แพทย์หญิงเคียงบัลลังก์ นิยาย บท 25

 ตอนที่ 25 เจ้ามีเจตนาอะไร

 เจียงเว่ยหว่านตกใจจนเบิกตากว้าง นาง จูบแรกของนาง ต้องมามอบให้เซียวจิ้งเป่ยแบบนี้

ฮือฮือ...

นางเสียใจเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันให้นางรู้สึกตัว ท่านอ๋องกลับรู้สึกตัวก่อน ลิ้นที่ว่องไวนั้นได้รุกปะทะกับริมฝีปากของนาง จากนั้นก็แทรกเข้าไปในซอกฟันของนาง มือทั้งสองข้างที่ไม่ซื่อสัตย์ กำลังลูบไล้ไปที่เอวของนาง ลูบคลำไปมา 

อ๊ะ！

เขากำลังทำอะไร？

เจียงเว่ยหว่านตกใจจนตาเบิกกว้าง มองไปยังผู้ชายที่หลับตาอยู่ตรงหน้า สรุปแล้วเขาเวียนหัวจริงหรือแกล้งกันแน่ ยังสามารถทำแบบนี้ได้ด้วย？

นางผลักเขาด้วยความโมโห 

แต่เขากลับกอดนางแน่นเหมือนเด็ก ๆ บ่นพึมพำว่า “หนาว หนาว อย่าไป ข้าหนาวมาก หนาวมาก”　

เจียงเว่ยหว่านเห็นผู้ชายของนางขอร้องนางเช่นนี้ ก็อดใจไม่ได้ ทำได้เพียงห่อตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา ไม่ขยับเขยื้อน 

แต่เซียวจิ้งเป่ยเป็นผู้ชายเลือดร้อน เผชิญหน้ากับผู้หญิง เขากลับมีสัญชาตญาณเดิม ทั้งสองมือลูบคลำไปที่เอวบาง ๆ ของนางไม่ยอมหยุด มือทั้งสองข้างยังถอดกระโปรงของนางออก

เจียงเว่ยหว่านต่อว่าในใจ ผู้ชายคนนี้กำลังคิดจะทำอะไร พลังของผู้หญิงกับผู้ชายนั้นแตกต่างกันมาก นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา จึงทำได้เพียงถูกเขากอดไว้จนแน่น จากนั้นปล่อยให้เขาสัมผัสลูบคลำไปมา จนนางขนซู่ไปทั้งตัว

บัดนี้นางอยากจะร้องไห้ทั้ง ๆ ที่ไม่มีน้ำตา นางช่วยเขา แต่เขากลับดูถูกนางเช่นนี้

เขากลับชดใช้บุญคุณด้วยการแก้แค้น นี่มันหมาป่าชัด ๆ 

เมื่อมองเห็นเขาที่กำลังจะถอดเสื้อนางออก มือของนางทั้งสองข้างก็อดที่จะกดแผลของเขาอย่างจังไม่ได้

“อ๊าก！”เซียวจิ้งเป่ยเจ็บจนส่งเสียงร้องอู้อี้ออกมา คิ้วขมวดกัน วินาทีต่อมาเขาลืมตาอย่างเงียบ ๆ เห็นแค่เพียงใบหน้าของเจียงเว่ยหว่านที่แดงกล่ำนอนอยู่บนร่างกายของเขา ดวงตาที่งดงามคู่นั้นจ้องมาที่เขาด้วยความโกรธ

เขารีบผลักนาง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจ้าทำอะไร？”

เจียงเว่ยหว่านไม่ทันตั้งตัว นางตกลงมาจากที่นอนนุ่มลงบนพื้นหินหยกขาวที่แข็ง กระแทกจนกระดูกของนางเจ็บไปหมด นางกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้และพยายามที่ลุกขึ้นมาจากพื้น

เห็นแค่เพียงเซียวจิ้งเป่ยนั่งอยู่บนเตียงนุ่ม มองนางด้วยสายตาที่เย็นชา

“เจียงเว่ยหว่าน เจ้านี่บังอาจมากจริง ๆ บังบุกเข้ามาในห้องตำราของข้ากลางดึกเช่นนี้ สรุปเจ้าคิดอยากจะทำอะไรกันแน่？” เขากัดฟันแล้วพูด “อย่าบอกข้านะว่า เจ้าอยากจะคิดสัมผัสแนบเนื้อกับข้า”

ดูเหมือนว่าเซียวจิ้งเป่ยยังรู้สึกว่าไม่พอ จึงพูดเสริมอีกประโยค 

“เจียงเว่ยหว่าน ข้าได้พูดกับเจ้าชัดเจนแล้ว เจ้าทำพระชายาอ๋องฉินของเจ้าไป เรื่องอื่นอย่าได้คิด”

เมื่อพูดจบ นัยน์ตาที่แหลมคมของเขาก็จ้องมองไปที่เจียงเว่ยหว่าน จากนั้นก็กระชากเสื้อคลุมออกอย่างรังเกียจ แล้วโยนลงไปที่พื้น ราวกับว่าไปโดนของสกปรกเข้า

ท่าทางของเขาทำให้เจียงเว่ยหว่านเจ็บปวดอย่างมาก นางอยากจะกระอักเลือดออกมา ใครอยากจะมีความสัมพันธ์กับเขากัน？

ทั้ง ๆ ที่นางหวังดีช่วยเขา เขากลับใส่ร้ายนางโดยไม่เลือกปฏิบัติเช่นนี้

เซียวจิ้งเป่ย เจ้านี่มันคนที่ลืมบุญคุณคน！

โยนออกไปนอกประตู หมายังไม่สนใจ！

เจียงเว่ยหว่านเอาเมือคลึงข้อมือที่เจ็บ โต้กลับอย่างหงุดหงิดว่า “ใครอยากจะง้อคิดสัมผัสแนบเนื้อกับเจ้ากัน ข้าเข้ามาหาหนังสือสองสามเล่ม ใครจะไปรู้ว่าเจ้าสลบไป ข้าอุตส่าห์หวังดีช่วยเจ้า แต่กลับมาเจ้าดูถูกเช่นนี้ น่าขยะแขยงเสียจริง”

เซียวจิ้งเป่ยไม่เชื่อ นัยย์ตาที่งดงามคู่นั้นจ้องนางด้วยความเย็นชา “เหตุผลที่เจ้าแต่งขึ้นมา ข้าไม่เชื่อสักประโยคเดียว เจ้ามีเตียงของตัวเองไม่นอน วิ่งมาที่ห้องตำราของข้า เจ้ามีเจตนาอะไร？”

เขาถามนางด้วยความเย็นชา ในคำพูดเผยความไม่พอใจ 

สถานการณ์แบบนี้ เจียงเว่ยหว่านกระโดดไปในแม่น้ำฮวงโหก็แก้ตัวไม่ได้จริง ๆ จึงหลับตา พร้อมกับไม่โต้เถียงกับเขาอีก ตอบสนองต่อสายตาของเขาด้วยความโกรธและโต้แย้งเขาอย่างเย็นชา

“เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ ข้าไม่ได้เลวขนาดนั้น ที่จะไร้ยางอายมาให้เจ้าดูถูกถึงที่”

น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา ภายใต้เปลวเทียนส่งไอแห่งความฮึกเหิมและความเด็ดเดี่ยวออกมา