แพทย์หญิงทหารฟานอวี้ นิยาย บท 4

เมื่อกลับถึงจวน ฟานอวี้มุ่งตรงไปหาท่านแม่ของนางที่เรือนทันที “ท่านแม่เจ้าค่ะ ข้าคิดถึงท่านจังเลย ท่านแม่ข้างดงามและใจดีที่สุดเลย..."

“ปากหวานเช่นนี้ มีอะไรจะขอใช่หรือไม่ เจ้าสี่?”

“เอ่อ..คือว่าข้า...ข้า....”

“ว่าอย่างไรเล่า? เจ้าก็รู้ว่าพ่อแม่และพวกพี่ ๆ ของเจ้ารักเจ้ามากเพียงใด”

ถูกจับได้เช่นนี้ แต่เพียงแต่ยิ้มอย่างเก่อเขิน “ท่านแม่ข้าอยากไปเรียนหมอให้เร็วที่สุดเจ้าค่ะ ข้าอยากช่วยเหลือผู้คน แต่ข้ายังไม่เก่งพอ ข้าอยากพัฒนาตัวเอง”

เมื่อฮูหยินลู่หลินได้ยินสิ่งที่ลูกสาวบอกกล่าว นางรู้สึกภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก

“ลูกแม่ เจ้าโตขึ้นแล้วจริง ๆ เอาล่ะ พ่อของเจ้าบอกไว้ว่า 3 เดือนค่อยเดินทาง แต่ถ้าเจ้ารีบเร่ง!!! ได้ อีก 7 วันละกัน แม่จะต้องส่งจดหมายให้ท่านน้าของเจ้าทราบก่อน นางจะได้เตรียมตัวได้ทัน”

เมื่อท่านแม่อนุญาต ฟานอวี้อวี้ดีใจสุด

“เย้!!! ข้ารักท่านแม่ที่สุด หอมแก้มทีหนึ่งนะท่านแม่คนสวย อิอิ"

นางทำท่าทางน่ารักออดอ้อนมารดา มีหรือที่มารดาจะปฏิเสธนางได้ “เฮอะ!!! ข้าแพ้ทางนางอีกแล้ว!!!!”

เมื่อจดหมายทางนกพิราบมาถึงแคว้นเหลียง “อาจารย์พี่สาวของศิษย์บอกว่านางจะเริ่มเดินทางอีกภายใน 4 วัน หลานของศิษย์นางรีบมาอยากเรียนวิชาจากอาจารย์เป็นว่าเล่น"

เหมยอิงน้องสาวฮูหยินลู่หลิน บอกอาจารย์ของนางหลังได้รับจดหมายจากนกพิราบที่เดินทางจากแคว้นลู่มาถึงแคว้นเหลียงด้วยระยะเวลาเพียงแค่ 3 วัน “นางช่างรีบร้อนเสียจริง ๆ หลานสาวเจ้าคนนี้ ใช้ได้เลยทีเดียว ไม่เสียแรงที่บรรพบุรุษข้าพานางมา”

จวิ้นจู่แห่งแคว้นเหลี่ยง องค์หญิงสองมีนามว่าเหลียงฟู่จิ้ง พี่สาวของฮ่องเต้แคว้นเหลียง ส่วนฮ่องเต้มีนามว่าเหลียงฟู่มู่ “ไปจัดเตรียมที่อยู่ให้กับนาง ให้เหมือนกับลูกศิษย์คนอื่น ๆ ไม่ต้องมีอภิสิทธิ์ให้นาง เพราะถือว่านางเป็นลูกศิษย์เหมือนกัน หากนางทนไม่ได้ก็ให้นางกลับแคว้นลู่ไปเถอะ!!!”

"เจ้าค่ะท่านอาจารย์"

เหมยอิงตอบรับอาจารย์ของนางด้วยเสียงอ่อนใจ แต่หารู้ไม่ว่า! อาจารย์ของนางรู้อยู่แล้วว่าฟานอวี้ในร่างลู่ชิงอวี้นั้น นางสามารถเรียนหมอได้อย่างแน่นอน อาจจะเก่งกว่าศิษย์เอกคนอื่น ๆ ก็ได้ แต่เพื่อไม่ให้เป็นที่ครหาเลยต้องให้ฟานอวี้ใช้ชีวิตให้เหมือนกับลูกศิษย์คนอื่น ๆ

“ยามใดแล้ว เฟ่ยๆ หลิวลี้?”

"ยามเว่ยแล้วเจ้าค่ะ (13.00-15.59 น.) "

“เราเดินทางมาได้ 2 วันแล้วนะเมื่อไหร่จะถึงสักที!!! ทำไมช้าจัง ไม่เหมือนตอนนั้น ตอนที่ข้าไปชายแดนใต้แถวเจียงหนานนั่งฮอลฯ แป๊บเดียวเอง”

ฟานอวี้บ่นเสียงเบา แต่มีหรือที่หลิวลี้ผู้ฝึกยุทธ์จะไม่ได้ยิน “ท่านหญิงข้าว่าท่านพูดภาษาแปลก ๆ นะเจ้าค่ะช่วงนี้?”

“ข้าก็แค่บ่นไปเรื่อย!!! ว่าแต่ต้องใช้เวลาเท่าใดถึงจะถึงแคว้นเหลียงละหลิวลี้?”

“นั่งรถม้าก็ประมาณ 12 วัน ถ้าขี่ม้าก็ประมาณ 7 วัน ท่านหญิงถามทำไมหรือเจ้าค่ะ?”

“ข้าว่าใช้เวลาเดินทางนานไป เหมือนไปคนละทวีปเลย!!! เอาเป็นว่าข้าจะขี่ม้าดีกว่าจะได้ไปถึงโดยเร็ว ๆ”

“ท่านหญิงท่านขี่ม้าเป็นด้วยหรือขอรับ?”

องครักษ์หนุ่มนามว่าหลิวซางพี่ชายของหลิวลี้ อดสงสัยไม่ได้ที่ท่านหญิงอยู่ ๆ นึกอยากจะขี่ม้า

“ข้าพอขี่เป็น เจ้าไม่ต้องห่วงข้า ข้าจะค่อย ๆ ขี่มันละกัน ป่ะ! ไปเอาม้าโลหิตมาให้ข้าเถิด!!!"

“เอ่อคือ...”

“ไปเถิด”