ไฟแค้น นิยาย บท 42

"ทำไมถึงเอาลูกมานอนด้วย"

"แกงอแงค่ะ" หญิงสาวนอนกอดลูกกลม ส่วนพ่อของลูกนั่งอยู่มุมเตียง มองแบบไม่พอใจ "ทำไมต้องหน้าบึ้งด้วยคะ"

"วันนี้วันพิเศษของเรานะ"

"พิเศษยังไง"

"คุณน่ะ!" ชายหนุ่มแกล้งงอแงคืนบ้าง แล้วลุกเดินออกจากห้องมา

"มึงมองอะไรไอ้แชมป์" พอเดินออกมาถึงหน้าบ้านเท่านั้นแหละ ลูกน้องที่ยืนกันอยู่แถวนั้นต่างก็มอง

"เปล่าครับเสี่ย"

"วันนี้กูไม่ได้ถูกไล่ แต่กูออกมาเอง มึงจำใส่หัวมึงไว้ด้วย"

"ครับผมจะจำไว้.. แล้วคืนนี้เสี่ยจะไปที่คลับไหมครับ"

"ถ้าไป..มึงคิดว่ากูจะได้กลับเข้าห้องไหม"

"เสี่ยกลัวเมียเหรอครับ"

"ใครบอกว่ากูกลัววะ!"

"ส่วนมากคนที่กลัวเมียไม่รู้ตัวหรอกครับ"

"ไอ้แชมป์ คนแบบกูนี่เหรอจะกลัวเมีย เหอะ..ฝันไปเถอะ"

"ผมก็คิดว่าเสี่ยคงไม่กลัวหรอกครับ ผู้หญิงตัวแค่นั้น ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย..ใช่ไหมครับ"

"มึงเก่งมากที่ดูออก"

"คุณสิงห์คะ"

"คร้าบบ" ชายหนุ่มได้ยินเสียงเธอเรียก เบามาก แต่ก็พอได้ยิน ..สิ้นเสียงตอบรับเขาก็รีบวิ่งกลับขึ้นไปด้านบน

"มึงได้ยินไหมวะไอ้เอก"

"ผมยังไม่ได้ยินอะไรเลย เสี่ยเราหูดีมากเลยนะพี่"

แชมป์กับเอกยังไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย..แต่เขาวิ่งกลับเข้าไปแล้ว

"มีอะไรจ๊ะ" พอวิ่งขึ้นมาถึงด้านบนก็รีบเข้าไปในห้องนอนหาลูกกับเมีย

"คุณเก็บยาที่คุณหมอให้ไว้ไหนคะ ฉันยังไม่กินยาก่อนนอนเลย" ตอนนี้ยาของเธอได้ถูกเปลี่ยนใหม่หมด ตั้งแต่รู้ว่าตั้งครรภ์ต้องได้หยุดยาพวกนั้นไว้ก่อน

"ยาบำรุงเลือดใช่ไหม ลืมเอาลงจากรถเลย" ทันใดนั้นสิงหราชก็วิ่งกลับลงมาข้างล่างอีกครั้ง

"เสี่ยจะเอาอะไรครับ ทำไมไม่ให้พวกผมเอาขึ้นไปให้" ลูกน้องยังคุยเรื่องเขาไม่จบ ก็เห็นลงมาข้างล่างอีกรอบ

"ไม่ต้อง..เมียกู กูจัดการเองได้" พอได้สิ่งที่ต้องการแล้วเขาก็รีบกลับขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง

ดึกดื่นของคืนเดียวกันนั้น..

"อือ..คุณสิงห์" หญิงสาวสะดุ้งตื่นเหมือนมีใครทำอะไรกับส่วนล่างของเธอ

"อย่าห้ามผมเลยนะ คิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว" จบคำพูดใบหน้าหล่อเหลานั้นก็ก้มลงไปละเลงลิ้นต่ออีกครั้ง

"เดี๋ยวลูกตื่นค่ะ" ตอนนี้เด็กน้อยนอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างกายแม่ แต่พ่ออยู่ตรงหว่างขา

"คุณก็อย่าใช้เสียงสิ" เขาเงยหน้าขึ้นมาพูดเพียงเล็กน้อยแล้วก็ก้มลงไปใช้ลิ้นอีกครั้ง

"อ๊อย..เบาค่ะ"

เรียวลิ้นอันแข็งแกร่งตวัดขึ้นลงตรงยอดเม็ดเสียว ทันทีโดยไม่บอกกล่าว ..จะไม่ให้มีเสียงได้ยังไงเสียวใจแทบขาด..หญิงสาวถึงกับดิ้นพล่าน

"หวานจัง..ยังไหวอยู่ไหมจ๊ะ" เขาถามไปอย่างนั้นแหละแต่ก็ไม่ได้หยุดการกระทำ..ยังใช้ลิ้นต่อ จนเธอแทบจะทนไม่ไหว ร่างกายบิดไปมาขย้ำที่นอน จนกลัวว่าจะเผลอไปขย้ำลูกชายเข้า

"พะ..พอแล้วค่ะ" ถ้าขืนยังทำต่อไป เธอคงไม่ไหวแน่

ชายหนุ่มคิดว่า..ยังไงคืนนี้ต้องจัดการเธอให้ได้ ลูกตัวแค่นี้เหรอจะมาหยุดพ่อได้

สิงหราชยันกายลุกขึ้น..เขาไม่ได้ไปแต่ตัวยังช้อนร่างระหงติดมือไปด้วย

"คุณจะทำอะไร" ร่างบางถูกวางพิงไว้ผนังห้องข้างหน้าต่าง แล้วก็จัดการสิ่งกีดขวางที่เหลืออยู่ทั้งหมดออก

"ทำแบบนี้ไง" พอทุกอย่างพร้อม เขาก็ยกขาเรียวขึ้นข้างหนึ่ง สอดใส่ท่อนเอ็นลำใหญ่เข้าไปแบบช้าๆ

"อือ..เจ็บค่ะ" มือเรียวเกาะต้นแขนสามีไว้แน่น

"ผมจะทำเบาๆ นะ" ท่อนเอ็นลำนั้นถูกส่งเข้าไปได้อีกนิด รู้สึกว่ามันแน่นมาก เขาก็เลยเริ่มขยับจากตรงนั้น พอให้น้ำหล่อลื่นได้ทำงานก่อน

"อ้าา.. ยังเจ็บอยู่ไหมจ๊ะ" ถึงแม้ว่าจะเข้าไปได้แค่นี้ ความเสียวซ่านไม่ได้น้อยไปกว่ากันเลย

"เจ็บค่ะ" กลัวแต่ว่าจะซ้ำรอยเดิม ..แต่จะหยุดเขาก็คงไม่ได้แล้ว หญิงสาวก็เลยพยายามเปิดขาให้กว้างเพื่อไม่ให้เสียดสีมาก

"อือ อือ" ถึงแม้จะพยายามทำให้เบาที่สุดแต่ความใหญ่โตของมันก็อัดแน่น

"อ้าา..แน่นเหลือเกิน" ถึงแม้ว่าเธอจะคลอดลูกหนึ่งคนแล้ว แต่เขาก็ไม่ค่อยได้ใช้งาน..มันก็เลยยังฟิตแน่นอยู่

"อ๊อย..อือ..อื้อ.." สามีขยับสะโพกทีไร..ความเสียวมาพร้อมกับความเกร็งที่กลัวว่าแผลจะฉีก

ชายหนุ่มเห็นว่าเธอคงจะเจ็บมาก เขาก็เลยดึงท่อนเอ็นของตัวเองออกมา ..แล้วชักเองไปหลายทีเพื่อทำให้มันใกล้ที่สุด ถึงส่งเข้าไปในร่องใหม่อีกครั้ง ..สะโพกถูกขยับอีกไม่กี่ที น้ำขาวข้นก็ได้พุ่งสู่ร่างกายของอีกฝ่าย "อ๊าาา ซี๊ดดด" หลั่งน้ำเสร็จสิงหราชรีบชักมันออกมา เพราะไม่อยากจะแช่ไว้นาน

"คุณจะทำอะไร" เขาพาเธอมานั่งลงที่โซฟา

"ทำความสะอาดก่อนเดี๋ยวผมช่วย" ชายหนุ่มรู้ดีว่าเธอคงจะยังไม่ถึงจุดนั้น เขาก็เลยเอากระดาษทิชชู่ซับน้ำของตัวเองออก

"ไม่ค่ะ" หญิงสาวเห็นว่าสามีโน้มใบหน้าลงมาตรงนั้นอีกครั้ง ก็เลยรีบห้ามไว้

"ไม่ได้..ผมจะปล่อยให้คุณค้างอยู่แบบนี้ได้ไง" จบคำพูดลิ้นหนาก็ได้ตวัดสอดแทรกผ่านสองกลีบเข้าไปจนถึงจุดกึ่งกลาง

"อือ..คุณสิงห์คะ" มือเรียวขย้ำศีรษะสามีไว้แน่นและได้แต่ปล่อยให้เขาทำไป

ชายหนุ่มรัวลิ้นอยู่แบบนั้นเพียงไม่นานสัมผัสได้ว่าในร่องของเธอมีน้ำเหนียวๆ ล้นออกมา

"เป็นอะไรจ๊ะ" ตอนที่กำลังทำความสะอาดให้เธออีกครั้ง สิงหราชสังเกตว่าภรรยาจะนิ่งเงียบไป

"กับผู้หญิงคนอื่น.." หญิงสาวไม่กล้าพูดต่อ แต่ความคิดนั้นมันได้พุ่งเข้ามาในหัว.. กับเธอ เขายังทำขนาดนี้ แล้วกับผู้หญิงคนก่อนๆ ล่ะ

"คุณคิดอะไรอยู่เนี่ย หึงผมหรือเปล่า.. แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง เพราะคุณไม่ได้รักผม" เพราะคำว่าหึงมันใช้เฉพาะกับคนที่รักกัน พูดเองก็น้อยใจเอง พอทำความสะอาดให้เธอเสร็จ คนตัวโตก็ยันกายลุกขึ้นกำลังจะเดินไป..

"ใช่ค่ะฉันหึง"

ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ หันกลับมาเมื่อได้ยิน "เมื่อกี้คุณบอกว่าหึงผมเหรอ"

"หึงสิ.. และต่อจากนี้ไปคุณห้ามไปใกล้ผู้หญิงคนอื่นอีก"

"ได้จ้า คุณช่วยพูดให้ผมชื่นใจหน่อยได้ไหม"

"พูดอะไร" ใบหน้างามถึงกับอมยิ้ม..เพราะเธอรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร

"ผมรักคุณนะ" ชายหนุ่มยอมพูดออกมาอีกครั้ง และเขาก็จะพูดแบบนี้หลายๆ ครั้งให้เธอฟังทุกวันเลยถ้าเธอไม่เบื่อเสียก่อน

"ฉัน..เอ่อ..ฉันก็รักคุณค่ะ"

"อะไรนะ..ได้ยินไม่ชัดเลย"

"ฉันรักคุณค่ะ..พ่อหมาน้อย"

"พ่อหมาน้อยเลยเหรอ คุณตั้งชื่อลูกผมแบบนี้คิดอะไรไหมเนี่ย.."

"เห็นหน้าลูกเหมือนพ่อ..ก็เลยได้ชื่อนี้มา"

"คุณว่าผมเป็นหมาเหรอ"

"คุณเก่งจังเลยค่ะ ที่รู้ความหมาย"

"สงสัยอยากจะเจ็บอีกแน่เลย"

"อือ..อย่านะคุณ" มือเรียวค้ำยันหน้าอกของเขาไว้ก่อนที่จะโน้มลงมาหาอีก "อืมมม" แต่เรี่ยวแรงแค่นี้เหรอที่จะหยุดพญาสิงห์แบบเขาได้

หัวใจหญิงสาวเต้นแรงขึ้น..ความรู้สึกนี้มันอาจจะก่อตัวขึ้นมาก่อนหน้านั้น โดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัว แต่คำว่ารักกว่าที่จะออกมาจากปากของพวกเขาได้ ก็เกือบสายไป 

"ผมจะ ทำให้คุณเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก" มือหนายืนไปโอบกอดคนตัวเล็กไว้ ทั้งสองมองผ่านช่องหน้าต่างออกมา

..พ่อคะ ลูกขอรักผู้ชายคนนี้ได้ไหม เขาทำให้ลูกเห็นแล้ว ว่าจะดูแลลูกตลอดไปได้..หญิงสาวเคยสัญญาไว้กับดวงวิญญาณของผู้เป็นพ่อว่าจะเกลียดเขา แต่พอถึงวันนี้ เธอกลับผิดสัญญานั้น เพราะตอนนี้รู้แล้วว่ารักเขาจนหมดใจ

"ฉันขอร้องอะไรคุณอย่างได้ไหมคะ"

"หลายๆ อย่างก็ได้จ้า"

"ไม่ค่ะฉันต้องการแค่อย่างเดียว"

"อะไร"

"คุณย้ายพี่ดัมมี่กลับมาอยู่ที่สน. เดิมได้ไหม"

จากใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเขาถึงกับ เปลี่ยนไปในทันตา..เมื่อพูดถึงดัมมี่

"ฉันกับพี่ดัมมี่เราไม่มีอะไรกัน ถ้าไม่มีพี่ดัมมี่และนาฬิกาคอยช่วย คุณคิดว่าป่านนี้ฉันจะอยู่ได้ยังไง" ถ้าไม่เจอดัมมี่ในวันนั้น ป่านนี้เธอคงจะไม่ได้อยู่ตรงนี้ และไม่ได้ยินเขาบอกรัก เพราะทิฐิที่มีมากมายในตัวเธอ 

"เดี๋ยวผมจัดการให้"