แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 9

“นะ...น้ำนี่ค่อนข้างร้อนไปเล็กน้อย อีกสักพักข้าค่อยกินเจ้าค่ะ” ชิวอวิ๋นทำสีหน้าคิดหนัก

เหยาชิงหลีเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาเพราะท่าทางของชิวอวิ๋นอยู่แล้ว ตอนนี้หากอธิบายให้นางฟัง กลัวว่าจะถูกมองว่าบ้าหนักขึ้นไปอีก เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอก็คว้ามือของชิวอวิ๋นเอาไว้ “มา กินเถอะ!”

พูดจบ เธอก็เอายาที่อยู่ในมือนางเอาเข้าไปในปาก

“อื้อ...” ชิวอวิ๋นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ยาที่ไม่รู้จักนั้นพอเข้าไปในปากก็เริ่มละลาย รสชาติขมและแปลกประหลาดแพร่กระจายไปทั่วปาก จนนางไอออกมาหลายครั้ง อีกทั้งยังสำลักยานั้นลงไปในลำคอแล้ว

“รีบดื่มน้ำเร็วเข้า” เหยาชิงหลีส่งน้ำใส่มือนาง

เสียงดื่มน้ำดัง “อึก ๆ” แต่เมื่อชิวอวิ๋นตอบสนองได้ก็กลืนยานั่นเข้าไปในท้องแล้ว

ร่างกายของชิวอวิ๋นแข็งทื่อไปทั้งตัว และมีสีหน้าเหม่อลอย จากนั้นก็นอนลงบนเตียงอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก และปล่อยให้เหยาชิงหลีกดนวดหลังนางตามใจ ไม่รู้ว่านางทาอะไรให้ นั่นไม่ใช่กลิ่นของยา แต่เป็นกลิ่นที่หอม ๆ สดชื่น

คุณหนูคงบ้าไปแล้วถึงขนาดเอาน้ำฮวาลู่มาทำเป็นยา!

นางต้องคิดก่อนว่า หากอีกสักพักซย่าเอ๋อร์กลับมา นางจะอธิบายเรื่องต่อจากนี้อย่างไรดี!

ชิวอวิ๋นรู้สึกแค่ว่าบนหลังของนางร้อนวูบวาบ และรู้สึกมึน ๆสะลึมสะลือ คาดไม่ถึงว่าจะนอนหลับไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังมาจากทางข้างนอก “คุณหนู ชิวอวิ๋น ข้ากลับมาแล้ว”

ชิวอวิ๋นตื่นขึ้นมาทันที และพอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นซย่าเอ๋อร์ถือถุงอะไรเข้ามาในห้องมากมาย สีหน้ามีความสุขราวกับนกกระจอกก็ไม่ปาน “ชิวอวิ๋นกำไลของเจ้า ข้าขายได้สามตำลึง ส่วนเสื้อคลุมของคุณหนู ข้าขายได้ตั้งยี่สิบสองตำลึง”

“อ่า!” ชิวอวิ๋นมีสติขึ้นมาเต็มเปี่ยมแล้ว และลุกขึ้นมานั่งด้วยความตื่นเต้น “จริงหรือ?”

“อืม ๆ คิก ๆ” ซย่าเอ๋อร์ยกสัมภาระในมือของนางไปวางไว้บนโต๊ะกลมอย่างมีความสุข

ชิวอวิ๋นรู้สึกพอใจกับราคานี้มาก กำไลข้อมือของนางขายได้เงินดีกว่าที่นางคาดไว้เยอะมาก แม้แต่เสื้อคลุมตัวนั้นก็ได้มาเพิ่มมาตั้งสองตำลึง “ครั้งนี้ในที่สุดก็ฉลาดขึ้นมาแล้ว และของที่เจ้าซื้อพวกนี้คืออะไร?”

ชิวอวิ๋นพูดพร้อมกับลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยความตื่นเต้น และเดินไปที่โต๊ะเพื่อพลิกดูสิ่งของเหล่านั้น เห็นเพียงแต่ถุงเล็กนั้นเป็นข้าวสาร ส่วนถุงผ้าห่อใหญ่ ๆ ที่มัดห่อไว้นั้นคือผ้านวม และมัดสุดท้ายก็เป็นเสื้อผ้าไม่กี่ชุด

“ของที่ต้องการจะซื้อมีเยอะเกินไป ข้าคนเดียวยกมาไม่หมด เดี๋ยวค่อยกลับไปซื้อผ้าห่มมาเพิ่มอีกหนึ่งผืนและก็พวกน้ำมัน เกลืออีกหน่อย” ซย่าเอ๋อร์ปาดเหงื่อตรงหน้าผากออก “เอ๋ ทำไมเจ้าถึงลุกจากเตียงได้แล้วล่ะ ไม่เจ็บแล้วหรือ?”

“นี่...” ชิวอวิ๋นตกใจทันที และเอื้อมมือไปจับที่แผ่นหลัง ก็ยังเจ็บอยู่ แต่เจ็บเพียงเล็กน้อย ดีขึ้นเยอะกว่าเมื่อเช้าที่เจ็บปวดอย่างรุนแรง ส่วนอาการบวมก็ลดลงไปแล้ว

ดีขึ้นมาจริง ๆ ด้วย

“สีหน้าของเจ้าดูขึ้นแล้ว นี่ไปเชิญหมอมาหรือ กินยาแล้วใช่ไหม?” ซย่าเอ๋อร์เอ่ยถาม

ชิวอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะนึกถึง “ยา” สีสันสดใสที่เหยาชิงหลีให้นางกินและยังมีสเปรย์หอมกรุ่นนั่น

หรือว่าสามารถรักษาได้จริง ๆ งั้นหรือ?

“ข้า...กินยาที่คุณหนูให้มา และทาน้ำฮวาลู่เล็กน้อย”

“นั่นไม่ใช่น้ำฮวาลู่แต่เป็นยาแบบพ่น” มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น และก็เห็นเหยาชิงหลีจับมือเสียวเป่าเดินก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา

“นั่น...เป็นยาจริง ๆ หรือเจ้าคะ?” ชิวอวิ๋นมองไปที่เหยาชิงหลีอย่างไม่เชื่อสายตา