แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 5

เมื่อเห็นเหยาชิงหลี เด็กคนนั้นก็ยิ่งตกตะลึงมากขึ้นไปอีก ทั้งรู้สึกคาดหวังและหวาดกลัวจนต้องห่อตัวเข้าหากัน เขาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู แต่ก็ไม่กล้าเดินเข้าไป จากนั้นก็ทำการคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับยืดตัวให้ตรง และก้มศีรษะน้อย ๆ นั้นลง

เมื่อเหยาชิงหลีมองไปที่เขาที่คุกเข่าลงไปนั่งอย่างรู้ความ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวด

“เจ้า...กล้ามาซ่อนตัวอยู่ที่นี่!” ชิวอวิ๋นตกใจจนต้องเด้งตัวขึ้นมา จากนั้นก็ลงไปคุกเข่าลงตรงหน้าเหยาชิงหลีและพูดโทษตัวเอง “ผิดที่ข้าเอง! ล้วนเป็นความผิดของข้าเองเจ้าค่ะ! ถ้าหากตอนนั้นไม่ได้ใจอ่อนเก็บเขาไว้ก็คงไม่เกิดผลตามมาเช่นนี้ ตอนนี้ข้าจะรีบส่งเขาไปให้ไกล ๆ ทันที จะไม่ให้คุณหนูได้เห็นหน้าเขาอีก ขอร้องคุณหนูอย่าได้ทำเรื่องโง่ ๆ อีก...”

ชิวอวิ๋นพูดเสร็จก็วิ่งออกไปดึงตัวเด็กคนนั้นให้ลุกขึ้นมา

“แงงงง!” เด็กคนนั้นร้องออกมาด้วยความตกใจ และพยายามดิ้นให้หลุดออกจากชิวอวิ๋น จากนั้นก็รีบวิ่งไปอยู่ที่เท้าของเหยาชิงหลีเหมือนกับลูกวัวตัวหนึ่งก็ไม่ปาน และก็กอดนางพร้อมกับร้องไห้โฮ“ท่านแม่...ขอร้องท่านอย่าทิ้งเสียวเป่าไปเลย! เสียวเป่าผิดเอง เสียวเป่าเป็นเด็กไม่ดี...แต่ต่อไปเสียวเป่าจะเป็นเด็กดีที่เชื่อฟัง...”

เขาไม่ใช่เด็กไม่ดี

เขาอาศัยอยู่กับท่านยายหลิวมาตั้งแต่เด็ก แต่เขาไม่ใช่เด็กของตระกูลท่านยายหลิว คนในหมู่บ้านต่างบอกว่าเขาเป็นลูกนอกคอก เป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการ...

ในทุก ๆ วันเขาหวังอย่างยิ่งว่าท่านพ่อกับท่านแม่จะมารับเขากลับบ้าน เขาก็รอแล้วรอเล่าแต่ก็ยังไม่มีใครต้องการเขาสักคน

จนกระทั่งเมื่อวาน...อยู่ ๆ ก็มีคนจำนวนหนึ่งมาที่หมู่บ้านและให้เงินกับท่านยายหลิวไป ก่อนจะจับตัวเขาขึ้นรถมาและบอกว่าจะพามาพบกับท่านแม่

แต่หลังจากที่เขาได้เจอกับท่านแม่...ท่านแม่กลับไม่ชอบเขา...

หลังจากที่เขาโผล่ตัวออกมา ทุกคนล้วนด่าไปที่ท่านแม่ และท่านแม่ยังเอาหัวไปกระแทกจนเลือดออกเต็มศีรษะ...

เขาเป็นเด็กไม่ดี...ทำร้ายท่านแม่จนต้องร้องไห้ ทำร้ายท่านแม่จนต้องได้รับบาดเจ็บ...

เหยาชิงหลีตกใจมาก และแววตาแวบให้เห็นถึงความขุ่นเคืองใจ “ใครตีเจ้า?”

“ท่านยายหลิว...” เสียวเป่าสูดหายใจเข้าลึกๆ “ท่านยายไม่มีความสุขทีไรก็จะตีเสียวเป่า...พอตีเสียวเป่าแล้ว ท่านยายก็จะมีความสุข...ฮือฮือ...เสียวเป่ากลัวท่านยายตี...แต่เสียวเป่ายอมให้ท่านแม่ตี ขอเพียงท่านแม่ไม่ทิ้งเสียวเป่า เสียวเป่าก็จะให้ท่านแม่ตีเพื่อทำให้ท่านแม่มีความสุข...”

“ท่านยายหลิวคือใคร?...” เหยาชิงหลีหันกลับไปมองชิวอวิ๋น

“ตอนแรก...คุณหนูให้ข้าเอาเขาไปโยนทิ้ง...แต่ข้าเกิดใจอ่อนขึ้นมาชั่วขณะ จึงไม่ได้นำเขาไปโยนทิ้ง แต่ส่งเขาไปให้ครอบครัวท่านยายหลิวที่อยู่ที่หมู่บ้านสือโทวด้านนอกเมืองหลวงไปอุปการะ...ขอโทษคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ ข้าไม่ควรทำเช่นนี้” ชิวอวิ๋นทำสีหน้าสำนึกผิด และพุ่งตัวไปอยู่ตรงหน้าเสียวเป่าอย่างหวาดผวา ” เจ้า เจ้ามานี่เร็วเข้า“

ชิวอวิ๋นจับมือเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยบาดแผลของเขาด้วยความเจ็บปวดใจครู่หนึ่ง

ทั้ง ๆ ที่นางให้เงินหนึ่งตำลึงทุกเดือนแก่ท่านยายหลิว แต่ท่านยายหลิวผู้นี้กลับทำร้ายเด็กอย่างไม่มีเหตุผลได้ขนาดนี้ ชิวอวิ๋นรู้สึกเจ็บปวดและเห็นใจเด็กคนนี้ แต่พอคุณหนูเห็นเขาเมื่อวานก็เกิดสติแตกเสียจนอยากฆ่าตัวตาย ต้องไม่ปล่อยให้เขามากระทบกระเทือนจิตใจคุณหนูได้อีก