ไฟแค้น นิยาย บท 35

"คุณจะบ้าเหรอ!" หญิงสาวรีบพันผ้าห่มผืนที่คลุมตัวอยู่นั้นให้แน่นหนา เพราะกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริง

"ถ้าไม่ทาแล้วมันจะหายไหม"

"ไม่หายก็เรื่องของฉัน!"

"มันจะเรื่องของเธอคนเดียวได้ยังไง" เขาอุตส่าห์อดใจไว้รอวันที่เธอหายดี..จบคำพูดชายหนุ่มก็ดึงผ้าห่มผืนนั้นออกแบบไม่ยากเลย

"คุณสิงหราช คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวหนีบขาเข้าหากัน โชคดีที่ยังมีกางเกงชั้นในอีกตัวปิดอยู่

"จะหวงอะไรนักหนา ไม่อยากจะหายหรือไง"

"ฉันไม่ได้หวงแต่ฉันอาย!"

"จะอายผมทำไม ทำอย่างกับว่าผมไม่เคยเห็นงั้นแหละ"

"คุณพูดได้หน้าตาเฉยมากเลยนะ!"

"ผมไม่มองหรอกน่า"

"ถ้าไม่มองแล้วจะทายังไง"

"ก็คลำๆ เอา" เขาพูดพร้อมกับยื่นมือมาตรงหว่างขา

"คนบ้า!!" หญิงสาวตกใจถีบขาคู่ แต่ก็ถูกเขาจับขาทั้งสองข้างล็อคไว้ "โอ้ยเจ็บ"

"บอกแล้วไงว่าอย่าดิ้น เจ็บเลยเห็นไหม" ชายหนุ่มรีบปล่อย เมื่อได้ยินเธอบอกว่าเจ็บ "จะให้ผมทาให้ได้หรือยัง"

ยังไงเขาคงจะต้องบังคับทาให้ได้ หญิงสาวก็เลยหยุด เพราะยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บแผลที่เขาทำฉีกขาดไว้

มือเรียวคว้าผ้าห่มมาคลุมหน้าไว้ เพราะความอายที่ต้องนอนถ่างขาให้เขาดู

ชายหนุ่มใช้สำลีเพื่อที่จะเกลี่ยยาให้ทั่วตรงนั้น และจะได้ไม่เสียดสีผิวหนังของเธอมาก

บอกว่าจะไม่มองแต่สายตาก็แอบซุกซนมองจนได้ พอทายาเสร็จเขาต้องได้รีบดึงผ้าห่มมาคลุมท่อนล่างไว้ให้เธอก่อนที่จะอดใจตัวเองไม่ไหว

"ออกไปนะ" หญิงสาวนอนหันหลังให้ทันที

"จะให้ไปไหน ก็นี่ห้องนอนของผม" คนร่างหนาทิ้งตัวลงนอนด้านข้างทันทีที่พูดจบ

และเพียงไม่นานหญิงสาวก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ชายหนุ่มได้แต่นอนมอง มือหนายื่นมาเก็บไรผมให้เธอเพื่อไม่ให้ปิดบังใบหน้างาม

ตั้งแต่ขึ้นมาเป็นใหญ่..สิงหราชไม่จำเป็นต้องได้ง้อผู้หญิงที่ไหน ส่วนมากมีแต่ผู้หญิงมาเสนอตัวให้ แต่กับเธอช่างแตกต่างจากคนพวกนั้นมาก และเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง เพื่อที่จะเอาชนะใจของเธอได้

เช้าวันต่อมา..

"หมาน้อย" หญิงสาวตกใจตื่นขึ้นมา เพราะความคิดถึงลูก

เธอมองไปทั่วห้องก็ไม่เจอเขา ก็เลยรีบลุกขึ้นมา เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินออกมาข้างนอก

"สวย" มันคือวิวแม่น้ำล้อมรอบไปด้วยภูเขา ..ตั้งแต่มาเธอยังไม่ได้ออกมาเดินชมวิวแบบนี้เลย

เห็นที่สวยๆ แบบนี้ก็พลอยทำให้คิดถึงลูกขึ้นมาอีกครั้ง เพราะถ้าลูกได้มาเห็นด้วยคงจะดี

เธอรีบกลับเข้ามาในตัวบ้าน เพื่อที่จะขอร้องให้เขาพาลูกมาให้เจอหน้าบ้าง

"คุณเป็นใคร" พอเข้ามาก็เจอผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง

"สวัสดีค่ะ ฉันเป็นนักโภชนาการที่เตรียมอาหารให้ ตอนนี้อาหารเรียบร้อยแล้วค่ะ"

..จะผิดไหมที่เธอคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือผู้หญิงของเขาอีกคน ก็เขาเป็นคนเจ้าชู้จะให้คิดดีได้ยังไง "ขอบคุณค่ะ"

"คุณต้องทานทุกอย่างให้หมดนะคะ ฉันจัดเตรียมมาให้สำหรับมื้อหนึ่ง"

"ค่ะ"

นักโภชนาการรู้ดีว่าในร่างกายของคน แต่ละมื้อๆ ต้องการอาหารจำนวนเท่าไร และอาหารที่จัดเตรียมมาก็ไม่ได้มากหรือน้อยไป

สิงหราชให้นักโภชนาการจากโรงพยาบาลมาดูแลเธอโดยเฉพาะ แต่ก็ให้พักอยู่บ้านอีกหลังที่ห่างออกไป เพราะบ้านหลังนี้เขาอยากเป็นส่วนตัวกับเธอ

รู้สึกเงียบมากเมื่อไม่มีเขาอยู่บ้านหลังนี้ แต่เธอก็ไม่ถามหาสักคำ พอกินข้าวกินยาเสร็จก็เกิดง่วงนอนอีกครั้ง..

"ในเมื่อคุณมีพี่สาวฉันอยู่แล้วทั้งคน ทำไมคุณถึงไม่มีลูกคนใหม่กับเธอสะล่ะ คุณมาแย่งหมาน้อยไปจากฉันทำไม"

"ผมมีพี่สาวคุณตอนไหน"

"คุณไม่ต้องมาตีหน้าซื่อเลย เป็นใครก็ดูออก"

"ดูออกว่าไง"

"คุณสิงหราช..ฉันรู้ว่าคุณเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด"

"ผมกับพี่สาวคุณ..เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ร้อยวันพันปีผมก็ไม่ได้คุยกับพี่สาวคุณเลย"

ใช่แล้ว..ถ้าไม่เพราะแม่ของเธอเข้าโรงพยาบาล เขาคงไม่ได้เจอหน้าพี่สาวของเธอ

"แต่ฉันเห็นพวกคุณมาด้วยกันเกือบทุกครั้ง"

"เห็นสิ..ก็ผมจงใจให้คุณเห็น" ที่จริงก็มีแต่พี่สาวของเธอนั่นแหละ วิ่งตามเขา แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้เปิดโอกาสให้เข้าใกล้เลย

"คุณจงใจให้ฉันเห็นหมายความว่ายังไง"

"แล้วทีคุณกับไอ้ตำรวจนั่นล่ะ"

"คุณไม่ต้องพูดถึงเรื่องพี่ดัมมี่เลยนะ พี่เขามีเมียแล้ว" ที่เธอรู้เพราะวันนั้น นาฬิกาเล่าให้ฟัง เรื่องที่ดัมมี่เจอสิงหราชกับอัจฉราภรณ์ที่ร้านอาหาร

"?" ตกลงผู้หญิงที่เห็นอยู่ร้านอาหารวันนั้นเป็นเมียของไอ้ตำรวจนั่นเหรอ ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากขึ้นมาเมื่อรู้ความจริง

อัปสรสุดาก็อยากจะเจอกับเมรีภรรยาของดัมมี่เหมือนกัน เพราะว่าเธอจะได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง แต่นี่พอเมรีขอเลิกกับดัมมี่ก็หายไปเลย ..ดัมมี่ตามหายังไงก็ไม่เจอ

"ถ้างั้นเรากลับมาพูดเรื่องเดิม" เพราะเรื่องนี้มันคงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอเข้าใจผิดในตัวเขาแน่

"ถึงแม้คุณไม่คิดอะไรกับพี่สาวของฉัน แต่พี่สาวฉันคิด" เพราะแค่ดูแววตาเธอก็รู้แล้วว่าพี่สาวเธอคิดอะไรกับเขา

"เรื่องนั้นผมผิดเอง ที่ไม่คิดไตร่ตรองให้ดีก่อน เดี๋ยวผมจะเป็นคนจัดการเอง"

"คุณไม่ต้องบอกฉันหรอกว่าจะทำอะไร ในเมื่อเราก็ไม่ได้เป็น.." เธอกำลังจะพูดว่า..เราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาอยู่แล้ว.. แต่ประโยคที่มันหายไป ก็เพราะว่า..ถูกริมฝีปากของอีกฝ่ายปิดไว้