แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 8

เมื่อทุกคนกินกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เสียวเป่าก็นอนขดตัวหลับอยู่ในอ้อมกอดของเหยาชิงหลี

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นแค่เด็กน้อยอายุเพียงสามขวบเท่านั้น ไม่ได้นอนหลับมาทั้งวันทั้งคืน อีกทั้งยังทำงานมาทั้งวัน จะไม่เหนื่อยได้อย่างไร

เหยาชิงหลีวางเสียวเป่าลงบนเตียงแล้วใช้เสื้อผ้าคลุมตัวเขาเอาไว้ดีๆ จากนั้นก็หมุนตัวกลับไปมองชิวอวิ๋นและซย่าเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เตียง

เหยาชิงหลีเอ่ยพูดขึ้นว่า “พวกเราเอาข้าวของที่มีค่าออกมา ลองรวบรวมดู”

“ได้เจ้าค่ะ”

เมื่อคืนพรรคพวกของเหยาติ่งบุกเข้ามาอย่างกะทันหันตอนกลางดึก และตอนนั้นพวกนางกำลังนอนหลับอยู่ ตอนลุกขึ้นมาก็เร่งรีบเสียจนสวมแค่ชุดนี้เท่านั้น ไม่มีปิ่นปักผมบนศีรษะเลยสักอัน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะมีเงินสักตำลึงติดตัวมา

เหยาชิงหลีก็ไม่มีเครื่องประดับติดตัวมาสักชิ้น เพราะว่าเจ้าของร่างคนเดิมตอนนอนเคยชินกับการถอดต่างหู กำไล สร้อยคอและสิ่งของอื่น ๆ ออกทั้งหมด

ชิวอวิ๋นถอดกำไลออกมาจากข้อมือแล้ววางเอาไว้บนเตียง “เดิมทีซย่าเอ๋อร์มีกำไลเงินที่มีลูกปัดทองคำสามเม็ดฝังอยู่หนึ่งอัน แต่วันนี้ตอนช่วงเช้าได้ขายไปแล้ว และได้เงินมาห้าตำลึง เนื่องจากต้องใช้ยารักษาดี ๆ ดังนั้นจึงให้โรงหมอไปสองตำลึง และเช่าเรือนหลังนี้ไปหนึ่งตำลึง”

ซย่าเอ๋อร์เอ่ย “กำไลของชิวอวิ๋นอันนี้ ดูแล้วน่าจะขายได้แค่สองสามตำลึงเท่านั้น”

“เฮ้อ...” ชิวอวิ๋นมีใบหน้าเต็มไปด้วยโศกเศร้า พวกนางสามคนล้วนเป็นผู้หญิง และยังต้องเลี้ยงดูเด็กอีกหนึ่งคนด้วย ต่อไปจะใช้ชีวิตกันอย่างไร

เหยาชิงหลีถอดเสื้อคลุมออกมาจากตัว “เอาเสื้อคลุมตัวนี้ไปขาย”

นี่คือเสื้อที่ทำจากขนนกกระเรียนสีเทาขาว เนื้อผ้าโปร่งเบา ด้านในบุด้วยขนสุนัขจิ้งจอกสีขาว มันทั้งอุ่นและเป็นของล้ำค่าหาได้ยาก

“นี่เป็นของที่นายหญิงไปสั่งทำขึ้นเพื่อคุณหนูนะเจ้าค่ะ” ชิวอวิ๋นรีบพูดขึ้นมา “ในมือของท่านตอนนี้เหลือเพียงสิ่งนี้ที่เป็นของต่างหน้าแล้ว ไม่สามารถขายได้เจ้าค่ะ”

“นี่มันเวลาไหนแล้ว” เหยาชิงหลียิ้มอย่างขมขื่น “ท่านแม่ของข้าอยากเห็นข้าเก็บรักษาเสื้อตัวนี้เอาไว้แล้วอดตายอย่างนั้นหรือ? ซย่าเอ๋อร์ เจ้าเอามันไปขายนอกเมืองทางทิศตะวันออกที่ห่างออกไปไกล ๆ หน่อย จริงสิ แม้ว่าเสื้อผ้าจะทำจากขนสุนัขจิ้งจอก แต่เนื้อผ้าดีมาก เสียดายที่ดูเก่าไปหน่อย เจ้าขายมันไปสักยี่สิบตำลึง”

ชิวอวิ๋นทำสีหน้าเจ็บปวดใจ “ปีนั้นสั่งทำมันขึ้นมาใช้เงินไปตั้งสามร้อยตำลึง”

แต่ชิวอวิ๋นก็รู้ดีว่า ตอนซื้อมาของย่อมราคาแพง แต่ขายออกไปก็ต้องราคาถูกเป็นธรรมดา นอกจากนี้ถ้าให้คนอื่นรู้ว่านี่เป็นเสื้อผ้าของเหยาชิงหลี ไม่แน่ว่าทางร้านอาจจะไม่ยอมรับซื้อก็ได้

ซย่าเอ๋อร์เก็บกำไลของชิวอวิ๋นเอาไว้ในอกเสื้อ และเอาผ้ามาห่อคลุมเสื้อคลุมตัวนั้นเอาไว้

ชิวอวิ๋นประคองเอวลุกตัวขึ้นมา “ไปกันเถอะ!”

“ชิวอวิ๋น ร่างกายเจ้ายังมีบาดแผลอยู่ เจ้าอยู่บ้านพักผ่อนให้ดี ๆ เถอะ!” ซย่าเอ๋อร์เอ่ยพูด

“ข้ากลัวว่าเจ้าจะถูกหลอกอีก” ชิวอวิ๋นทำสีหน้าเคร่งเครียด“ห้องสี่ห้าร้อยเหวินต่อเดือน เจ้ายังสามารถจ่ายออกไปหนึ่งตำลึงได้...วันข้างหน้ายังอีกยาวไกลและพวกเราก็มีข้าวของติดตัวอยู่แค่นี้เท่านั้น ไม่สามารถขายออกไปถูก ๆ ได้แล้ว”

“เจ้า...” ซย่าเอ๋อร์อายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี และก็กระทืบเท้าใส่

“เจ้าวางใจได้ ข้าสามารถเลี้ยงดูพวกเจ้าได้” เหยาชิงหลีพูดติดตลก ก่อนจะกดชิวอวิ๋นกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ “ต่อไป ข้าจะไม่ให้พวกเจ้าลำบากแม้แต่นิดเดียว” ช่างน่าขำนัก เธอเป็นถึงผู้หญิงแกร่งในศตวรรษที่ 21 จะไม่สามารถเลี้ยงดูสามคนนี้ได้งั้นเหรอ?

“เลี้ยงดูพวกเรา? คุณหนูท่าน...” ชิวอวิ๋นมีใบหน้าซีดขาว และพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “คุณหนูอย่าได้ทำแบบนั้นเป็นอันขาด!”

“ใช่แล้ว ๆ ท่านไม่ควร” ซย่าเอ๋อร์รีบพูด

เหยาชิงหลียกมุมปากขึ้น พวกนางคิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย? หรือคิดว่าเธอจะออกไปขายตัวงั้นเหรอ?

ตอนนี้เธออธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำแค่เพียงหัวเราะและพูดว่า “พวกเจ้าอย่าคิดมากเลย ชิวอวิ๋น เจ้าอย่าเพิ่งขยับตัวเยอะมาก พักฟื้นให้หายก่อนถึงจะเป็นเรื่องที่สำคัญกว่า ไม่เช่นถ้าหากเจ้าป่วยขึ้นมา เงินของพวกเราก็จะใช้จ่ายออกไปเร็วขึ้น”

“ใช่แล้ว” ซย่าเอ๋อร์พยักหน้า “วางใจได้ ถ้าได้น้อยกว่าราคาที่พวกเราพูดกันไว้ ข้าไม่มีทางขายออกไปเด็ดขาด! แค่นี้ก็ได้แล้วใช่ไหม?”

เหยาชิงหลีพยักหน้า “จริงสิ ยาของข้ากับชิวอวิ๋นเดี๋ยวยังไม่ต้องซื้อนะ”

“เอ่อ...” ซย่าเอ๋อร์มองไปที่เหยาชิงหลีอย่างไม่เข้าใจ