แพทย์หญิงเคียงบัลลังก์ นิยาย บท 24

 ตอนที่ 24 ปล่อยข้า

 เทียนที่ห้องตำรากลางดึกยังคงสว่างไสว คนในจวนอ๋องล้วนต่างนอนกันหมดแล้ว รอบข้างเงียบสงัด เจียงเว่ยหว่านเกรงว่าจะรบกวนไปปลุกคนอื่นตื่น จึงเดินย่องไปภายใต้ชายคาตรงระเบียง เสียงก้าวเท้าจากการเหยียบอิฐเบา ๆ

เจียงเว่ยหว่านย่องไปผลักประตูห้องตำรา มองไปยังหนังสือจํานวนมากถูกวางซ้อนกันอย่างเรียบร้อยบนชั้นวางหนังสือ ภาพวาดที่ถูกทําลายนั้นวางอยู่บนชั้นวางหนังสือ นางยังไม่ทันได้สังเกตบริเวณรอบ ๆ อย่างละเอียด ก็เดินไปสองสามก้างก็ถึงที่หน้าโต๊ะ

ยุคหลังนางเคยเรียนวาดภาพมาบ้าง หากจะซ่อมแซมภาพพระชายาเดิมนั้น คงไม่ใช่ปัญหา

ดังนั้นนางจึงหยิบพู่กันสํารองของนางออกมาจากห้องแลปที่นางพกติดตัวมา อีกทั้งอุปกรณ์ซ่อมแซม จากนั้นก็เริ่มซ่อมภาพพระชายาเดิม ภายใต้แสงเทียน นางมีสีหน้าจดจ่อ น่าประทับใจทุกการเคลื่อนไหว

ในระหว่างเซียวจิ้งเป่ยที่นอนหลับอยู่ที่ชั้นหนังสือด้านหลังก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว กลับพบว่าตนเองไร้เรี่ยวแรง ทำได้เพียงนอนเฉย ๆ

เจียงเว่ยหว่านวาดอยู่ประมาณกว่าหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดก็ซ่อมภาพพระชายาเดิมเสร็จจนได้ เมื่อรอนางวางพู่กัน ขณะที่กำลังจะเก็บของนั้น ก็ได้ยินเสียงที่แหบพร่าของเซียวจิ้งเป่ย

“น้ำ...”

เจียงเว่ยหว่านตกใจจนหน้าเขียว ใจเหมือนกวางน้อยที่ชนนั่นชนนี่ ในใจดังตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ในขณะที่นางจะออกไปนั้นกลับพบว่าคนที่อยู่หลังชั้นวางหนังสือไม่ขยับเขยื้อนแล้ว

เมื่อคิดว่าเซียวจิ้งเป่ยบาดเจ็บหนักอยู่ เจียงเว่ยหว่านจึงไม่ได้รีบออกไป กลับหันไปมองที่เขา

ดวงตาที่งดงามเซียวจิ้งเป่ยปิดลงภายใต้ความร้อนจากไฟของดวงเทียน คางที่งดงามนั้นตึง ใบหน้าที่หล่อเหลาสีแดงเเหมือนกุ้งต้มสุก เขาขดตัวงอดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย

เขากำลังมีไข้？

เจียงเว่ยหว่านขมวดคิ้ว จึงแอบคิดในใจ วินาทีต่อมานางเดินไปหาเขาอย่างไม่ลังเล

เมื่อถึงเตียงนุ่มด้านหน้า เจียงเว่ยหว่านเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเขา เมื่อสัมผัสถึงความร้อน ร้อนดั่งไฟ ร้อนมาก

เจียงเว่ยหว่านตกใจ จึงรีบจับชีพจรให้เขา เส้นชีพจรของเขาเต้นแรงมาก ดุร้ายเหมือนน้ำท่วม

มิน่าล่ะนางเข้ามาตั้งนานขนาดนี้ เขาถึงไม่รู้สึกตัว ที่แท้เขาสลบไปนั่นเอง