แพทย์หญิงทหารฟานอวี้ นิยาย บท 7

เมื่ออาจารย์ใหญ่มาถึงพร้อมด้วยคณะอาจารย์ท่าน อื่น ๆ “องค์หญิงจวิ้นจู่เหลียงฟู่จิ้งเสด็จ”

“ถวายพระพรองค์หญิง ของพระองค์ทรงพระเจริญหมื่น ๆ ปี”

“ศิษย์ทุกคนทำความเคารพท่านอาจารย์ทุกท่านเจ้าค่ะ/ขอรับ”

“เชิญทุกคนนั่งเถิด"

“ขอบพระทัย”

“อยู่ในสำนักศึกษาไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์ต่อข้า”

“เจ้าค่ะ ขอรับ”

เหลียงฟู่จิ้งสายตาไล่มองหน้าลูกศิษย์ทุกคนที่นั่งประจำที่ จนไปหยุดที่ฟานอวี้พลางนึกในใจ “เจ้ามาแล้วจริง ๆ บรรพบุรุษของข้าพาเจ้ามาเพื่อแคว้นเหลียงของเรา”

อาจารย์เหมยอิงกล่าวแนะนำศิษย์ใหม่ทั้งสอง“ท่านอาจารย์ พวกนางคือศิษย์ใหม่เจ้าค่ะ”

และหันบอกกล่าวให้ทั้งสองแนะนำตัว“พวกเจ้าทั้งสองคุกเข่าคารวะท่านอาจารย์"

“คารวะท่านอาจารย์ใหญ่และท่านอาจารย์ทั้งหลาย" (พร้อมกัน) ฟานอวี้และหลิวลี้กล่าวแนะนำตัว “ศิษย์แซ่อวี้ นามว่า ฟานอวี้ เจ้าค่ะ”

“ศิษย์แซ่หลิว นามว่า หลิวลี้ เจ้าค่ะ”

เหลียงฟู่จิ้งเอ่ยถามทั้งสอง “เจ้าคิดเช่นไรถึงได้อยากมาเรียนหมอ”

อาจารย์เหลียงฟู่จิ้งถามฟานอวี้และหลิวลี้ แต่ฟานอวี้ตอบคำถามแทน “ศิษย์อยากรักษาคนไข้ให้หายป่วยเจ้าค่ะ”

หลิวลี้ก็ตอบคำถามเหมือนฟานอวี้ “ศิษย์ก็คิดเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

“ข้ามีสิ่งหนึ่งที่อยากจะถามเจ้า หากเจ้าต้องรักษาโจรป่าที่ปล้นฆ่ารังแกชาวบ้าน เจ้าจะรักษาโจรป่าเหล่านั้นหรือไม่?"

“ตามจรรยาบรรณแพทย์ ไม่ว่าคนไข้จะเป็นใครทุกคนมีสิทธิเสรีภาพเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะเป็นเชื้อพระวงศ์ ขุนนาง ราษฎร์ หรือแม้กระทั่งนักโทษ เพราะหน้าที่ของหมอมีหน้าที่รักษาคนไข้ทุกชีวิต เพราะด้วยเหตุนี้ศิษย์ต้องรักษาโจรป่าอยู่แล้วเจ้าค่ะ"

เมื่อทุกคนได้ยินกับคำตอบของฟานอวี้ รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก พากันวิพากษ์วิจารณ์และคัดค้านกับความคิดเห็นของนาง อาจารย์เหลียงฟู่จิ้งกล่าวตัดบทและถามฟานอวี้ต่อ “เงียบ ๆ กันก่อน ข้ายังถามไม่จบ!!!”

ทุกคนพากันเงียบกลับมาสงบอีกครั้ง

“แล้วเจ้าไม่คิดบ้างหรือ หากเจ้าโจรป่าชั่วร้ายนั้นหายดีแล้ว จะไม่ย้อนกลับมาทำร้ายเจ้า”

“หน้าที่ของหมอคือรักษาคนไข้ เมื่อหายป่วยแล้วก็หมดหน้าที่ของหมอ ต่อจากนี้ไปหากเขาคิดจะทำร้ายศิษย์ซึ่งเป็นผู้รักษาชีวิตของเขานั้น ก็เป็นเรื่องของสวรรค์และจิตใต้สำนึกของโจรป่าผู้นั้นแล้วเจ้าค่ะ ”

“เหตุใดเจ้าถึงได้วางใจโจรป่าผู้นั้น?”

“ไม่ว่าจะโจรป่าหรือผู้ใดก็ตามต่างก็รักชีวิตกันทั้งสิ้น พื้นฐานของมนุษย์ทุกคนที่เกิดมาบนโลกนี้ต่างก็ไม่มีใครอยากเป็นคนชั่วร้ายหรอกเจ้าค่ะ ทุกคนก็อยากเป็นคนดี แต่บางครั้งชีวิตคนเราก็เลือกเกิดไม่ได้”

เหลียงฟู่จิ้งขมวดคิ้วอย่างสงสัย แม้ฟังยากแต่พอจะจับใจความได้บ้าง“ถ้าให้เลือกละ! ระหว่างชาวบ้านกับโจรป่าเจ้าจะรักษาชีวิตผู้ใด”

“ศิษย์เลือกชีวิตผู้บริสุทธิ์เจ้าค่ะ หากชาวบ้านรักชีวิตไม่ทำร้าย ส่วนโจรป่าหากคิดทำร้ายก็ถือว่าเป็นศัตรูกับหมออย่างศิษย์แน่นอน เพราะหน้าที่ของหมอคือรักษาชีวิต ซึ่งตรงข้ามกันกับการทำร้ายชีวิต ศิษย์รักษาได้ก็ไม่ใช่ว่าจะยอมให้ถูกทำร้ายได้เช่นกัน หากต้องให้เลือกศิษย์ก็ต้องเลือกชีวิตผู้บริสุทธิ์มาก่อนอันดับแรก เช่น ถ้าให้ศิษย์เลือกรักษาระหว่างเชื้อพระวงศ์ที่ข่มเหงราษฎร์ กับราษฎร์ที่ถูกรังแกและถูกข่มเหงจากเชื้อพระวงศ์ ศิษย์ก็ต้องเลือกรักษาราษฎร์อยู่ดีเจ้าค่ะ”