนอวี่ ในประวัติศาสตร์รางวัลจินหลาน เคยมีกรณีตัวอย่างที่ราชาจอเงินปรากฏตัวพร้อมกันสองคนไหม?”

หานเซี่ยนอวี่ได้ยินก็ตกใจเล็กน้อย “เรื่องนั้น…ไม่เคยมีเลย! ถึงจะมีหนังที่มีนักแสดงนำชายสองคนเข้ารอบพร้อมกันหลายเรื่อง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ชนะรางวัลพร้อมกันสองคนเลย ในหนังหนึ่งเรื่อง ถึงทั้งสองคนจะมีทักษะการแสดงที่สูสีกัน แต่อย่างมากก็ชนะรางวัลได้แค่คนเดียวเท่านั้น…นายคงไม่ได้คิด…”

หานเซี่ยนอวี่นึกไม่ถึงว่าเยี่ยหวันหวั่นจะคิดอย่างนี้ อีกฝ่ายไม่เพียงอยากคว้ารางวัลนักแสดงนำยอดเยี่ยมด้วยหนังเรื่องนี้ แต่ยังต้องการทีเดียวสองรางวัลด้วย!

เยี่ยหวันหวั่นยกยิ้มแล้วบอกว่า “ถ้างั้นก็ขึ้นอยู่กับว่ากงซวี่จะสู้หรือเปล่า…ลั่วเฉินน่ะ เขาใกล้เคียงอยู่แล้ว…”

หานเซี่ยนอวี่หลุดขำ “นายเชื่อใจลั่วเฉินขนาดนั้นเชียว?”

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าภูมิใจ “แน่นอนสิ ฉันเป็นคนปั้นมาเองกับมือนี่นา!”

หานเซี่ยนอวี่ถาม “แล้วฉันล่ะ?”

เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ “นายคว้ารางวัลจินหลานตั้งแต่อายุสิบแปดแล้ว หนังที่เล่นหลังจากเดบิวต์ก็ได้รับคำชมมาตลอด ปีที่แล้วยังถูกเอ่ยชื่อในรายการต่างชาติด้วย นายไปไกลกว่านักแสดงไอดอล ก้าวเข้าสู่เส้นทางสายนักแสดงชายผู้ทรงอิทธิพลตั้งนานแล้ว ไม่เหลืออะไรให้ฉันปั้นแล้วละ…”

เอิ่ม ทำไมจู่ๆ เธอก็เหมือนจะเข้าใจคำพูดของซือเยี่ยหานขึ้นมาเลยล่ะ?

“หนังที่ถูกพูดถึงเมื่อปีที่แล้ว ก็เป็นเพราะโชคดีที่เลือกหนังเรื่องนั้นตามที่นายบอกตอนแรก” หานเซี่ยนอวี่บอก

นอกเหนือจากนี้ เยี่ยไป๋ยังเคยเตือนเขาหลายครั้ง ตอนนั้นเขายังไม่ได้เป็นนักแสดงในสังกัดเยี่ยไป๋ด้วยซ้ำ เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น