แต่งหลอกๆแต่อยากบอกว่ารัก นิยาย บท 1

แผ่นดินจีนเป็นอีกหนึ่งแผ่นดินที่ผู้คนทั่วโลกต่างให้ความสนใจ

ไม่ว่าจะเป็นการลงทุนในด้านต่างๆ ผู้คนทั่วโลกล้วนอยากเข้าถึงตลาดจีน

รวมถึงสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆของประเทศจีนที่มีความสวยงามตระการตา

ดึงดูดใจผู้คนจากทั่วทุกมุมโลกให้ต้องมาเยือนสักครั้งในชีวิต

ด้วยความเป็นประเทศคู่มิตรที่มีความสัมพันธ์อันดีกับประเทศไทย

ทำให้เพลงพิณเริ่มไปเที่ยวประเทศจีนก่อนเป็นอันดับแรก

เธอนั่งรถไปสนามบิน มองสถานที่ท่องเที่ยวบนแผนที่ในมือในใจเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ

เธอฉีกยิ้มยิ้มออกมาอย่างสดใสแล้วพึมพำในใจ

[ ในที่สุดฉันก็ได้เป็นนกน้อยปีกแข็ง พร้อมบินไปท่องโลกกว้างแล้ว ฉันจะท่องไปทั่วทุกมุมโลก เที่ยวให้หนำใจไปเลย ]

เพลงพิณ สาวน้อยหน้าสวย ปากเล็ก จมูกหน่อย แววตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกาย

ผิวเธอขาวใสราวกับหิมะ เพราะเธอมีเชื้อสายจีน ริมฝีปากกระจับ เอิบอิ่ม อมชมพูโดยกำเนิด

รูปร่างเพรียวบางแลดูสูงยาวเข่าดี ในส่วนสูง163 เซ็นติเมตร

เมื่อไปถึงสนามบินเธอก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในสนามบิน ทำตามขั้นตอนต่างๆเพื่อไปขึ้นเครื่อง

จากนั้นเธอก็นั่งเล่นไอแพดขณะรอขึ้นเครื่องอย่างสงบใจ

ไม่นานก็ถึงเวลาเครื่องออก เธอเก็บไอแพดใส่กระเป๋าเป้แล้วเดินไปขึ้นเครื่อง

เธอนั่งบนเครื่องไม่ถึงสิบชั่วโมงเครื่องบินก็ร่อนลงสู่จุดหมายปลายทาง

เมื่อประตูเครื่องบินเปิดออกเธอก็เดินลงจากเครื่อง ออกมาพร้อมกับกระเป๋าลาก แล้วไปขึ้นรถต่อเพื่อเดินทางไปยังโรงแรมที่ย่าจองไว้ให้

เมื่อเข้าไปในรถแล้วเธอก็เอ่ยกับคนขับรถว่า

" ไปโรงแรมเจียหลงค่ะ "

ทันทีที่คนขับรถได้ยินชื่อโรงแรมสุดหรูนี้ก็เอ่ยขึ้น

" คุณผู้หญิงช่างเป็นคนรวยที่เป็นกันเองไม่ถือตัว ไม่โอ้อวด แต่งตัวธรรมดา

ใช้บริการรถผม ไม่วางท่าสูงส่งเหมือนคนรวยทั่วไป ผมล่ะนับถือคุณจริงๆครับ "

เพลงพิณได้ยินดังนั้นก็ถึงกับงง เธอกะพริบตาปริบๆ ยิ้มอย่างไม่เต็มหน้าด้วยความงุนงง

เพราะเธอไม่ใช่คนรวยอย่างที่คนขับรถเข้าใจผิดแล้วเธอก็เอ่ยอย่างหน้าเจื่อนๆว่า

" เอ่อ พี่โชเฟอร์ เข้าใจผิดแล้วค่ะ "

คนขับยิ้มแล้วเอ่ยต่อ

" คุณไม่ต้องถ่อมตัวหรอกครับ เอาเป็นว่าผมนับถือและชื่นชอบคนแบบคุณนะ

นี่นามบัตรผมครับ คุณสามารถเรียกใช้ผมได้ตลอดเวลาเลย ไม่ว่าผมอยู่ที่ไหนจะรีบมารับคุณทันที "

คนขับรถเอ่ยพร้อมกับยื่นนามบัตรให้เพลงพิณที่กำลังยิ้มงง

" ฮี่....ขะ ค่ะ "

เธอรับนามบัตรมาแล้วเอ่ยตอบตะกุกตะกักพร้อมกับยิ้มอย่างไม่เต็มหน้า แล้วแอบพึมพำในใจเงียบๆ

[ โรงแรมเจียหลง หรูหรา อลังการแค่ไหนกัน แล้วทำไมคุณย่าถึงจองโรงแรมนี้ให้เราได้ล่ะ

หรือว่าคุณย่าจองไว้ในช่วงลดราคา ต้องใช่แน่ๆ ช่างเหอะ เรามีหน้าที่เที่ยว

จะมัวมาคิดเรื่องไร้สาระพวกนี้ให้มันรบกวนสมองทำไมกัน ]

แล้วเธอก็เลิกสนใจเรื่องนี้ เมื่อคนขับขับออกจากสนามบิน

เธอก็หันออกไปมองนอกหน้าต่าง ชื่นชมสถานที่แปลกใหม่ที่ไม่คุ้นตาอย่างเพลินๆ อารมณ์ดีสุดๆ

ใช้เวลาไม่นานคนขับรถก็ขับเข้าไปจอดลงตรงหน้าโรงแรมเจียหลง

เธอยื่นเงินไปให้คนขับแล้วเปิดประตูลงจากรถ

คนขับลงรถไปเปิดท้ายรถยกกระเป๋าลากลงมาให้เพลงพิณแล้วเอ่ย