ไฟแค้น นิยาย บท 32

"เรื่องคุณฟ้า.." ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะอธิบายให้เธอฟังยังไง เกี่ยวกับเรื่องพี่สาวของเธอ

เขากำลังจะเอ่ยปากพูดต่อแต่ก็ถูก..

"ถ้าคุณไม่รู้ว่าจะโกหกฉันยังไง..ก็ไม่ต้องพูด" คนตัวเล็กแทรกออกจากมุมนั้นได้..เธอก็เดินมาที่เตียง

เหนื่อยก็เหนื่อย ง่วงก็ง่วง แถมยังต้องได้มาเจอเรื่องอะไรแบบนี้อีก ยังไงคืนนี้ก็ออกจากห้องนี้ไม่ได้อยู่แล้ว เธอก็เลยต้องนอนบนเตียงเขานี่แหละ ถ้าทำเป็นไม่สนใจ..เขาคงจะไม่สนใจเธอเหมือนกัน

หญิงสาวก็เลยนอนลงแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ ..เพียงไม่นานเธอก็หลับไป

เช้าวันต่อมา..

แสงแดดสาดส่องผ่านช่องผ้าม่านเข้ามากระทบใบหน้างาม ดวงตากลมค่อยๆ เปิดกว้างขึ้นเพื่อที่จะรับแสงนั้น

พอคิดขึ้นได้ว่าเธอนอนอยู่บนเตียงกับเขามาทั้งคืน อัปสรสุดาก็รีบตรวจดูร่างกายและเสื้อผ้าของตัวเองว่ายังปกติดีไหม เพราะคนแบบเขาเชื่อใจไม่ได้

พอดูทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็รีบลงมาข้างล่าง เพราะตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในห้องนั้นแล้ว

แต่ลงมาข้างล่างก็ไม่เจอสิงหราชเหมือนเดิม

"ไปไหน" อัปสรสุดารีบออกมาดูด้านนอก ก็ไม่เจอรถของเขา

"หมาน้อย แม่คิดถึงลูกจังเลย" เธอได้แต่เดินก้มหน้าก้มตากลับเข้าไปในครัว เพื่อทำอาหารไว้รอ เผื่อว่าเขาจะเข้ามาทาน

สายตางามมองไปดูตรงที่เธอวางลูกน้อยนอนไว้ในวันนั้น หญิงสาวต้องรีบสลัดความคิดนี้ออกไป

พอเสร็จจากในครัวแล้วเธอก็เริ่มทำความสะอาดบ้าน ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้สกปรกอะไร แต่เธอก็ต้องทำ

พอทำความสะอาดบ้านทั้งหลังเรียบร้อย หญิงสาวก็ออกมากวาดลานหน้าบ้าน มองไปมุมไหนก็เจอแต่ภาพในวันนั้น..วันที่ลูกวิ่งซนอยู่

"แม่ขอโทษนะที่ดุลูก" จำได้ว่าวันนั้นเธอขู่จะตีลูกด้วยซ้ำ แต่พอมาวันนี้ทำไมถึงเสียใจที่ได้พูดแบบนั้นไปกับลูกน้อย

อัปสรสุดาทำความสะอาดทั้งน้ำตาที่ไหลริน เพราะเธอคิดว่าเขาคงจะไม่เอาลูกกลับมาให้เธออีกแล้ว

..เราจะทำยังไงดี ทำไมเขาถึงใจร้ายแบบนี้

พอคิดขึ้นมาได้..เธอจะมัวทำความสะอาดอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว ..ถ้าทำอยู่แบบนี้เมื่อไรจะใช้หนี้เขาหมด

และอีกอย่างก็ไม่อยากจะอยู่บ้านหลังเดียวกับเขาด้วย เพราะกลัวว่าสักวันจะพลาดให้กับผู้ชายของพี่สาว

หญิงสาวก็เลยออกมาจากบ้านหลังนั้น..

ลูกน้องก็เห็นว่าเธอเดินผ่านไป แต่ไม่มีใครกล้าเรียกไว้ ได้แต่รีบโทรมารายงาน

ออกมาถึงถนน อัปสรสุดาก็เรียกแท็กซี่ ..งานสิ่งเดียวที่จะได้เงินเร็วก็คือ ใช้ร่างกายของเธอเอง หญิงสาวพอจะรู้จักคนใหญ่คนโตคนมั่งคนมีอยู่บ้าง เพราะพ่อของเธอก็พาไปออกงานอยู่บ่อยครั้ง

"สวัสดีค่ะดิฉันมาขอพบคุณอาอิทธิ" หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าเสี่ยอิทธิ

"เสี่ยไม่อยู่..มาหาทำไม" เรื่องผู้หญิงเสี่ยสิทธิไม่น้อยหน้าใคร และคนที่อัปสรสุดากำลังพูดด้วยก็คือหนึ่งในนั้น

"เสี่ยจะกลับมาตอนไหนคะ"

"ไม่รู้" คำพูดที่ห้วนๆ แถมหน้าตาไม่รับแขก ฟังดูแล้วช่างไม่ไพเราะหูเอาสะเลย

"ฉันขอรอได้ไหม บอกคุณอาว่าฉันเป็นลูกสาวของ.." ทันใดนั้นรถหรูก็ได้วิ่งมาจอดที่หน้าบ้าน

"อ้าวหนูน้อง..ใช่หนูน้องไหม" คนที่นั่งอยู่ด้านหลังเปิดประตูรถแล้วลงมาหาเธอ

"สวัสดีค่ะคุณอา" หญิงสาวยกมือไหว้ และส่งยิ้มหวานให้ ผู้ชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณพ่อของเธอ

"ไม่ได้เจอหน้านาน สวยขึ้นเยอะนะเรา"

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวไหว้อีกครั้งที่ผู้ใหญ่ชม

"อาว่าเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า" จบประโยคคำพูด เสี่ยอิทธิก็มองไปดูผู้หญิงอีกคนที่ยืนกอดอกหน้าบูดบึ้งอยู่ "อาว่าเปลี่ยนที่คุยดีกว่า..มาขึ้นรถ" อิทธิเลยเชิญให้อัปสรสุดาขึ้นรถออกมาด้วย

เสี่ยอิทธิเลือกที่จะให้ลูกน้องขับรถพามาที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง

พอมาถึงก็จองห้องอาหาร VIP เพื่อที่จะคุยกัน..เพราะอิทธิรู้ดีว่าผู้หญิงที่เข้ามาหาเขาต้องการแค่เรื่องเดียว..

"วันนี้ที่น้องมา น้องมีเรื่องอยากจะรบกวนคุณอาค่ะ"