แพทย์หญิงทหารฟานอวี้ นิยาย บท 4

เมื่อกลับถึงจวน ฟานอวี้มุ่งตรงไปหาท่านแม่ของนางที่เรือนทันที “ท่านแม่เจ้าค่ะ ข้าคิดถึงท่านจังเลย ท่านแม่ข้างดงามและใจดีที่สุดเลย..."

“ปากหวานเช่นนี้ มีอะไรจะขอใช่หรือไม่ เจ้าสี่?”

“เอ่อ..คือว่าข้า...ข้า....”

“ว่าอย่างไรเล่า? เจ้าก็รู้ว่าพ่อแม่และพวกพี่ ๆ ของเจ้ารักเจ้ามากเพียงใด”

ถูกจับได้เช่นนี้ แต่เพียงแต่ยิ้มอย่างเก่อเขิน “ท่านแม่ข้าอยากไปเรียนหมอให้เร็วที่สุดเจ้าค่ะ ข้าอยากช่วยเหลือผู้คน แต่ข้ายังไม่เก่งพอ ข้าอยากพัฒนาตัวเอง”

เมื่อฮูหยินลู่หลินได้ยินสิ่งที่ลูกสาวบอกกล่าว นางรู้สึกภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก

“ลูกแม่ เจ้าโตขึ้นแล้วจริง ๆ เอาล่ะ พ่อของเจ้าบอกไว้ว่า 3 เดือนค่อยเดินทาง แต่ถ้าเจ้ารีบเร่ง!!! ได้ อีก 7 วันละกัน แม่จะต้องส่งจดหมายให้ท่านน้าของเจ้าทราบก่อน นางจะได้เตรียมตัวได้ทัน”

เมื่อท่านแม่อนุญาต ฟานอวี้อวี้ดีใจสุด

“เย้!!! ข้ารักท่านแม่ที่สุด หอมแก้มทีหนึ่งนะท่านแม่คนสวย อิอิ"

นางทำท่าทางน่ารักออดอ้อนมารดา มีหรือที่มารดาจะปฏิเสธนางได้ “เฮอะ!!! ข้าแพ้ทางนางอีกแล้ว!!!!”

เมื่อจดหมายทางนกพิราบมาถึงแคว้นเหลียง “อาจารย์พี่สาวของศิษย์บอกว่านางจะเริ่มเดินทางอีกภายใน 4 วัน หลานของศิษย์นางรีบมาอยากเรียนวิชาจากอาจารย์เป็นว่าเล่น"

เหมยอิงน้องสาวฮูหยินลู่หลิน บอกอาจารย์ของนางหลังได้รับจดหมายจากนกพิราบที่เดินทางจากแคว้นลู่มาถึงแคว้นเหลียงด้วยระยะเวลาเพียงแค่ 3 วัน “นางช่างรีบร้อนเสียจริง ๆ หลานสาวเจ้าคนนี้ ใช้ได้เลยทีเดียว ไม่เสียแรงที่บรรพบุรุษข้าพานางมา”

จวิ้นจู่แห่งแคว้นเหลี่ยง องค์หญิงสองมีนามว่าเหลียงฟู่จิ้ง พี่สาวของฮ่องเต้แคว้นเหลียง ส่วนฮ่องเต้มีนามว่าเหลียงฟู่มู่ “ไปจัดเตรียมที่อยู่ให้กับนาง ให้เหมือนกับลูกศิษย์คนอื่น ๆ ไม่ต้องมีอภิสิทธิ์ให้นาง เพราะถือว่านางเป็นลูกศิษย์เหมือนกัน หากนางทนไม่ได้ก็ให้นางกลับแคว้นลู่ไปเถอะ!!!”

"เจ้าค่ะท่านอาจารย์"

เหมยอิงตอบรับอาจารย์ของนางด้วยเสียงอ่อนใจ แต่หารู้ไม่ว่า! อาจารย์ของนางรู้อยู่แล้วว่าฟานอวี้ในร่างลู่ชิงอวี้นั้น นางสามารถเรียนหมอได้อย่างแน่นอน อาจจะเก่งกว่าศิษย์เอกคนอื่น ๆ ก็ได้ แต่เพื่อไม่ให้เป็นที่ครหาเลยต้องให้ฟานอวี้ใช้ชีวิตให้เหมือนกับลูกศิษย์คนอื่น ๆ

“ยามใดแล้ว เฟ่ยๆ หลิวลี้?”

"ยามเว่ยแล้วเจ้าค่ะ (13.00-15.59 น.) "

“เราเดินทางมาได้ 2 วันแล้วนะเมื่อไหร่จะถึงสักที!!! ทำไมช้าจัง ไม่เหมือนตอนนั้น ตอนที่ข้าไปชายแดนใต้แถวเจียงหนานนั่งฮอลฯ แป๊บเดียวเอง”

ฟานอวี้บ่นเสียงเบา แต่มีหรือที่หลิวลี้ผู้ฝึกยุทธ์จะไม่ได้ยิน “ท่านหญิงข้าว่าท่านพูดภาษาแปลก ๆ นะเจ้าค่ะช่วงนี้?”

“ข้าก็แค่บ่นไปเรื่อย!!! ว่าแต่ต้องใช้เวลาเท่าใดถึงจะถึงแคว้นเหลียงละหลิวลี้?”

“นั่งรถม้าก็ประมาณ 12 วัน ถ้าขี่ม้าก็ประมาณ 7 วัน ท่านหญิงถามทำไมหรือเจ้าค่ะ?”

“ข้าว่าใช้เวลาเดินทางนานไป เหมือนไปคนละทวีปเลย!!! เอาเป็นว่าข้าจะขี่ม้าดีกว่าจะได้ไปถึงโดยเร็ว ๆ”

“ท่านหญิงท่านขี่ม้าเป็นด้วยหรือขอรับ?”

องครักษ์หนุ่มนามว่าหลิวซางพี่ชายของหลิวลี้ อดสงสัยไม่ได้ที่ท่านหญิงอยู่ ๆ นึกอยากจะขี่ม้า

“ข้าพอขี่เป็น เจ้าไม่ต้องห่วงข้า ข้าจะค่อย ๆ ขี่มันละกัน ป่ะ! ไปเอาม้าโลหิตมาให้ข้าเถิด!!!"

“เอ่อคือ...”

“ไปเถิด”

ฟานอวี้ตะโกนพูดประโยคภาษาอังกฤษสั้น ๆ ทำให้ประชาชนแคว้นเหลียงที่ได้ยินถึงกับมึนงงกับภาษาแปลก ๆ

“ข้าว่าพวกเราไปหาท่านน้าเหมยอิงที่จวนท่านตากันเถิด"

“ท่านน้าของท่านรอท่านอยู่ที่สำนักโรงฝึกหมอแล้วเจ้าค่ะ ก่อนออกเดินทาง ฮูหยินลู่หลินบอกว่าให้ท่านหญิงไปพบท่านน้าที่สำนักโรงฝึกหมอ และให้ท่านหญิงใช้ชีวิตแบบลูกศิษย์ทั่วไป อย่าเปิดเผยสถานะของท่านหญิงเจ้าค่ะ”

“OK!! งั้นข้าให้พวกเจ้าเรียกข้าว่า ฟานอวี้ละกัน พวกเจ้าเป็นเพื่อนของข้า เข้าเรียนสำนักเดียวกับข้าด้วยนะหลิวลี้ รวมไปถึงก็เฟ่ยเฟ่ยด้วย รอรายนั้นมาถึงก่อน ส่วนเจ้าหลิวซางเจ้าก็ต้องเข้าเรียนด้วยนะ”

“ข้าเหรอ!!! เอ่อคือข้าต้องคุ้มกันความปลอดภัยให้กับท่านนะขอรับ!!!”

“เหอะ!!! อย่าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องม้าพยศ ดีที่ข้าถูกชะตากับเจ้าเสี่ยวไป๋ ไม่เช่นนั้นป่านนี้คงจะยังไม่ถึงแคว้นเหลียง”

“เอ่อ...คือข้าขอโทษขอรับท่านหญิงโปรดลงโทษข้าด้วยเถิด!!!”

“ช่างเถิด ข้าเป็นหมอฟานอวี้ผู้มีจิตใจงดงาม เอาละ! ข้าจะยกโทษให้ แต่เจ้าต้องเข้าเรียนด้วย OK ไหม?”

“อะไรคือโอเคขอรับ?”

“ก็หมายถึง ตกลงไง ทำไมเจ้าถึงได้ถามให้มากความกัน!!!”

“ตกลงขอรับ”

หลิวซางปาดเหงื่ออย่างไม่หยุดหย่อน พลางนึกในใจ

“ไม่น่าคิดผิดมาคุ้มกันท่านหญิงเลย อยู่สู้คุ้มกันองค์ฮ่องเต้หรือเหล่าองค์หญิงองค์ชายไม่ดีกว่าหรือ เฮอะ!!!”