ไฟแค้น นิยาย บท 12

"ออกรถ" สิงหราชสั่งลูกน้องทันทีที่เห็นเธอเดินตรงมารถคันที่เขานั่ง

หญิงสาวเลือกที่จะไม่วิ่งตาม ..เพราะถ้าคนที่ไม่มีใจจะช่วย ถึงขอร้องไปเขาก็ไม่ช่วยอยู่ดี

อัปสรสุดารีบกลับเข้ามาในบ้าน ถึงแม้จะอุ้มพ่อออกมาไม่ได้ก็ต้องพยายามดูก่อน

"แล้วไหนล่ะคนที่จะมาช่วย" อัจฉราภรณ์ถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นน้องสาวเดินกลับเข้ามา

"พวกเขาไปแล้ว"

"แค่นี้ก็ทำไม่ได้ แกทำอะไรได้บ้างเนี่ย!"

"รีบพาพ่อออกไปขึ้นรถก่อนดีกว่าค่ะ"

"แล้วจะออกไปยังไง"

"พี่ยกพ่อขึ้นหลังน้องนะ" อัปสรสุดานั่งยองๆ ลงตรงข้างร่างของผู้เป็นพ่อ หวังจะแบกท่านออกไป

"ถ้าทำพ่อเจ็บอีก อย่าคิดว่าฉันจะเอาแกไว้!" พี่สาวก็พยายามยกร่างพ่อที่หมดสติขึ้นหลังน้องสาว

ส่วนป้าแม่บ้านก็รีบเข้ามาช่วยยกอีกแรง ..บ้านหลังนี้ไม่มีผู้ชายเลย เพราะเงินที่มีอยู่จ้างได้แค่แม่บ้านคนเดียว

"อื้ด.." เสียงคนตัวเล็กพยายามยืนขึ้นให้ได้ ส่วนอีกสองคนก็พยุงช่วยอยู่ด้านหลัง

"โอ้ย" ตอนที่กำลังจะลุกขึ้นเธอเกิดเสียหลักก่อน แต่โชคดีที่ไม่ล้ม

"แกทำอะไร!" แทนที่จะเห็นใจน้องสาวกับตวาดเสียงเข้ม

"เข้าไปช่วย" สิงหราชสั่งลูกน้อง เพราะเห็นว่าเธอลุกยืนเองไม่ได้

ที่จริงเขาแค่ให้ออกตัวรถแบบช้าๆ เพื่อที่จะให้เธอวิ่งตามมาขอร้อง ..แต่ผู้หญิงคนนี้ก็แปลกคนอีกนั่นแหละ ขอร้องเขาแค่คำเดียวเขาก็ช่วยแล้ว แต่เธอเลือกที่จะเดินกลับ

"คุณสิงห์.. คุณมาได้ทันเวลาพอดีเลยค่ะ" น้ำเสียงขออัจฉราภรณ์เปลี่ยนไปทันที เมื่อเห็นผู้ชายที่เธอหมายปองไว้ เข้ามาช่วย

พอลูกน้องอุ้มพ่อเธอเดินออกไป พี่สาวก็รีบเข้ามาควงแขนสิงหราชเพื่อแสดงความขอบคุณ แต่สายตาของเขาไม่ได้มองผู้เป็นพี่เลย

"ขอบคุณมากนะคะ" อัจฉราภรณ์ กล่าวขอบคุณเสียงอ่อนเสียงหวาน เพื่อทำให้น้องสาวรู้ว่าตัวเองรู้จักคนระดับนี้

แต่อัปสรสุดาไม่ได้สนใจเลยว่าพวกเขาจะรู้จักกันไหม หญิงสาวรีบวิ่งตามพ่อออกไปทันทีที่คนของเขาพาท่านออกไป

"คุณไม่ตามออกไปเหรอ" ชายหนุ่มถามแบบแปลกใจ เหมือนกับว่าคนพี่จะไม่ตกใจเท่าคนน้องเลย

"ไปค่ะ" อัจฉราภรณ์รีบปล่อยแขนที่ควงคนร่างหนาอยู่..แล้วก็เดินออกไปข้างนอก

แต่ก็ออกมาไม่ทัน..เพราะอัปสรสุดาได้สั่งคนขับรถของเขาให้รีบไปที่โรงพยาบาล

สิงหราชก็เลยเดินไปขึ้นรถอีกคัน เพื่อที่จะตามไป

"ฟ้าไปด้วยค่ะ" อัจฉราภรณ์รีบวิ่งตามหลังเขามาที่รถ

"ผมว่าคุณไปรถของคุณดีกว่าไหม เพราะรถคันนี้ไม่มีที่ว่างแล้ว" ลูกน้องของเขาอีกสามคนก็รออยู่ในนั้นรวมทั้งคนขับ

"ฉันเบียดไปได้ค่ะ" จบคำพูดคนตัวเล็กก็รีบแทรกตัวเข้าไปนั่งเบียด

สิงหราชก็เลยต้องได้ขยับไปนั่งตรงกลาง

[โรงพยาบาล]

"พ่อเป็นยังไงบ้าง" อัจฉราภรณ์ถามทันทีที่เห็นหน้าน้องสาว

"คุณหมอยังไม่ออกมาเลย" ใบหน้างามดูเศร้ามาก เพราะเธอเป็นกังวลเรื่องพ่อ

ตัดไปที่หน้าโรงพยาบาล..

"กลับกันเลยไหมครับนาย" ลูกน้องเห็นว่าเจ้านายไม่ลงรถตามเข้าไปก็เลยถาม

ตอนนี้สิงหราชกำลังใช้ความคิด ทำไมเขาต้องช่วย ทั้ง ๆ ที่เขาอยากให้มันตาย ..แต่ก็ไม่มีคำตอบให้ตัวเองเลย

"กลับ"

สามชั่วโมงผ่านไป..

"พ่อเป็นยังไงบ้างลูก" พอแม่ของเธอได้ยินข่าวก็รีบมาที่โรงพยาบาล

"คุณหมอบอกว่า จะทำบอลลูนค่ะ..แต่มันก็ช่วยได้ไม่เยอะ หมอบอกให้ทำใจไว้ด้วย" หญิงสาวพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลรินลงมา

ตอนนี้ถึงแม้จะผ่าตัดก็ช่วยไม่ได้แล้ว เพราะอาการของท่านหนักมากแล้ว..กลัวว่าจะมีภาวะแทรกซ้อนมากกว่า

"คุณฟ้าพักผ่อนบ้างนะคะ" นางหันไปพูดกับผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง ถ้าจะไม่พูดด้วยเลยก็ดูจะเสียมารยาทเกินไป

"ฉันจะคุยกับเจ้านายของพวกคุณ"

"ท่านคงไม่ว่างคุย.."

หญิงสาวรีบวิ่งออกมา เวลานี้เขาต้องอยู่บ้าน ..ถึงเขาจะไม่คุยด้วยเธอก็จะหาวิธีคุยกับเขาให้ได้

ขาเรียวรีบวิ่งไปที่แท็กซี่คันเดิม.. ให้มาส่งที่คฤหาสน์หลังงามของสิงหราช

"ฉันมาขอพบคุณสิงหราช"

"ท่านไม่อยู่"

"โกหก ฉันรู้ว่าเขาอยู่ข้างใน" อัปสรสุดากำลังจะบุกเข้าไปด้านใน แต่ถูกลูกน้องของเขาชักปืนออกมาขู่เสียก่อน

"ถ้าไม่อยากตาย หยุดอยู่ตรงนั้น"

"เผอิญว่าฉันอยากตาย เลือกที่ยิงได้เลย.." แล้วคนตัวเล็กก็ก้าวเดินเข้าไปด้านใน เธอรู้ดีว่าถ้ารออยู่ข้างนอกเขาคงไม่ออกมา

"เสี่ยครับ" ลูกน้องอีกคนรีบเข้ามารายงาน

"ไม่ต้องให้เข้ามา" สิ้นคำสั่งของเขาประตูบานนั้นก็ได้ถูกเปิดเข้ามาโดยคนร่างระหง

"ไม่ทันแล้วค่ะ"

สิงหราชหันไปสั่งลูกน้องออกไปด้วยสายตา แค่นี้พวกมันก็รู้แล้ว

"ฉันจะมาคุยกับคุณเรื่องบ้าน"

"คุยมา" สายตาคมมองจ้องผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่ตรงนั้น ไม่เคยมีใครอาจหาญกับเขาได้เท่าเธอ..ผู้หญิงอะไรช่างไม่กลัวตาย

"ฉันตกลง"

"ตกลงเรื่องอะไร"

"เรื่องที่คุณยื่นข้อเสนอมาวันนั้น"

"ผมจำไม่ได้แล้ว"