ไฟแค้น นิยาย บท 40

"ผมกำลังจะพาภรรยาไปฝากท้อง.."

"พาภรรยาไปฝากท้อง? หมายความว่ายังไง" อัจฉราภรณ์มองดูหน้าเขาแล้วก็มองตามหลังน้องสาวไป

"ทำไมต้องให้แปลภาษาไทยเป็นไทยอีกล่ะครับ.." ชายหนุ่มไม่อยากจะเสียเวลากับพี่สาวของเธอแม้แต่นาทีเดียว แต่เขาจำเป็นต้องพูดให้เข้าใจก่อน..เพราะกลัวว่าจะเธอตามไปรังควานน้องสาว

"แต่น้องสาวฉันมีลูก กับผู้ชายอื่น..คุณก็รู้อยู่"

"ใครบอกว่าเธอมีลูกกับผู้ชายอื่น นั่นลูกของผมต่างหาก"

"อะไรนะ?!"

"ผมพูดแค่นี้คุณคงจะเข้าใจแล้วนะครับ แต่ที่จริงผมไม่จำเป็นต้องอธิบายเลยด้วยซ้ำ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน" ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่พี่สาวของเธอ ป่านนี้คงได้ถูกเขาเล่นงานไปแล้ว..

พอคุยกับพี่สาวของเธอเหมือนจะไม่รู้เรื่อง ชายหนุ่มก็รีบออกมาก่อน เพราะกลัวว่าจะตามไม่ทัน

"ไปไหนแล้ว" แต่ก็ไม่ทันจนได้

คฤหาสน์หลังงามของสิงหราช..

"ถ้าเราจะกลับไปพักที่บ้าน คุณแม่จะไหวไหมคะ" พอมาถึงบ้านของเขาเธอก็ชวนแม่กลับไปที่บ้านของตัวเอง

"ป้าว่าใจเย็นก่อนดีกว่าไหม"

"น้องอยากจะพาคุณแม่ไปอยู่ที่บ้านค่ะ"

"ผมไม่ให้ไป" สิงหราชมาทันเวลาพอดี

"แม่ว่าคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดีไหม" แก้วกานดาอยากให้ทั้งสองคุยกันก่อน

"ไม่คุยค่ะ น้องจะกลับบ้านเรา" หญิงสาวยังดื้อรั้นจะพาแม่ออกมาให้ได้

"ก่อนที่จะมาป้าเห็นพวกเรายังคุยกันดีๆ อยู่เลย มันเกิดอะไรขึ้น" สุดาคิดว่ามันต้องมีเรื่องอะไรระหว่างนั้นแน่

"ก็คุณฟ้าน่ะสิครับแม่"

"ฟ้า? พี่สาวของน้องนะเหรอ"

"ใช่ครับ"

"แล้วไงต่อ"

"ผมไม่มีอะไรกับคุณฟ้าเลยนะครับแม่" ชายหนุ่มหันมาพูดให้แม่เข้าใจ

"ลูกไม่ต้องมาอธิบายให้แม่ฟังหรอก..ลูกอธิบายให้น้องฟังดีกว่า"

"เธอไม่ฟังที่ผมอธิบายเลย"

"น้องก็ไม่ฟังสิ เพราะน้องกำลังหึง"

"หึง?" คำเดียวแทนความหมายได้เป็นล้านคำ

"สุดาพาฉันไปพักดีกว่า เรื่องเด็กๆ ให้เขาจัดการกันเอง"

"เดี๋ยวน้องพาไปค่ะแม่" อัปสรสุดเดินตรงเข้าไปหาผู้เป็นแม่ แต่ถูกมือหนาของคนร่างสูงยื่นไปคว้าแขนไว้ก่อน

"เราต้องคุยกัน" เขาดูไม่ออกเลยว่าเธอกำลังหึง ..เพราะเขาคิดว่าเธอดื้อรั้นมากกว่า

"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ"

"แต่ผมมี"

อัปสรสุดาพยายามจะขัดขืน ไม่ยอมเดินตาม..แค่นี้เหรอจะหยุดเขาได้

"ปล่อยนะ!" หญิงสาวตกใจอยู่ดีๆ เขาก็อุ้มเธอลอยขึ้นจากพื้น ต่อหน้าต่อตาของแม่ของทั้งสอง โชคดีที่ตอนนี้หมาน้อยหลับไปแล้ว

"ถ้าไม่กลัวตกก็ดิ้นเลย ยังไงก็ไม่ปล่อย" เขาพาเธอขึ้นมาชั้นบนแล้วก็ตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง

"ทำไมต้องมาคุยกันในนี้ด้วย" พอเข้ามาถึงในห้องนอน หญิงสาวก็เริ่มออกฤทธิ์อีกครั้ง.. จนชายหนุ่มต้องได้ปล่อยลงเพราะกลัวว่าจะหลุดมือ

"ดื้อกว่าคุณยังมีอีกไหม"

"ไม่รู้!!" อัปสรสุดาไม่รู้ว่าอารมณ์ฉุนเฉียวมันมาจากไหน เห็นอะไรก็ดูขัดตาไปหมด เธอไม่เคยทำกิริยาแบบนี้กับพี่สาวสักที ไม่ว่าพี่สาวจะรุนแรงมาแค่ไหน แต่ในครั้งนี้ทำไมเธอถึงหันหลังให้แล้วเดินออกมา

"ไม่มีอะไรสักหน่อย" สิงหราชไม่รู้ว่าลูกน้องจะจัดหาผู้หญิงเข้ามาให้ แต่พอผู้หญิงพวกนั้นมาเกาะแข้งเกาะขาเขาได้เพียงไม่นาน ชายหนุ่มก็ไล่ตะเพิดออกไปทั้งผู้หญิงและลูกน้อง..เขาไม่รู้ว่าเธอจะจมูกไวขนาดนี้

"คนโกหก..ออกไป!!"

แต่สิงหราชไม่ยอมออกไป เขายังพยายามกอดเธอไว้ และไม่ได้กอดเปล่า จมูกคมสันยังซุกไซร้ผ่านเสื้อผ้าตัวบาง

"ถ้าคุณยังทำแบบนี้กับฉัน คุณจะไม่เจอหน้าฉันกับลูกอีกตลอดไป" หญิงสาวดิ้นจนเหนื่อย เพราะเธอขยะแขยง เขาคงทำอะไรกับผู้หญิงพวกนั้นมาแล้ว ยังมีอารมณ์มาทำกับเธอแบบนี้อีก

คำขู่นั้นได้ผล..ชายหนุ่มรีบปล่อยเธอ..ถึงแม้ว่าจะเสียดายมากก็ตาม

"คุณอย่าพาลูกไปจากผมเลยได้ไหม ถึงแม้ว่าคุณจะไม่รักไม่ชอบในตัวผม ..แต่คุณช่วยทนอยู่ที่นี่ก่อนได้ไหม"

"คุณคงจะรักและต้องการลูกของคุณมากสินะ"

"ใครบอกว่าผมรักแค่ลูก แม่ของลูกผมก็รักไม่น้อยไปกว่ากัน" ใช่แล้ว..มันคือความรัก ที่เขาโหยหาเธออยู่ตลอดทุกวันนี้ มันคือความรักนั่นเอง ตอนนี้สิงหราชรู้แล้ว

"ขอบคุณค่ะที่คุณบอกว่ารักฉัน และคุณก็คงจะพูดคำนี้กับผู้หญิงทุกคน.. เวลาที่คุณเมา" วันนี้เขาอาจจะพูดคำนี้กับผู้หญิงพวกนั้นมาแล้วก็ได้ ใครจะไปรู้

"อัปสรสุดา..คุณอาจจะคิดว่าผู้ชายแบบผมไม่รู้จักพอ แต่คุณรู้ไหม ระยะเวลาสองปีที่ผมรู้จักกับคุณมา..ผมยังไม่เคย ได้สัมผัสผู้หญิงแบบลึกซึ้ง จนถึงขั้นที่เรียกว่าได้เสีย" เขาพยายามจะอธิบายให้เธอเห็นภาพไปด้วย

"แล้วกลิ่นนี้ที่ติดตัวคุณมามันคืออะไร" เธอยากที่จะเชื่อผู้ชายแบบเขา เพราะเขาไม่ใช่เสือแต่เป็นสิงห์เลยแหละ

"คุณจะเชื่อผมไหมถ้าผมบอกว่ามันไม่มีอะไรเลย"

"ถ้าคุณอยากให้ฉันเชื่อ..ฉันก็จะเชื่อ" หญิงสาวหันหลังให้ทันทีที่พูดจบ ทำไมเธอไม่อยากจะเชื่อเขาล่ะ แต่อารมณ์ตอนนี้ของเธอมันไม่สามารถที่จะควบคุมได้

"ผมขอโทษ..ที่ทำให้คุณไว้ใจไม่ได้" ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงกำลังจะออกจากห้องนั้นไป

แต่เขาก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของเธอขึ้นมาก่อน

"คุณร้องไห้ทำไม" สิงหราชรีบกลับมาที่เดิม

"ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดยังไงกับคุณ ในระหว่างที่ฉันไม่รู้..คุณอย่าเพิ่งไปไหนได้ไหม" หญิงสาวยังนอนหันหลังร้องไห้ไม่หยุด

"ผมไม่ไปไหนแล้วครับ..คุณอย่าร้องไห้นะคนดี"