ไฟแค้น นิยาย บท 37

"ฉันคิดถึงลูกจริงๆ นะ" หลายวันแล้วที่เธอไม่ได้เจอลูก ความเป็นแม่ถึงแม้จะรู้ว่าลูกปลอดภัยดีแต่ขอให้ได้ชื่นใจบ้าง เพราะลูกของเธอกำลังอยู่ในวัยที่น่ารัก

"ตอนนี้แกกำลังสนิทกับคุณย่าและคุณยาย ปล่อยพวกท่านอยู่กับหลานไปก่อน" ชายหนุ่มพูดในระหว่างที่ยกกาแฟขึ้นมาจิบรอเธอทานข้าว

"อืม" หญิงสาวพูดแค่นั้นก็วางช้อนลง แล้วลุกเดินออกจากโต๊ะอาหารนั้นไป

เขาต้องทำใจแข็งเข้าไว้ เพราะการเดินทางกลัวว่ามันจะสะเทือนถึงแผล ..และยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาต้องพาตัวเธอมาซ่อนถึงที่นี่..

คิดได้แบบนั้นชายหนุ่มก็ยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาเปิดดู เพื่อไม่ให้ตัวเองใจอ่อนและฟุ้งซ่าน

"คุณแม่ไม่สงสัยเหรอว่าฉันหายไปไหน" หญิงสาวรีบเดินกลับมาอีกครั้ง เมื่อคิดว่าเอาลูกมาพูดกับเขาแล้วไม่ได้ผล ลองเอาแม่มาพูดดูบ้าง

"ผมบอกท่านไปแล้ว"

"คุณบอกว่ายังไง"

"บอกว่าคุณไปธุระที่ต่างจังหวัด"

"ฉันกลัวว่าท่านจะเป็นห่วง..ให้ฉันกลับนะ" เธอเดินเข้ามาใกล้ ถ้าไม่เจอหน้าลูกภายในวันพรุ่งนี้ได้ใจขาดตายแน่

"ไม่ได้" สายตาคมมองไปดูกาแฟแก้วเดิมแล้วยกขึ้นมาดื่ม คิดว่าจะทำเป็นไม่สนใจคำพูดเธอเหมือนเดิม

แต่หญิงสาวไม่ยอมแพ้ ขาเรียวก้าวเดินเข้ามาแล้วก้มลงไปจุ๊บแก้มคนที่นั่งอยู่ในขณะที่เขากำลังดื่มกาแฟ

พรวด~ กาแฟที่ยังไม่กลืนลงคอมันได้พุ่งออกมา เพราะตกใจอยู่ดีๆ เธอก็จู่โจมเขาด้วยจูบ.. กาแฟส่วนที่เหลือได้วิ่งขึ้นจมูกจนสำลักและไอ

"คุณเป็นอะไรไหมคะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" หญิงสาวรีบไปเอาน้ำมาให้..คิดว่าจะอ้อนแท้ๆ แต่เกือบกลายเป็นการฆาตกรรม

ที่เขาตกใจ เพราะเธอไม่เคยทำแบบนี้เลย พูดเพราะด้วยก็ไม่เคยสักครั้ง

"เสี่ยครับ" ลูกน้องรีบเข้ามาส่งสัญญาณให้เจ้านายรู้ว่ามีเรื่องอยากจะคุยด้วย

ชายหนุ่มลุกออกไปในทันทีโดยไม่บอกกล่าว ทั้งๆ ที่ ยังแสบจมูกอยู่มาก

"มันไม่ยอมจบครับ มันยังตามหาอยู่"

"อืม..ปล่อยมันไปก่อน" เขาได้แต่มองเข้ามาดู คนที่ยืนแอบมองเขาอยู่เหมือนกัน

เย็นวันเดียวกันนั้น..

วันนี้ฝนตกปรอยๆ ทั้งวัน จนถึงตอนเย็นฝนก็ยังไม่หยุด บรรยากาศแบบนี้มันยิ่งทำให้คิดถึงลูก เธอนอนร้องไห้จนหลับไป..

"อือ" อัปสรสุดาสะดุ้งตื่นอีกทีพบว่าเขากำลังทายาให้ หญิงสาวไม่ยอมคุย และยังแกล้งทำเป็นหลับต่อ

"คืนนี้ผมไม่ได้ค้างที่นี่นะ แต่พรุ่งนี้จะกลับมาให้ทันเวลาทายา" เขาคงไม่ปล่อยให้คนอื่นทายาให้ผู้หญิงของเขาแน่

คนตัวเล็กที่นอนอยู่..อยากถามมากว่าเขาจะไปไหน แต่เธอก็ไม่กล้าถาม เพราะกลัวว่าเขาจะรำคาญเอา

เสร็จธุระจากตรงนี้แล้วชายหนุ่มก็ออกจากห้องไป

พอได้ยินเสียงรถวิ่งออกไปแล้ว เธอก็รีบออกมาดู เห็นแต่ลูกน้องของเขายืนอยู่ด้านหน้า.. ถ้าเขาไม่ไปเรื่องงานก็คงจะเรื่องผู้หญิง คนแบบเขาคงจะอย่างหลังมากกว่า

คนตัวเล็กเดินกลับเข้ามาห้องนอน ถ้าเขาไปหาผู้หญิงพวกนั้น เธอจะว่าอะไรได้ คนรวยล้นฟ้าแบบเขาคงไม่หยุดอยู่ที่ผู้หญิงแบบเธอแน่

และการกระทำที่เขาทำให้เธอเมื่อคืนนี้มันก็ผุดขึ้นมาในความคิด เพราะเขาละมุนมาก และเขาก็คงจะทำแบบนี้ให้กับผู้หญิงที่เขามีอะไรด้วย

ทำไมคิดถึงเขาทีไรต้องคิดถึงผู้หญิงคนอื่น และทำไมต้องเจ็บปวดตรงนี้ด้วย ..มือเรียวได้ถูกยกขึ้นมาแนบหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง

หญิงสาวต้องรีบสลัดความคิดนี้ออกไป เธอจะมีใจให้กับพ่อปลาไหลแบบเขาไม่ได้

เช้าวันต่อมา.. ที่กรุงเทพฯ

"ตอนนี้มันกำลังจับธุรกิจอะไรอยู่"

พอได้ยินลูกน้องรายงาน เขาถึงกับไม่พอใจเอามากๆ ที่มันยังตามหาผู้หญิงของเขาอยู่

"ไปกว้านซื้อมาให้หมด" มันที่เขากำลังพูดถึงอยู่ก็คืออิทธิ คู่แข่งทางธุรกิจ และตอนนี้ก็เป็นคู่แข่งทางหัวใจด้วย..เพราะมันตามหาเธอให้วุ่น

ใช่แล้วที่เขาต้องได้รีบกลับมา เพราะจะมาจัดการไอ้อิทธิ.. และที่ต้องพาเธอไปไว้ที่เซฟเฮ้าส์ ก็เพราะเรื่องนี้แหละ

[โรงพยาบาล]

"เป็นไงบ้างเจ้าตัวเล็ก" พอเสร็จธุระเรื่องอิทธิแล้วเขาก็มาที่โรงพยาบาล เพื่อมาหาลูกชาย

"คุณหมาน้อยดูสนิทกับพ่อมากเลยนะครับ"

"ใครหมาน้อย ถ้ามึงยังไม่อยากตายมึงลืมชื่อนี้ไปสะ"

แชมป์เผลอเรียกชื่อเดิมของพยัคฆราช ทำให้ผู้เป็นพ่อถึงกับโมโห

อัปสรสุดากำลังจะเดินตามหมอออกไปข้างนอกแต่ก็ถูกสิงหราชคว้ากับเขามาก่อน

"ปล่อยค่ะฉันจะไปส่งคุณหมอ"

"หน้าที่นั้นมีคนทำเยอะแล้ว แต่ตอนนี้คุณมาทำหน้าที่ของคุณดีกว่า"

"หน้าที่ของฉันหมายความว่ายังไง"

"ก็แบบนี้ไง" จบคำพูดใบหน้าหล่อเหลาได้โน้มลงมาที่ริมฝีปากบาง

"ฉันคิดว่าหน้าที่นี้..ก็คงมีคนทำเยอะแล้วเหมือนกัน" หญิงสาวรีบพูดก่อนที่จะถูกเขาปิดปาก

"ทำเยอะที่ไหน"

"ไม่ต้องมาโกหกเลย" มือเรียวเริ่มผลักคนตัวโตให้ออกห่าง

"แต่ก่อนผมไม่เถียง แต่ต่อจากนี้ไป ถ้าคุณยอม..ผมสัญญาว่าจะไม่ไปมีนอกบ้าน"

"คะ" ใบหน้างามเงยขึ้นมองสบตา เพื่อค้นหาคำตอบ ว่าเขาจริงจังกับคำพูดมากแค่ไหน

"คุณฟังไม่ผิดหรอก" เขาไม่ใช้เวลาคิดเลยด้วยซ้ำ เพราะตั้งแต่ได้สัมผัสร่างกายของเธอมา ไม่ว่าจะสัมผัสผู้หญิงคนไหน ก็ไม่เหมือนเธอเลย เขาคิดถึงเธออยู่ตลอดเวลา ตอนที่มีความรู้สึกต้องการ ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ชายหนุ่มค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง หญิงสาวหลับตาลง "แต่คนสองคนที่จะอยู่ด้วยกันได้ต้องมีความรัก" เธอพูดในสิ่งที่คิดไว้

ชายหนุ่มหยุดการกระทำไว้แค่นั้น

"ฉันไม่ได้รักคุณ และฉันเชื่อว่าคุณก็ไม่ได้รักฉัน เราสองคนไม่ได้รักกัน" ที่เธอต้องพูดออกมา เพราะชีวิตคู่มันไม่ได้ง่าย ในเมื่อไม่มีใจให้กันแล้วจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง

"ก็ไม่เห็นจะยาก ก็อยู่ด้วยกันทั้งๆ ที่ไม่ได้รักนี่แหละ" จบคำพูด คนที่ออกจากห้องไปก็คือสิงหราช

ตุ๊บ!!

"โอ้ย.. เสี่ยเตะผมทำไมครับ"

"มึงทำหน้ากวนตีนกูทำไมล่ะ"

"ผมไปทำหน้ากวนตีนเสี่ยตั้งแต่เมื่อไร" แชมป์ถึงกับตกใจอยู่ดีๆ ก็โดนถีบจนกระเด็น