ไฟแค้น นิยาย บท 38

ดึกดื่นของวันเดียวกันนั้น..

ธรรมดาทุกวันจะนอนหลับไปแล้วเพราะฤทธิ์ยา แต่นี่ยาก็ทำให้เธอหลับไม่ได้ อัปสรสุดาได้แต่มองประตูบานนั้นว่าเมื่อไรเขาจะเปิดเข้ามา เพราะตอนนี้มันก็ถึงเวลาทายาแล้ว

..หรือเพราะคำพูดของเรา..มันยิ่งทำให้เธอน้อยใจเพิ่มขึ้น เพราะถ้าเป็นกับคำพูดของเธอจริง ทำไมเขาถึงไม่อธิบายล่ะ ว่าสิ่งที่เธอพูดมามันไม่เป็นความจริง

แกร้ก! จังหวะที่กำลังคิดอะไรอยู่นั้น ก็มีเสียงใครบางคนเปิดประตูเข้ามา หญิงสาวรีบหลับตาลง แกล้งทำเป็นว่าหลับไปแล้ว

เหม็น.. เขาไม่ได้เข้ามาแค่ตัว ยังมีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดฟุ้งเข้ามาด้วย

ชายหนุ่มเดินไปหยิบกล่องยา แล้วเดินมาที่เตียง ถึงแม้ว่าจะเมามากแต่ก็ไม่ลืมหน้าที่ของตัวเอง

พอเตรียมยาเสร็จ มือหนายื่นมาจับขาของหญิงสาวให้ชันขึ้นแบบเบาที่สุด เพราะคิดว่าเธอหลับไปแล้ว

อุบ อุ้บ อ้วกกก เธอพยายามกลั้นใจไว้..แต่ก็คลื่นไส้หนักมาก เพราะกลิ่นที่ติดตัวเขามาไม่ได้มีแค่กลิ่นแอลกอฮอล์ยังมีกลิ่นบุหรี่

"คุณเป็นอะไร" ชายหนุ่มตกใจ เพราะเธออาเจียนเต็มที่นอน

"เหม็น" หญิงสาวรีบลุกขึ้น เพื่อที่จะเก็บที่นอนที่ทำเลอะไว้

"เดี๋ยวผมให้คนมาเก็บ" จบคำพูดชายหนุ่มก็พาเธอมาอีกห้อง

"เราต้องได้นอนห้องนี้แล้วล่ะ"

"ฉันจะนอนคนเดียว" คนร่างเล็กพูดออกมาเยอะกว่านี้ไม่ได้..เพราะเริ่มพะอืดพะอมหนักเข้า แต่เขากลับคิดว่าเธอคงรังเกียจ ชายหนุ่มก็เลยออกจากห้องนั้นมา

บ้านหลังนี้มีแค่สองห้องนอน เพราะเขาไม่ได้ทำหลังใหญ่โต พอเมียไม่ให้นอนในห้องด้วย พญาสิงห์จำเป็นต้องได้มานอนโซฟาที่ห้องโถง..รวมกับ...

"พวกมึงมองอะไรวะ"

"ปะ..เปล่าครับ"

"มึงอย่าแม้แต่จะคิดนะไอ้แชมป์"

"ผมยังไม่ได้คิดอะไรเลยครับเสี่ย"

"กูเห็นแค่แววตาของมึงกูก็รู้แล้วว่ามึงคงคิด"

"คิดว่าอะไรครับ"

"คิดว่ากูถูกไล่ออกมานอนข้างนอก"

"จริงไหมล่ะครับ"

"อืม..เฮ๊ย!! มึงกวนตีนกูอีกแล้วนะไอ้แชมป์!!" ตอบไปแล้วถึงรู้ว่าเสียรู้ลูกน้อง

เช้าวันต่อมา..

"ทำไมไม่ทานข้าว"

"ไม่"

"อย่าดื้อสิ"

"ถ้าคุณไม่พาฉันกลับไปหาลูก ฉันจะไม่กิน"

"พรุ่งนี้จะพากลับ"

"ได้ค่ะ.. ถ้างั้นพรุ่งนี้ฉันค่อยกินแล้วกัน" จบคำพูดหญิงสาวก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้

แต่เธอเกิดหน้ามืดขึ้นมาก่อน

"เป็นอะไร" ชายหนุ่มรีบเข้าไปประคองไว้ก่อนที่เธอจะล้ม "ไอ้แชมป์มึงไปตามหมอมาสิ" เขาดูอาการเธอแปลกตั้งแต่ตอนอาเจียนเมื่อคืนนี้แล้ว

"ฉันไม่ได้เป็นอะไร ทำไมต้องตามหมอด้วย" อัปสรสุดากลัวว่าถ้าร่างกายไม่พร้อม เดี๋ยวเขาก็ไม่พาเธอกลับไปหาลูกอีก

เพียงไม่นานหมอที่ดูแลอาการเธอโดยเฉพาะก็มาถึง เพราะเขาให้ทุกคนรอสแตนด์บายตลอดเวลาที่เรียกหา

"หมอขอตรวจปัสสาวะหน่อยนะคะ" แพทย์หญิงเอ่ยขึ้นหลังจากฟังอาการเสร็จ

"ตรวจทำไมคะ"

"อาการแบบนี้สำหรับคนที่มีสามีแล้ว..มีไม่กี่อย่างหรอกค่ะ"

หมอพูดมาแค่นี้เธอก็พอจะเดาออกแล้ว หญิงสาวลืมคิดข้อนี้ไปได้ยังไง

"คงไม่ใช่หรอกค่ะคุณหมอ..ฉันคงเครียดมากกว่า"

"หมายความว่ายังไงหมอ" ชายหนุ่มมองหน้าแพทย์หญิงแล้วก็มองเลยไปที่ใบหน้าของเธอ

"หมอยังให้คำตอบที่แน่ชัดไม่ได้ค่ะ นอกจากจะได้ตรวจก่อน แต่ 50 เปอร์เซ็นต์แล้วที่หมอคิดว่าคนไข้คงจะตั้งครรภ์"

"ตั้งครรภ์? ท้องน่ะเหรอ??" ชายหนุ่มมองต่ำลงไปที่หน้าท้องของเธอ

เวลาผ่านไป.. และตอนนี้สิงหราชได้ให้คนไปส่งแพทย์หญิงที่พักเรียบร้อยแล้ว

ก๊อก ก๊อก

"เปิด" ตอนที่เขาออกมาส่งหมอ พอกลับมาอีกทีเธอก็ล็อกห้องไว้แล้ว

"ฉันจะนอน"

"เราต้องคุยกันก่อน"

"ฉันไม่คุย ไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ"

"ถ้าไม่มี..ร้องไห้ทำไม" ฟังแค่เสียงเขาก็รู้แล้วว่า ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้

"ฉันไม่ได้ร้อง!!" ทำไมโชคชะตามันถึงเล่นตลกกับเธอแบบนี้

"คุณคิดว่าประตูแค่นี้จะหยุดผมได้อย่างงั้นเหรอ" จบคำพูดชายหนุ่มก็ใช้ร่างตัวเองกระแทกเข้าที่ประตูนั้นเพื่อเตือนให้เธอหลบไปก่อน

"ผมเองดีกว่าครับเสี่ย" แชมป์ได้ยินเสียงก็เลยรีบเข้ามาดู

"พวกมึงถอยไป! เมียกูกูจัดการเองได้"

สิ้นคำสั่งลูกน้องต้องได้รีบถอยออกไป

"ฉันยืนอยู่หลังประตู ถ้าคุณจะพังมันเข้ามา..คุณก็ทำเลย" หญิงสาวพูดผ่านประตูนั้นออกมาให้เขาได้ยิน เพื่อบอกเขาว่าเธอจะไม่หลบ

ชายหนุ่มที่กำลังจะใช้ตัวเองชนอีกครั้ง..ถึงกับหยุด

"ออกมาคุยกันก่อน ผมขอร้อง"

"ฉันไม่คุย"

"ผมรู้ว่าคุณเก่ง และคุณก็ทำให้ผมเห็นแล้ว ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งแรก ร่างกายของคุณคงจะสู้ไม่ไหวแน่ตัวคนเดียว" เขากลัวว่าเธอจะหอบลูกของเขาหนีไปอีกคน..ใช่แล้วผลตรวจออกมาคือเธอตั้งครรภ์ แต่ยังไม่รู้แน่ชัดว่าอายุครรภ์เท่าไรต้องไปตรวจให้แน่ใจก่อน

"ฉันจะไปหาหมาน้อย"

"ได้.. ถ้าคุณเปิดประตูผมจะพาไป"

แกร่ก.. สิ้นคำพูดของชายหนุ่มประตูบานนั้นก็ได้ถูกปลดล็อกจากทางด้านใน

"ไอ้แชมป์เตรียมรถ" เห็นว่าเธอเปิดประตูออกมาแล้วเขาก็เลยไม่อยากจะขัดใจ

พอได้ยินเขาสั่งลูกน้อง..หญิงสาวก็รีบเดินออกมาที่รถ

"มึงห้ามขับรถเร็วนะ" สั่งเอกคนขับรถก่อนที่จะออกตัว

"ครับ" ลูกน้องได้แต่แอบมองตากัน เพราะไม่เคยเห็นเจ้านายดูแลเทคแคร์ใครดีถึงขนาดนี้

นั่งรถมานานพอสมควร คนตัวเล็กเริ่มง่วงนอน ศีรษะของเธอค่อยๆ เอนไปที่ประตู

อึบ.. เสียงมือของสิงหราชกระแทกกับประตูรถ..จังหวะที่ศีรษะของเธอเกือบจะถึงเขาได้เอามือเข้าไปรองรับไว้ก่อน

แล้วก็ค่อยๆ ย้ายทิศทาง ให้หญิงสาวเอนมาพิงหน้าอกของตัวเอง..

[โรงพยาบาล]

ใช้เวลานานพอสมควรในการขับรถ แต่ถ้าเขาเดินทางมาแค่กับลูกน้อง ป่านนี้คงถึงนานแล้ว

หญิงสาวค่อยๆ เปิดตาขึ้นทีละน้อย "ถึงแล้วเหรอคะ" เธอมองดูหน้ารถ ก็ไม่เห็นคนของเขา "ทำไมไม่ปลุก"

สิงหราชปล่อยให้เธอนอนพิงลำตัวอยู่แบบนั้น โดยการไล่ลูกน้องลงไปยืนข้างรถ

"เห็นคุณนอนหลับอยู่"

หญิงสาวรีบเปิดประตู ออกจากรถนั้นมา เท้าเรียวรีบก้าวเดินเข้ามาในโรงพยาบาล

ทั้งสองขึ้นลิฟต์ตรงมาที่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาลนั้น

พอลิฟต์เปิดออกอัปสรสุดาก็รีบตรงไปที่ห้องของแม่ หัวใจเต้นรัวเมื่อคิดว่าจะได้เจอกับลูกชายแล้ว..