แพทย์หญิงเคียงบัลลังก์ นิยาย บท 24

 ตอนที่ 24 ปล่อยข้า

 เทียนที่ห้องตำรากลางดึกยังคงสว่างไสว คนในจวนอ๋องล้วนต่างนอนกันหมดแล้ว รอบข้างเงียบสงัด เจียงเว่ยหว่านเกรงว่าจะรบกวนไปปลุกคนอื่นตื่น จึงเดินย่องไปภายใต้ชายคาตรงระเบียง เสียงก้าวเท้าจากการเหยียบอิฐเบา ๆ

เจียงเว่ยหว่านย่องไปผลักประตูห้องตำรา มองไปยังหนังสือจํานวนมากถูกวางซ้อนกันอย่างเรียบร้อยบนชั้นวางหนังสือ ภาพวาดที่ถูกทําลายนั้นวางอยู่บนชั้นวางหนังสือ นางยังไม่ทันได้สังเกตบริเวณรอบ ๆ อย่างละเอียด ก็เดินไปสองสามก้างก็ถึงที่หน้าโต๊ะ

ยุคหลังนางเคยเรียนวาดภาพมาบ้าง หากจะซ่อมแซมภาพพระชายาเดิมนั้น คงไม่ใช่ปัญหา

ดังนั้นนางจึงหยิบพู่กันสํารองของนางออกมาจากห้องแลปที่นางพกติดตัวมา อีกทั้งอุปกรณ์ซ่อมแซม จากนั้นก็เริ่มซ่อมภาพพระชายาเดิม ภายใต้แสงเทียน นางมีสีหน้าจดจ่อ น่าประทับใจทุกการเคลื่อนไหว

ในระหว่างเซียวจิ้งเป่ยที่นอนหลับอยู่ที่ชั้นหนังสือด้านหลังก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว กลับพบว่าตนเองไร้เรี่ยวแรง ทำได้เพียงนอนเฉย ๆ

เจียงเว่ยหว่านวาดอยู่ประมาณกว่าหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดก็ซ่อมภาพพระชายาเดิมเสร็จจนได้ เมื่อรอนางวางพู่กัน ขณะที่กำลังจะเก็บของนั้น ก็ได้ยินเสียงที่แหบพร่าของเซียวจิ้งเป่ย

“น้ำ...”

เจียงเว่ยหว่านตกใจจนหน้าเขียว ใจเหมือนกวางน้อยที่ชนนั่นชนนี่ ในใจดังตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ในขณะที่นางจะออกไปนั้นกลับพบว่าคนที่อยู่หลังชั้นวางหนังสือไม่ขยับเขยื้อนแล้ว

เมื่อคิดว่าเซียวจิ้งเป่ยบาดเจ็บหนักอยู่ เจียงเว่ยหว่านจึงไม่ได้รีบออกไป กลับหันไปมองที่เขา

ดวงตาที่งดงามเซียวจิ้งเป่ยปิดลงภายใต้ความร้อนจากไฟของดวงเทียน คางที่งดงามนั้นตึง ใบหน้าที่หล่อเหลาสีแดงเเหมือนกุ้งต้มสุก เขาขดตัวงอดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย

เขากำลังมีไข้？

เจียงเว่ยหว่านขมวดคิ้ว จึงแอบคิดในใจ วินาทีต่อมานางเดินไปหาเขาอย่างไม่ลังเล

เมื่อถึงเตียงนุ่มด้านหน้า เจียงเว่ยหว่านเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเขา เมื่อสัมผัสถึงความร้อน ร้อนดั่งไฟ ร้อนมาก

เจียงเว่ยหว่านตกใจ จึงรีบจับชีพจรให้เขา เส้นชีพจรของเขาเต้นแรงมาก ดุร้ายเหมือนน้ำท่วม

มิน่าล่ะนางเข้ามาตั้งนานขนาดนี้ เขาถึงไม่รู้สึกตัว ที่แท้เขาสลบไปนั่นเอง

เจียงเว่ยหว่านตำหนิเขาในใจว่า เจ้าหมอนี่คงกินยาไม่ตรงเวลาแน่นอน ถ้ากินยาตรงเวลา แผลจะไม่อักเสบอีก แล้วก็คงไม่เป็นไข้จนสลบไปด้วย

นางรีบนำร่างของเขานอนตรง จากนั้นฉีดยาแกอักเสบและยาลดไข้ให้เขา

เมื่อนำเขาวางลง เจียงเว่ยหว่านมองไปยังใบหน้าที่สวยงามน่าทึ่งของเขา แม้ว่าตอนนี้จะหลับไปแล้ว แต่คิ้วของเขาก็ยังขมวดเข้าด้วยกัน ราวกับเชือกที่ไม่สามารถแก้ปมได้

เจียงเว่ยหว่านมองไปยังใบหน้าที่สวยงามน่าทึ่งของเขา ไม่เพียงแค่อึ้งไปเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้หน้าตาหล่อเหลามากหล่อกว่าผู้ชายยุคหลังบางคนเสียอีก ยังต้องดูดีและมีเสน่ห์ด้วย แต่เลวไปหน่อย มิเช่นนั้นคงจะเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบมาก

เจียงเว่ยหว่านได้ป้อนยาให้เขา อยากจะตรวจดูแผลของเขา อยากจะรู้ว่าบาดแผลของเขาเป็นเช่นไรบ้าง จากนั้นมือทั้งสองข้างจึงไปโดนเสื้อของเซียวจิ้งเป่ย

เซียวจิ้งเป่ยสั่นไม่หยุด พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอว่า “น่ะ...หนาว...”

เจียงเว่ยหว่านมองไปรอบ ๆ ข้าง มองหาผ้าห่ม เซียวจิ้งเป่ยจู่ ๆ ก็เอื้อมมือทั้งสองข้างออกมา ราวกับว่ากำลังหาผ้าห่มที่อุ่น ๆ เช่นนั้น จากนั้นก็กอดนางอย่างแรง นำเอานางไปอยู่ในอ้อมกอด “หนาว”

เขาใช้แรงมากขนาดนั้น ทำให้เจียงเว่ยหว่านไม่สามารถหายใจได้

เจียงเว่ยหว่านมือทั้งสองข้างคว้าเสื้อของเขา ใบหูแนบชิดกับหน้าอกกว้าง ๆ ของเซียวจิ้งเป่ย รู้สึกถึงเสียงหัวใจที่อ่อนแอของเขา นางก็ต่อต้านเล็กน้อยและกําลัง ในขณะที่อยากจะออกจากการพันธนาการของเขา แต่เขากลับกอดแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม

ขณะที่กำลังเร่าร้อน เสื้อผ้าบาง ๆ ที่ทั้งสองคนนั้นสวมนั้น กั้นพวกเขาเอาไว้ด้วยเสื้อบาง ๆ เจียงเว่ยหว่านแทบจะรู้สึกถึงความร้อนจากร่างกายของเขา สัมผัวถึงผิวหนังที่ละเอียดของเขา

เจียงเว่ยหว่านยังไม่เคยใกล้ชิดกับใครขนาดนี้มาก่อน ทันใดนั้นก็หน้าแดงหูแดง กังวลจนแทบหายใจไม่ได้

กระนั้นเซียวจิ้งเป่ยกลับยิ่งกอดแน่นขึ้น พร้อมกับพูดซ้ำ ๆ ว่า “หนาว”

เจียงเว่ยหว่านแทบจะติดกับตัวเขาอยู่แล้ว นางไม่กล้าขยับ ทำได้เพียงตะโกนใส่เขาด้วยความโกรธ

“เซียวจิ้งเป่ย เจ้าปล่อยข้า”

เสียงของเจียงเว่ยหว่าน ราวกับว่าเซียวจิ้งเป่ยไม่ได้ยิน กลับกอดนางแน่นขึ้นกว่าเดิม

เจียงเว่ยหว่านถูกมือของเขาพันธนาการจนหายใจไม่ออก นางดิ้นรนเพื่อลุกขึ้น ระหว่างที่เงยหน้าขึ้นริมฝีปากของนางก็แนบติดกับริมฝีปากที่อบอุ่นของเขาพอดี การหายใจที่เร่งรีบของเขาได้ล้อมรอบปลายจมูกของนาง ทําให้นางหายใจหอบขึ้นมา