แพทย์หญิงเคียงบัลลังก์ นิยาย บท 26

 ตอนที่ 26 ผู้หญิงคนนี้บังอาจยิ่งนัก

 เซียวจิ้งเป่ยหรี่ตามองผู้หญิงตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด เปลวเทียนสะท้อนใบหน้าของนาง ส่องใบหน้าที่เต็มไปด้วยกระฝ้าของนางอย่างชัดเจน อัปลักษณ์มาก แต่ร่างกายของนางกลับแผ่ความสง่างามที่คนอื่นไม่สามารถมองข้ามได้

ท่าทางที่เด็ดเดี่ยวเช่นนั้นทำให้เซียวจิ้งเป่ยตกใจ ไหนข่าวลือบอกว่าผู้หญิงตรงหน้านั้นขี้ขลาด เห็นได้ชัดว่าเป็นแม่นางที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

ในแววตาคู่งามของเซียวจิ้งเป่ยเผยความประหลาดใจเล็กน้อย อีกทั้งท่าทางของผู้หญิงคนนี้ก็ดูคุ้นเคย จู่ ๆ ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นนางที่ไหน จึงทำได้เพียงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้าเข้ามาหยิบหนังสืออะไรกลางดึก？”

ในระหว่างที่พูดคุยกันนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะตระหนักอะไรได้ นัยน์ตางดงามปิดลงมา แล้วถามนางด้วยน้ำเสียงเย็น ๆว่า “เจ้าอ่านหนังสือออกด้วยหรือ？”

คนข้างนอกล้วนลือกันว่าคุณหนูของจวนโหวนั้นอ่านหนังสือไม่ออก เป็นสาวบ้านนอกตั้งแต่หัวจรดเท้า

คิดว่าเซียวจิ้งเป่ยคงจะเชื่อข่าวลือเหล่านั้น เจียงเว่ยหว่านเถียงอย่างไม่พอใจ 

“ท่านอ๋อง ใครบอกว่าข้าอ่านหนังสือไม่ออก ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะไม่ฉลาดเท่าไร คำพูดไร้สาระของคนอื่น ท่านก็ยังเชื่อ”

ใบหน้าที่ซีดเซียวอันรูปงามของเซียวจิ้งเป่ยนั้นก็มีความประหลาดใจเล็กน้อย เย้ยหยันแล้วพูดว่า “เจ้าบุกมาที่ห้องห้องตำราของข้าเป็นการส่วนตัว บังอาจรบกวนฝันหวานของข้า พยายามที่จะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับข้า ข้ายังไม่ได้จัดการลงโทษเจ้า แต่เจ้ากลับมากัดปากของข้าอีก เจียงเว่ยหว่านเจ้านี่ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก”

เจียงเว่ยหว่านโกรธจนพูดอะไรไม่ออก จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าตนเองนั้นกำลังสีซอให้ควายฟัง ทั้ง ๆ ที่ไม่สามารถอธิบายให้ชัดเจนได้ นางหอยใจอย่างเหนื่อยหน่าย ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อยเป็นแนวโค้งจาง ๆ จากนั้นรอยยิ้มนั้นก็หายไป

“ท่านอ๋อง ในเมื่อท่านคิดว่าข้าเป็นเช่นนี้ ถ้าเช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรต้องอธิบาย ท่านคิดว่าอย่างไรก็อย่างนั้นก็แล้วกัน！”

เซียวจิ้งเป่ยมองคนที่หัวเราะไม่หยุด ถามนางอย่างหงุดหงิดว่า “เจ้าหมายว่าอย่างไร？”

เจียงเว่ยหว่านมองดูผู้ชายชุดขาวภายใตเงาจากเปลวเทียนด้วยความผิดหวัง นางอุตส่าห์หวังดีแต่ถูกเขาเข้าใจผิดในใจนั้นโศกเศร้าจนอธิบายไม่ได้ จนไม่อยากอยู่กับเขากระทั่งนาทีเดียว

นางแกว่งแขนเสื้ออย่างไม่พอใจ “ท่านอ๋อง ในใจของท่านคงอยากจะให้ข้าตาย ถ้าเช่นนั้นข้ายังต้องอธิบายอะไรอีก！”

นางหัวเราะอย่างเย็นชา ในน้ำเสียงเผยให้เห็นความโศกเศร้าเล็กน้อย

“ท่านอ๋อง คิดไตร่ตรองให้ดีว่าจะจัดการข้าเช่นไร เมื่อคิดดีแล้วค่อยสั่งให้คนมาแจ้งข้า ข้าขอตัวกลับห้องก่อน”

เมื่อพูดจบ นางก็สะบัดกระโปรงไปด้วยความโกรธ โดยไม่สนใจคำต่อว่าของเซียวจิ้งเป่ย

“หยุดก่อน”

เซียวจิ้งเป่ยมองร่างของเจียงเว่ยหว่านที่จากไปอย่างสง่างาม ขณะที่อยากจะตามไปนั้น กลับกระชากไปโดนแผลจึงทำได้เพียงกลับไปนั่งที่เตียงนุ่ม

“เจียงเว่ยหว่าน เจ้าเป็นผู้หญิงที่บังอาจมาก” เขาพูดออกมาจากซอกฟันอย่างยากลำบาก

จะต้องรู้ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนแตะเนื้อต้องตัวของเซียวจิ้งเป่ยมาก่อน นอกจากแม่นางที่ช่วยเขาไว้ในคืนนั้น แล้วก็เจียงเว่ยหว่าน

เซียวจิ้งเป่ยโกรธจนขมวดคิ้ว พร้อมกับหลับตาด้วยความสงสัย ย้อนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ในฝันปากได้กินขนมหวาน กลิ่นหอมอ่อนหวานเหมือนกินน้ำผึ้ง เขาก็รับรู้ได้ทันที

หรือว่าเขากับเจียงเว่ยหว่านเกิดเรื่องที่ไม่สามารถพรรณนาได้？

ผู้หญิงบ้านี่มาดูถูกเขา？

ใบหน้างดงามของเซียวจิ้งเป่ยจู่ ๆ ก็ร้อนขึ้นมากระทันหัน ความอบอุ่นดั่งหยกในแสงเทียนนั้นหาได้ยากมาก

เจียงเว่ยหว่านรีบกลับมายังเรือนติง นางทั้งอายแล้วก็โมโห คนอุตส่าห์หวังดีกลับถูกหาว่ามาปองร้าย ต่อไปเรื่องของเซียวจิ้งเป่ย นางจะไม่สนใจอีกแล้ว

เจียงเว่ยหว่านโกรธจนไม่ได้นอนทั้งคืน จนกระทั่งฟ้าสางถึงได้นอนหลับไป

วันพรุ่ง เซียวจิ้งเป่ยได้ผ่อนคลายหนึ่งคืน สีหน้าก็ฟื้นตัวขึ้นมาก บาดแผลก็ไม่เจ็บมากมายเท่ากับเมื่อคืนแล้ว เขาอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะอยู่ดูแลเขาจริง ๆ 

เขาลุกขึ้นจากเตียงนุ่มเดินมายังหน้าโต๊ะหนังสือ ก็เห็นภาพของพระชายาเดิมถูกวางไว้บนโต๊ะโดยไม่เสียหาย

ท่านแม่ของเขาแม่ยืนอยู่ในภาพวาดด้วยรอยยิ้มที่แจ่มใส นัยน์ตาของนางถูกแต่งเติมความเปล่งประกายมากขึ้น ภาพวาดทั้งม้วนมีความสดใสมากขึ้น ม้วนภาพนี้ในมือของเขามีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าก่อนถูกทําลายเสียอีก ราวกับว่าท่านแม่ของเขาเหมือนกระโดดออกจากกระดาษวาดภาพได้ตลอดเวลา

เมื่อคืนกลับไม่มีคนอื่นเข้ามาในห้องตำรา นอกจากเจียงเว่ยหว่าน

หรือว่าเมื่อคืนวานนางจะมาซ่อมภาพวาดของท่านแม่หรือ？

นัยน์ตางดงามของเซียวจิ้งเป่ยหรี่ตาลง แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย จึงระงับความสงสัยเอาไว้ในใจ จากนั้นค่อย ๆ เรียก “ใครอยู่ตรงนั้นมานี่หน่อย”

จางหานรีบมาหาเขาจากลานบ้าน 

“นายท่าน”

เซียวจิ้งเป่ยค่อย ๆ ม้วนภาพวาด จากนั้นวางลงบนโต๊ะอย่างสง่างาม จึงถามขึ้นด้วยสงบนิ่งว่า “เมื่อคืนหลังจากที่ข้าพักผ่อน มีใครเข้ามาที่ห้องตำรา？”

จางหานตอบตามความจริงว่า “นอกจากพระชายา ก็ไม่มีคนอื่นเข้ามา”