ไฟแค้น นิยาย บท 30

"หมาน้อยอย่ากวนแม่สิลูก แม่ทำความสะอาดอยู่" หญิงสาวกำลังปัดกวาดรอบบริเวณหน้าบ้าน ที่มีใบไม้หล่นลงมา

ส่วนหมาน้อย เป็นคนทำลายกองใบไม้ที่แม่ของเขากวาดมารวบรวมกันไว้

เด็กน้อยวิ่งซนรอบบริเวณนั้น จนผู้เป็นแม่ไม่เป็นอันทำอะไร มัวแต่มองกลัวว่าลูกจะล้ม

"หมาน้อย!! ถ้าหนูยังดื้ออยู่อีกแม่จะตีแล้วนะ" คนตัวเล็กได้แต่ยืนเท้าสะเอวมองลูกน้อย ..เธอต้องได้ลงแรงกวาดใหม่อีกรอบ เพราะว่า 2-3 กองที่กวาดไว้เพื่อจะรอเก็บพร้อมกัน ตอนนี้มันแยกกระจัดกระจายกันไปหมดแล้ว

"แมะ แมะ" เด็กน้อยสนุกมากที่ได้เล่นแบบนี้ จนแม่ดุลูกไม่ลง

"เอาที่หนูสบายใจเลยนะลูก เดี๋ยวแม่กวาดใหม่ก็ได้"

ทุกสิ่งอย่างที่เธอกำลังทำอยู่ มันอยู่ในสายตาของเขาตลอด

กว่าจะเก็บกวาดหน้าบ้านเสร็จ ก็เกือบเย็น ต้องได้เข้ามาทำครัวต่อ

พอหญิงสาวเข้ามาในบ้าน ก็ยังสงสัยเรื่องเดิม..ว่าคนหายไปไหนหมด แม้กระทั่งลูกน้องของเขาก็ยังไม่เห็นเลยสักคน

"รีบทำด้วย หิวแล้ว" คนที่กำลังวุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือพิมพ์ที่โซฟาหรูตัวกลางของบ้านหลังนั้น..พูดออกมาโดยไม่วางหนังสือเลยด้วยซ้ำ

เธอรีบอุ้มลูกที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอด เดินตรงเข้าไปในครัว เพื่อที่จะทำอาหารให้เขา ..ชายหนุ่มมัวแต่วางมาดก็เลยไม่เห็นว่าตอนนี้ลูกน้อยของเธอได้นอนหลับไปแล้ว

"เหนื่อยมากเลยใช่ไหมหมาน้อย หนูนอนตรงนี้นะลูก" หญิงสาววางลูกลงตรงมุมหนึ่งของห้องครัว โดยมีผ้ากันเปื้อนรองศีรษะของลูกไว้ ที่เธอเลือกให้ลูกนอนพื้น เพราะกลัวว่าถ้าวางสูงกว่านี้ลูกจะดิ้นตก

พอวางลูกได้เธอก็เดินไปเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรให้ทำบ้าง

เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน กับข้าวก็ได้ถูกยกออกมา

"เสร็จแล้วค่ะ" ทุกอย่างถูกเตรียมเสร็จแล้วเธอก็รีบเดินกลับเข้าไปในครัว

ชายหนุ่มเข้ามาดูว่าเธอทำอะไรให้เขาทาน ..ใบหน้าหล่อเหลาถึงกับยู่ยี่เข้าหากันเมื่อเห็นกับข้าวที่เธอเตรียมมาให้ เขารีบเดินตามเข้าไปในครัวหวังจะต่อว่า

เท้าแกร่งถึงกับหยุดชะงัก เมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังช้อนร่างของลูกขึ้นมาจากพื้นที่นอนอยู่ในครัวนั้น

"พาขึ้นไปนอนบนห้อง" เขาพูดขึ้นจังหวะที่เธอกำลังอุ้มลูกผ่านหน้าออกมา

"ฉันจะพาลูกของฉันกลับ" คำว่าลูกของฉันเธอเน้นประโยคนี้มาก

"กลับไปไหน"

"ไปที่โรงพยาบาล"

"ใครอนุญาต"

"วันนี้ฉันทำงานบ้านให้คุณเสร็จหมดแล้วนะ"

"ใครบอกว่าจะให้คุณทำแค่นี้ เผื่อดึกๆ ผมหิวจะทำยังไง กับข้าวที่ทำกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้"

"ทำไมจะกินไม่ได้ มันหรูกว่าที่ฉันกินกับลูกมาตลอดสองปีนี้ด้วยซ้ำ" หญิงสาวเผลอตะคอกเขาไปด้วยความโมโห และเธอต้องได้รีบระงับอารมณ์ไว้ เพราะนี่ไม่ใช่ลูกของเขา จะใส่อารมณ์ไม่ได้..เธอพยายามพร่ำบอกกับตัวเองว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกคนใจร้ายแบบเขา

"พาลูกขึ้นไปนอนข้างบน" เสียงของชายหนุ่มเริ่มอ่อนลง

"ฉันจะนอนห้องข้างล่างก็ได้" ในเมื่อเขาไม่ให้กลับ เธอก็เลยจำเป็นต้องได้อยู่บ้านหลังนี้ต่อ

หญิงสาวอุ้มลูกเดินอ้อมไปห้องแม่บ้าน ตอนที่ทำความสะอาดเห็นมันว่างอยู่

ชายหนุ่มเดินตามมาเพราะห้องพวกนี้มันโล่ง เขาให้ทุกคนเก็บของออกไปอยู่ที่อื่นก่อน

"จะนอนกันได้ยังไง..ที่นอนก็ไม่มี"

"ทำไมจะนอนไม่ได้" ห้องนี้ดีกว่าที่เธอเคยอยู่กับลูกสะอีก เพราะยังมีพัดลม และมุ้งลวดที่กันยุงกันแมลงได้

ชายหนุ่มรีบเดินกลับเข้ามาในบ้าน เพื่อที่จะเอาที่นอนปิคนิค ผ้าห่มหมอน ..แล้วหอบกลับมาที่ห้องนั้น