ใบไม้ผลิกลางมรสุม นิยาย บท 10
ซูจิ่นใจร้อนตลอดทาง ตำหนิตัวเองไม่ควรจะนำโหรวโหรว ให้คนอื่นดูแล
เธอเปิดประตู โหรวโหรวเพิ่งจะถือถ้วยออกมา
ซูจิ่นตะโกนเสียงดัง“โหรวโหรว!”
“เพล้ง――”โหรวโหรวตกใจ ปล่อยมือ ถ้วยก็แตกแล้ว
โหรวโหรวสีหน้าท่าทางเหมือนคนที่ทำผิด มุ่ยปากมองเธอ“จิ่นจิ่น――”
ซูจิ่นเห็นโหรวโหรวยืนตรงหน้าตัวเองอย่างปลอดภัย ถลันเข้าไป
“โหรวโหรว ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?คุณป้าเข่อเข่อพูดว่าลูกตกลงมาจากระเบียง แม่ตกใจแทบแย่!”
“อ้อ…หนูไม่เป็นไรค่ะ…ก็..ก็คือหลังมือได้รับบาดเจ็บ คือตกลงข้างใน ไม่ใช่ตกลงด้านนอก..หลังจากนั้นหนูกดทับหลินหลิน…คุณลุงส่งหลินหลินไปโรงพยาบาลแล้ว ก็คือให้หนูอยู่ที่บ้าน รอแม่กลับมา”
“ไม่เป็นไรก็ดี…ผีก็ถูกเธอทำให้ตกใจแล้ว”ซูจิ่นลูบศีรษะของเธอ “คือหิวแล้ว?ไม่ใช่ไม่ให้ลูกเข้าห้องครัวไหม เด็กไม่สามารถเปิดไฟได้!หิวแล้วก็โทรศัพท์หาแม่ แม่ก็จะรีบกลับมาทำกับข้าวให้ลูกกิน”
“อ้อ…”โหรวโหรวพูดอ้ำอึ้ง“หนูกลัวจิ่นจิ่นจะด่าหนู…ดังนั้นต้มบะหมี่สำเร็จรูปรอแม่กลับมา…จิ่นจิ่นหิวรึยัง?หนูจะต้มบะหมี่สำเร็จรูปให้แม่อีก อย่าด่าโหรวโหรวได้ไหม ต่อไปโหรวโหรวจะไม่ดื้ออีก จะไม่ปีนระเบียงอีกแล้ว…”
ความสามารถในการตอบสนองของเด็กคนนี้ ทำเรื่องที่ผิด ก็ขาดความมั่นใจแล้ว
ดังนั้นอยากจะทำอะไร เอาใจผู้ใหญ่
ซูจิ่นอยู่ที่นั่นได้รับความไม่เป็นธรรม กลับมาเห็นโหรวโหรวปลอดภัย ในใจก็อบอุ่นขึ้นมา
เธอจมูกแสบขึ้นมา บีบแก้มเล็กของเธอส่ายไปมา“ไม่เป็นไร ไม่ด่าโหรวโหรว แค่โหรวโหรวไม่เป็นไรก็พอแล้ว หลังจากนี้อย่าเข้าห้องครัวเข้าใจไหม?แม่ไม่หิว ไม่หิวเลยสักนิด……”
“แม่ทำไมคุณร้องไห้เหรอ?หรือว่าโกรธโหรวโหรว?อย่าร้องไห้ได้ไหม แม่ร้องไห้หนูก็เจ็บปวด…”
“เปล่า แม่จะโกรธโหรวโหรวได้ยังไงล่ะ!”
“โหรวโหรวไม่ชอบที่แม่ร้องไห้ แม่ยิ้มจึงจะสวยที่สุด!”
ซูจิ่นฝืนยิ้ม“สาวน้อย เด็กขนาดนี้ยังเลียแข้งเลียขาแล้ว”
โหรวโหรวหัวเราะฮ่าๆ ถามด้วยความแปลกใจ“ด้านนอกฝนตกเหรอ?ทำไมจิ่นจิ่นถึงเปียกแล้ว?รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อย่ารอให้เป็นหวัด――”
โหรวโหรวเหมือนกับผู้ใหญ่ ผลักให้ซูจิ่นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
หลังจากที่ซูจิ่นเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็โทรศัพท์ไปหาเพื่อนบ้าน ถามสถานการณ์ของหลินหลิน
รู้ว่าหลินหลินถูกโหรวโหรวกดทับจนกระดูกหัก พ่อหลินหลินเพราะว่ารีบพาหลินหลินไปโรงพยาบาล จึงรีบโทรศัพท์หาซูจิ่น
เดิมทีเขาอยากจะเรียกให้ซูจิ่นพาโหรวโหรวกลับไป ใครจะรู้ว่าโทรไม่ติด ก็โทรศัพท์ไปหาเลี่ยวเข่อเข่อ
หมายเลขโทรศัพท์ของเลี่ยวเข่อเข่อเป็นซูจิ่นให้เขา เพื่อหลีกเลี่ยงติดต่อเธอไม่ได้
ตอนนั้นหลินหลินร้องไห้อย่างรุนแรง เพื่อนบ้านจึงพูดหนึ่งประโยคด้วยความตื่นตระหนก โหรวโหรวตกลงมาจากระเบียง ให้ซูจิ่นรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อนลูก
“ขอโทษจริงๆ โหรวโหรวทำให้คุณยุ่งยากแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะให้โหรวโหรวไปขอโทษหลินหลิน”
ทางนั้นที่ดูแลลูก ยิ้มและพูด“ไม่เป็นไร เด็กก่อความวุ่นวายเท่านั้นเอง โหรวโหรวก็ไม่ได้ตั้งใจ โหรวโหรวไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร โหรวโหรวสบายดี งั้นคุณดูแลหลินหลินก่อนเถอะ พรุ่งนี้ฉันพาโหรวโหรวไปเยี่ยมหลินหลิน เด็กเล่นด้วยกัน ก็ลืมความเจ็บแล้ว”
“ได้เลย บ๊ายบาย”
“บ๊ายบาย!”
……
วันต่อมา โหรวโหรวตื่นนอนก่อน ก็ล้างหน้าแปรงฟันด้วยตัวเองอย่างเชื่อฟัง เห็นว่าซูจิ่นยังไม่ตื่น
โหรวโหรวปีนขึ้นไปผลักเธอ“จิ่นจิ่น ลุกขึ้นเถอะ พวกเราจะไปเยี่ยมหลินหลินไหม?จิ่นจิ่น อย่านอนขี้เกียจ!”
มือเล็กของโหรวโหรวไม่ระวังชนกับหน้าของเธอ ร้องด้วยความตกใจ“ร้อนมาก!แม่…แม่…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ใบไม้ผลิกลางมรสุม