ไฟแค้น นิยาย บท 31

"ก็ต้องดูก่อนว่า..แม่จะทำตัวดีแค่ไหน"

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ความหมายมันก็ตรงตัวอยู่แล้วนี่..ทำไมต้องได้แปลอีก"

"ก็คุณเล่นพูดกำกวมแบบนั้น"

"ผมพูดกำกวมตรงไหน"

"ก็ที่คุณพูดมาไง..คุณหมายความว่ายังไง! ฉันไม่ใช่เมียของคุณนะ" เพราะสิ่งที่เขาพูดเหมือนกับว่าให้เธอทำดีด้วย

"คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ" สิงหราชก็คือสิงหราช ตั้งแต่เขาเริ่มถีบตัวเองให้ขึ้นมาถึงจุดนี้..ชายหนุ่มไม่เคยทำให้ใครจับพิรุธของตัวเองได้เลย และครั้งนี้ก็เช่นกัน

"ขอโทษค่ะที่ฉันคิดไปเอง" คนระดับเขาจะมาคิดอะไรกับเราแบบนี้ บ้าไปแล้วเหรออัปสร ..คิดแล้วก็นึกขำตัวเอง เขาคงอยากจะให้ทำงานบ้านของเขาออกมาดีที่สุดมั้ง

หญิงสาวก็เลยเริ่มทำความสะอาดบ้าน ที่เขาไล่คนออกไปคงอยากให้เธอทำให้คุ้มค่าแรง อัปสรสุดาก็เลยจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง

คนตัวเล็กเริ่มทำความสะอาด ทุกซอกทุกมุมของตัวบ้านแบบบ้าคลั่ง เผื่อว่าเขาจะเห็นใจพาลูกมาให้เธอได้เห็นหน้าบ้าง

"หลบไปนะฉันจะเข้าไปหาคุณสิงห์"

"เสี่ยไม่ให้ใครเข้าไปครับ" ตอนนี้ซอยเข้าบ้านของเขา ได้ถูกลูกน้องเฝ้าไว้ไม่ให้ใครผ่านเข้าไปได้

"ทำไมฉันจะเข้าไปไม่ได้ ในเมื่อฉันมาทีไรก็เข้าไปได้ทุกครั้ง"

"แต่ครั้งนี้ไม่ได้ครับ"

อัจฉราภรณ์แปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นลูกน้องของเขาออกมาขวางที่นี่สักที อย่างมากก็ประตูรั้ว ..แต่ครั้งนี้ซอยเข้าบ้านเลยเหรอ

เหตุผลนี้แหละที่อัปสรสุดาไม่เห็นคนในบ้านเลย ไม่มีแม้แต่คนเฝ้าประตูรั้ว แต่ก่อนเวลาที่เธอมาขอพบ ลูกน้องอยู่ตรงนั้น 2-3 คนทุกครั้ง

ในเมื่อเขาไม่ให้เข้า อัจฉราภรณ์จำเป็นต้องได้กลับไป "เป็นบ้าอะไรเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย" ช่วงหลังมาเห็นเขาโทรตามไปเจอกันที่โรงพยาบาลบ่อยครั้ง ก็เลยคิดว่าเขาเริ่มมีใจกับตัวเธอบ้าง

[โรงพยาบาล]

"แมะ"

"ยายครับ.. หนูต้องเรียกยาย" ตอนนี้หมาน้อยได้ถูกส่งมาอยู่กับคุณยายทั้งสองที่โรงพยาบาล ..สุดาพยายามสอนหลานให้เรียกตัวเองว่ายาย

"ยัย" เด็กน้อยก็พูดตามอย่างว่าง่าย แต่เขาก็พูดออกมาได้แค่นี้

"ดูหลานของเธอสิน่ารักไหม" สุดาอุ้มหลานน้อยเข้าไปใกล้คุณยายที่นอนมองอยู่

"แล้วแม่แกไปไหน" เสียงแก้วกานดาถามหาลูกสาวแผ่วเบามาก

"เห็นแชมป์บอกว่าติดธุระ ก็เลยฝากหลานไว้ที่นี่หลายวันหน่อย"

แต่ที่จริงไม่ใช่อัปสรสุดาหรอกที่ฝาก มันคือแผนของพ่อเด็ก และอยากจะให้ลูกสนิทกับคุณยายและคุณย่าไว้ด้วย เพราะรู้สึกว่าแกจะติดแม่มาก เขาก็เลยแยกทั้งสองออกจากกันบ้าง

เย็นวันเดียวกันนั้น..

"หมาน้อย" อัปสรสุดานอนน้ำตาไหล กอดของเล่นที่ลูกทำตกไว้ในห้องของแม่บ้านเมื่อคืนนี้ เธอกลัวว่าเขาจะพรากลูกไปจากเธอ..เพราะคนรวยล้นฟ้าแบบเขาทำได้อยู่แล้ว

"แม่จะพยายามทำทุกวิถีทาง ให้เรากลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมให้ได้..หนูรอหน่อยนะลูก" น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลไม่หยุด แทบจะขาดใจเลยก็ว่าได้เมื่อคิดถึงลูก

19 : 25 น. โรงพยาบาล..

"ว่าไงครับคนดี"

"ป๊ะ" เด็กน้อยรีบวิ่งเข้ามากอดขาผู้เป็นพ่อไว้

"ดูเหมือนจะสนิทกันจังเลยนะ..เออ..แม่ว่าแล้วว่าหมาน้อยเหมือนใคร" พอสิงหราชอุ้มเด็กขึ้น ใบหน้าทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกัน สุดาถึงกับพูดขึ้น..ที่จริงนางก็คิดว่าเหมือนตั้งแต่เห็นทีแรกแล้ว แต่กลัวพ่อของเด็กจะไม่พอใจ ก็เลยไม่กล้าพูดออกมา

"แกงอแงไหมครับแม่" ชายหนุ่มแกล้งพูดไปเรื่องอื่น เพราะยังไม่ถึงเวลาให้พวกท่านต้องรู้เรื่องนี้

"ก็มีถามหาแม่บ้าง แต่พอยายบอกว่าแม่ติดธุระ แกก็ไม่งอแงอีกเลย"

"ผมขอพาแกออกไปเดินเล่นก่อนนะครับ" ชายหนุ่มอยากสานสัมพันธ์กับลูกไว้ให้มาก

"ไงคร้าบคนดี อย่าดื้อกับคุณยายและคุณย่าเข้าใจไหม" สิงหราชพูดกับลูกทันทีที่ออกมา

ก่อนที่จะเข้ามาในโรงพยาบาล เขาให้คนเตรียมของเล่นมาให้ลูกหลายอย่าง และหมาน้อยก็ชอบมาก

22 : 00 น. ที่บ้าน..

"ดื้อกว่าลูกก็แม่นี่แหละ" คนตัวโตพูดพร้อมกับเดินเข้าไปช้อนเอาหญิงสาวร่างบางขึ้นมาไว้ในวงแขน แล้วพาเธอขึ้นไปชั้นบน