ไฟแค้น นิยาย บท 41

"เหม็น" หญิงสาวเริ่มพะอืดพะอมหนักเข้า เพราะกลิ่นแอลกอฮอล์ ถึงแม้เขาจะอาบน้ำไปแล้วมันก็ยังมีกลิ่น

"ถ้างั้นผมจะนอนข้างล่างนะ คุณจะได้ไม่เหม็นมาก" ชายหนุ่มห่มผ้าให้เธอก่อนที่เขาจะหยิบหมอนหนึ่งใบวางลงข้างเตียง

ตั้งแต่เป็นสิงหราชมา ไม่เคยต้องมานอนพื้นแข็งและเย็นเฉียบแบบนี้ ทำไมเขาถึงทำเพื่อเธอได้ขนาดนี้

หญิงสาวมีความเป็นห่วงเขาอยู่ไม่น้อย แต่เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทนเพื่อเธอได้มากแค่ไหน ก็เลยไม่เอ่ยปากพูดอะไร

เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอเป็นสัญญาณบอกว่า คนตัวเล็กได้นอนหลับไปแล้ว ชายหนุ่มถึงค่อยๆ คืบคลานขึ้นมา

พอร่างกายของเขานอนได้ที่ เสียงของเธอเหมือนพะอืดพะอมในขณะที่หลับอยู่ คงเพราะกลิ่นหายใจใกล้มาก ..สิงหราชก็เลยโยนหมอนกลับลงไปที่เดิม ..เอาวะคงไม่หนาวตายหรอก ที่ไม่ไปหาผ้ามาห่มนอนดีๆ เพราะอยากโชว์พาวเวอร์ให้ภรรยาได้เห็น

เช้าวันต่อมา..

"อัปสร.. คุณตกเตียงเหรอ" ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธอนอนหนุนแขนเขาอยู่ พร้อมผ้าห่ม

พอหญิงสาวได้ยินเสียงก็รีบลุกขึ้น..แต่ไม่ตอบอะไร

"ไปหาหมอหน่อยดีกว่า" สิงหราชรีบลุกตาม เขาคิดว่าเธอคงตกเตียงลงมาแน่.. ตอนนี้รู้สึกเป็นห่วงเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องเธอมาก

"ฉันไม่ได้ตกสักหน่อย ใครจะไปนอนดิ้นถึงขั้นตกเตียงขนาดนั้น" หญิงสาวพูดใส่อารมณ์เพื่อกลบเกลื่อนนิดหนึ่ง

"ไม่ได้ตกเตียง ทำไมคุณถึงมานอนอยู่.." พอคิดขึ้นมาได้ว่าเธอคงจะกลัวเขาหนาวตาย และในห้องนี้ก็มีผ้าห่มแค่ผืนเดียว..มุมปากยกยิ้มขึ้นทันทีที่หยุดพูด

"คุณยิ้มอะไร ไปแปรงฟันเลยนะเหม็น"

"ไปเดี๋ยวนี้ครับ" รีบวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน

"แมะ.แม่ะ" เสียงเด็กน้อยเรียกอยู่หน้าประตูห้อง อัปสรสุดารีบไปเปิดให้

"น้องถามหาคุณแม่กับคุณพ่อตลอดเลยค่ะ" ตอนนี้พยัคฆราชมีพี่เลี้ยงประจำกาย ..สิงหราชจ้างพี่เลี้ยงที่ผ่านการฝึกเกี่ยวกับเรื่องการเลี้ยงเด็กมาโดยตรง

"อ้าวพยัคฆ์น้อยของพ่อ" เด็กน้อยกำลังงอแงกอดแม่ แต่พอพ่อออกมาจากห้องน้ำก็รีบวิ่งไปหาพ่อทันที

แล้วสิงหราชก็พาทั้งสองลงมาทานข้าว ซึ่งตอนนี้ทุกคนก็รอแค่พวกเขา

"มาทานข้าวกับย่าดีกว่าลูก" สุดาเอื้อมมือไปรับหลานจากพ่อของแก "มีแต่ของชอบของหนูทั้งนั้นเลย" แล้วคุณย่าก็ตักอาหารใส่ปากหลานชาย

"วันนี้ผมฝากพยัคฆ์หน่อยนะครับ เดี๋ยวจะพาแม่ของแกไปฝากท้องที่โรงพยาบาล"

"อ้าว..แล้วเมื่อวานนี้ยังไม่ได้ฝากกันเหรอลูก"

ชายหนุ่มรีบมองหน้าคนตัวเล็กทันที เพราะกลัวว่าจะงอนเรื่องของพี่สาวขึ้นมาอีก

"ท้องยังอ่อนอยู่เลยไม่ต้องรีบไปฝากก็ได้" หญิงสาวพูดขึ้นบ้าง

"ผมอยากให้อยู่ในความดูแลของคุณหมอ"

"ก็ดีเหมือนกันนะลูก จะได้รู้ด้วยว่าน้องของพยัคฆ์ อายุครรภ์เท่าไรแล้ว" สุดาทำหน้าที่ป้อนข้าวหลานแล้วก็ยังหันมาพูดกับพ่อและแม่ของหลาน

"เรื่องนั้นไม่ต้องเช็คหรอกครับ ว่าอายุครรภ์เท่าไร เพราะผมรู้ดี" สายตาชายหนุ่มมองต่ำลงไปที่หน้าท้อง ซึ่งตอนนี้มันยังแบนราบอยู่

หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาจนเห็นได้ชัด 

"น้ำดีเป็นบ้า" สิงหราชพูดออกมาเบาๆ คนแรกก็ปล่อยแค่สองถึงสามครั้ง พอมาคนสองครั้งเดียวก็ติดแล้ว

"ลูกว่าอะไรนะ"

"เปล่าครับ"

[โรงพยาบาล]