ไฟแค้น นิยาย บท 39

"หมาน้อย..หมาน้อยล่ะคะ" หญิงสาวเดินเข้ามาในห้อง พอไม่เจอลูก เธอก็มองหาจนทั่ว

"คุณใจเย็นก่อนสิ" ชายหนุ่มเดินมาโอบเอวบางไว้

"ลูกล่ะคะ" อัปสรสุดาหันมาถามเขาอีกที

"นอนหลับอยู่เตียงนั่นไง" สิงหราชให้คนจัดหาเตียงสำหรับเด็กเข้ามาให้ลูกชายได้นอนสบายๆ หน่อย

"หมาน้อย" หญิงสาวรีบเดินอ้อมไปตรงที่เขาบอกว่าลูกนอนอยู่

แต่ตอนนี้ทุกคนที่อยู่ในห้องไม่ได้สนใจการตามหาหมาน้อยของอัปสรสุดาเลย พวกท่านสนใจว่าทำไมทั้งสองถึงดูสนิทกันจนผิดตา

"ป้าว่าอย่าเพิ่งกวนแกดีกว่า หมาน้อยเพิ่งจะหลับไป" สุดาพูดกับอัปสรสุดา แต่สายตาของนางมองดูลูกชายแบบสงสัย

"แกกวนมากไหมคะ" หญิงสาวเอื้อมมือลงไปลูบศีรษะของลูกชายที่กำลังหลับใหลอยู่

"ไม่กวนเลยจ้า แกน่ารักมาก"

"ขอบคุณคุณป้ามากเลยนะคะ ที่ต้องได้ดูแลหมาน้อยและยังได้ดูแลคุณแม่อีกคน" อัปสรสุดาเดินมาหาแม่ที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งพิงเมื่อตอนเห็นเธอเข้ามา

"ธุระของหนูเสร็จแล้วเหรอลูก" แก้วกานดายื่นมือมากุมมือลูกสาวไว้

"เสร็จแล้วค่ะ" หญิงสาวโผลเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ "น้องขอโทษที่ทำให้แม่ต้องเป็นแบบนี้" ถ้าไม่เพราะเธอหนีหายไป แม่ก็คงไม่ได้อยู่ในสภาพนี้

"ไม่ร้องไห้นะลูก" นางลูบผมลูกสาวเพื่อปลอบใจ

"หมาน้อยคือลูกของแกใช่ไหมสิงหา" พอคำถามนี้ออกจากปากสุดาแม่ของสิงหราช ทุกคนที่อยู่ในห้องนั้นต่างก็หันมองมาที่นางพร้อมกัน

มันเป็นคำถามเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวของผู้เป็นแม่ เพราะเด็กคนนี้หน้าเหมือนลูกชายของนางมาก และนางคิดว่าผู้ชายคนนั้นคงไม่ใช่พ่อของเด็กหรอก ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อของหมาน้อยต้องแวะเวียนมาหาลูกบ้างสิ แต่นี่อะไร..ทำไมถึงมีแต่ลูกชายของนางที่มา

"ผมขอโทษครับ" ชายหนุ่มคุกเข่าลง ปลายเตียงคนป่วยที่มีแก้วกานดานั่งอยู่บนนั้น เพื่อทำให้รู้ว่าเขาเสียใจอย่างสุดซึ้ง ที่ทำแบบนี้กับครอบครัวของนาง

"สิงหาลูกทำอะไร" สุดาเดินมาหวังจะพยุงลูกชายให้ลุกขึ้น

"ผมขอโทษ ผมเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหันมามองคนตัวเล็กที่กอดแม่แบบไม่วาง

น้ำตาของอัปสรสุดาไหลไม่หยุด เธอไม่ได้หันมามองเขาเลยด้วยซ้ำ

"มันเกิดอะไรขึ้น" แก้วกานดาก้มลงไปถามลูกสาวที่อยู่ในอ้อมกอด

"ก็เป็นอย่างที่เขาพูดนั่นแหละค่ะแม่ ผู้ชายคนนี้นิสัยไม่ดี" หญิงสาวพูดออกไปพร้อมกับเสียงที่สะอื้น แทบจะฟังไม่รู้เรื่อง

"คุณอย่าร้องไห้เลยนะ ผมขอโทษกับเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา" คนร่างหนาค่อยๆ ขยับเข่าเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก

"คุณอย่าเข้ามานะ!" หญิงสาวพูดเสียงแข็ง โมโหขึ้นมาอีกครั้ง..ชีวิตของเธอที่ต้องเจออะไรแบบนี้..เพราะเขาคนเดียว

"ผมไม่เข้าใกล้ก็ได้ แต่คุณหยุดร้องไห้ก่อนได้ไหม.. มันไม่เป็นผลดีต่อลูกของเราเลยนะ" ชายหนุ่มห่วงอีกคนที่อยู่ในท้องของเธอ เพราะไม่อยากให้แม่อารมณ์ขุ่นมัว

"หมายความว่ายังไง" แก้วกานดาและสุดาเริ่มจะสงสัยในคำพูดของเขาอีกครั้ง

"ตอนนี้เธอกำลังท้องน้องของพยัคฆ์อยู่ครับแม่"

"ท้อง?!" แม่ๆ ทั้งสองถึงกับอุทานออกมาพร้อมกัน

"แม่ว่าเราต้องทำอะไรให้ถูกต้องกันแล้วล่ะ" ถึงแม้สุดาจะไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่นางก็พอจะคาดเดาไว้บ้างแล้ว

"ลูกทั้งสองรักกันไหม" มันคือคำถามของแก้วกานดาที่อยากจะรู้ในตอนนี้

"ไม่ค่ะ" อัปสรสุดาตอบแม่ออกมาทันทีโดยที่ไม่ใช้เวลาคิดเลยด้วยซ้ำ

"แล้วเราล่ะสิงหา" สุดาหันมาถามลูกชายบ้าง

"ผม.." ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ชายแต่ความน้อยใจก็มีเหมือนกัน ตอนนี้น้อยใจที่เธอตอบแม่ของเธอออกมาได้เร็วมาก..แบบไม่คิดเลยด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มค่อยๆ หันกลับมา ..มันฉลาดมากที่เอาเธอมาแลกกับเรื่องธุรกิจ แต่มันก็ไม่ได้เกินความคาดเดาของสิงหราชไปได้เลย..

"ได้..ต้องการอะไรก็ร่างเป็นเอกสารออกมา เดี๋ยวผมจะพิจารณาอีกที"

"คุณห้ามผิดคำพูดนะคุณสิงหราช" อิทธิได้แต่ตะโกนตามหลังสิงหราชไป เพราะตอนนี้เขาได้เดินออกจากโรงแรมนั้นไปแล้ว

วันที่แม่ของเธอออกจากโรงพยาบาลก็มาถึง..

ตอนนี้สิงหราชให้ลูกน้องพาพวกท่านและลูกชายไปส่งที่บ้าน ..ส่วนตัวเขาและเธอต้องได้จัดการเรื่องฝากท้อง

พอลิฟต์เปิดออกที่ชั้นล่าง หญิงสาวก็ได้ก้าวเดินออกมาก่อน ส่วนชายหนุ่มเดินตามหลังมาแบบไม่ห่าง

"คุณสิงห์คะ" เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากทางด้านหลังสิงหราชและอัปสรสุดาถึงกับหยุดแล้วหันกลับไปมอง..มันคือเสียงของอัจฉราภรณ์ที่กำลังจะขึ้นไปชั้นบน แต่ยืนอยู่อีกมุมหนึ่งพวกเขาจึงมองไม่เห็น

"คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องเจอคุณที่นี่" จบคำพูดก็เดินเข้ามาควงแขนเขาแบบแสดงความเป็นเจ้าของ

"ทำไมแกถึงลงมากับคุณสิงห์ได้ล่ะ" พอหันไปพูดกับน้องสาวกลับใช้คนละโทนเสียงกัน

"ฉันคิดว่าวันนี้คุณคงจะไม่ว่างแล้ว..ถ้างั้นฉันจะกลับก่อน" ทั้งสองกำลังจะมาทำเรื่องฝากท้องที่ชั้นล่าง

"เธอนัดกับคุณสิงห์จะไปไหนกัน" อัจฉราภรณ์พูดออกมาด้วยท่าทางที่ไม่พอใจเอามากๆ

แต่อัปสรสุดาหันหลังแทนคำตอบแล้วเธอก็ก้าวเดินไป

"คุณเดี๋ยวก่อนสิ..ผมขอตัวก่อนนะครับ" เขาร้องตามเธอไป แต่อัปสรสุดาก็ไม่หยุด ชายหนุ่มพยายามแกะมือของพี่สาวเธอออก

"คุณจะรีบไปไหนคะ" ไม่ยอมปล่อยมือแถมยังเหนี่ยวรั้งเขาไว้

"ผมกำลังจะไป..."