ไฟแค้น นิยาย บท 43

หลายวันต่อมา..

"ถ้าคุณมีงานต้องทำ..คุณให้ใครกลับไปส่งฉันที่บ้านก่อนก็ได้นี่คะ" หญิงสาวออกไปซื้อของให้ลูกชายและอาหารบำรุงครรภ์ พอกลับจากซื้อของเสร็จ สิงหราชก็พามาแวะที่โรงงาน

"เดี๋ยวผมประชุมงานเสร็จค่อยกลับพร้อมกัน"

"คุณให้ฉันรออยู่ในรถก็ได้ค่ะ"

"ไม่ได้..กว่าผมจะประชุมงานเสร็จ เข้าไปนั่งรอในห้องทำงานดีกว่า"

อัปสรสุดาจำเป็นต้องได้เดินตามมา โดยมีชายหนุ่มโอบเอวบางไว้ไม่ห่าง จนหลายคนมองแบบสงสัย เพราะยังไม่มีใครรู้ว่าบอสมีภรรยาและลูกแล้ว

"บอสคะ" พนักงานแผนกบัญชีเห็นเขาเดินผ่านก็รีบถือแฟ้มเอกสารเดินตามหลังมา

"มีอะไรครับ" เขาหยุดแล้วก็หันกลับมาถาม

"มีเอกสารให้เซ็นค่ะ" ทั้งๆ ที่ในวงแขนของเขายังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่ แต่พนักงานคนนี้ก็ยื่นเอกสารนั้นไปให้ ทำเหมือนว่าสนิทสนมกับเขามาก

ที่พนักงานสาวๆ ดูสนิทสนมกับเขาแบบนี้..ก็เพราะเขาไม่ถือตัวกับผู้หญิงสวย

ส่วนผู้หญิงสวยๆ คนไหนที่เสนอตัวมา มีเหรอที่ผู้ชายแบบเขาจะปล่อยไป.. ทั้งหมดทั้งมวลนั้นมันคือเรื่องก่อนที่เขาจะเจอกับเธอ

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาแบบขัดใจ "คุณควรจะให้หัวหน้าแผนกไปยื่นที่ห้องทำงานไม่ใช่เหรอครับ"

"คะ..เอ่อ..คุณจำอรไม่ได้เหรอคะ" อุตส่าห์แต่งหน้าทำผมมาสะสวยเชียว เพราะวันนี้เป็นวันที่เขาต้องเข้ามาประชุมงาน แต่พอถูกเบรกแบบนี้แล้วถึงกับหน้าแหก ..เดินกลับแผนกแทบไม่ทัน

"ดูคุณจะสนิทสนมกับพนักงานหญิงที่นี่จังเลยนะคะ" ทำไมผู้หญิงจะดูกันไม่ออก ยิ่งสัญชาตญาณของเมียแล้วล่ะก็

"ไม่ได้สนิทเลยจ้า"

"ฉันคิดว่าคุณจะสนิทเฉพาะกับผู้หญิงในคลับ..ในบริษัทคุณก็ไม่เว้นเหรอคะ"

"คุณกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย" ชายหนุ่มรีบพาเธอเดินต่อมาจนถึงห้องทำงาน

"วันหลังคุณไม่ต้องพาฉันมาที่นี่ด้วยนะ ฉันไม่อยากเห็น"

"ไม่มาก็ได้จ้า เดี๋ยวผมเข้าห้องประชุมก่อนนะรออยู่นี่" พอได้เอกสารที่ต้องการแล้วเขาก็ออกจากห้องนั้นมา

..ผู้ชายไม่รู้หรอกว่าจิตใจของผู้หญิงอ่อนไหวมากแค่ไหน ที่เธอพูดไปไม่อยากได้คำตอบแบบนี้เลย

"ไม่มาก็ไม่ต้องมางั้นเหรอ!" ยิ่งอารมณ์ฮอร์โมนกำลังเปลี่ยนแล้วด้วย..อัปสรสุดาออกจากห้องหลังจากที่เขาไปแล้ว หญิงสาวเดินออกมาทางเดิม

"ผู้หญิงคนที่ไปกับบอสนี่"

"เดี๋ยวก็โดนทิ้ง..มาแบบนี้หลายรายแล้ว" ต่างพูดและก็ขำ ไม่ใช่มีแค่เธอที่ได้เข้ามาในโรงงานนี้ แต่ผู้หญิงส่วนมากชอบตามเขามาเอง และก็เปลี่ยนหน้าอยู่บ่อยๆ

"ไปไหนแล้ว" ชายหนุ่มกลับมาก็ไม่เจอเธออยู่ในห้องทำงาน

..การที่จะออกมาจากโรงงานนั้นต้องเดินผ่านหลายโกดัง พนักงานส่วนมากมีมอเตอร์ไซค์เพื่อใช้ขับขี่เข้ามาทำงาน

และตอนนี้เธอได้มาถึงโกดังห้า..โกดังที่เขาเคยเอาเธอมาทิ้งไว้ และหญิงสาวก็จำได้ดี โกดังนี้ก็ยังร้างอยู่เหมือนเดิม คนตัวเล็กต้องได้รีบเดินผ่านไป เพราะว่าบรรยากาศไม่ค่อยดีเท่าไร

"น้องสาวจะไปไหนจ้ะ" ผู้ชายสองคนเดินตามเธอมา ดูเหมือนว่าคงจะเป็นพนักงานในโรงงานนี้

อัปสรสุดารีบก้าวเดิน เพิ่งคิดขึ้นได้ว่าเธอไม่น่าน้อยใจจนหนีออกมาแบบนี้เลย ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง

"น้องมาสมัครทำงานที่นี่ใช่ไหมจ๊ะ พวกพี่ช่วยน้องได้นะ" มันยังพยายามชวนเธอคุย

"ฉันไม่ได้มาสมัครงาน ฉันเป็นภรรยาเจ้าของที่นี่"

"เล่นของสูงว่ะ" ผู้ชายสองคนหันไปพูดกัน เพราะว่าพวกมันรู้จักเจ้าของที่นี่ดี

"ฉันพูดจริงนะ พวกนายอย่าตามมา"

"จะโกหกอะไรก็โกหกไปเถอะจ๊ะคนสวย พวกพี่เชื่อก็ได้ แต่พวกพี่ก็อยากจะลองกินภรรยาเจ้านายดูสักครั้ง..หรือสองครั้งดีวะมึง" พวกมันยังหันไปพูดคุยและหัวเราะ เหมือนไม่เชื่อคำพูดของเธอเลย

และทันใดนั้นรถคันหรูก็ได้วิ่งมาจอด..

ตุ๊บ! ตุ๊บ!! คนที่ลงรถมาไม่พูดพร่ำก็กระทืบก่อนเลย

"คุณเป็นอะไรไหม" เขาทำพวกมันแค่คนละครั้ง..แต่ตอนนี้เอกแล้วแชมป์กำลังจัดการต่อ

"คุณบอกพวกเขาหยุดสิ จะเอาถึงตายเลยหรือไง!"

"ผมถามว่ามันทำอะไรคุณไหม"

"มันยังไม่ทำ"

"หยุด.." พอได้ยินว่ายังไม่ทำอะไร เขาก็เลยสั่งให้หยุด "ไล่มันออกไป" เห็นชุดยูนิฟอร์มที่พวกมันใส่ก็รู้แล้วว่าอยู่แผนกไหน

"คุณเป็นอะไรทำไมต้องออกมาก่อน"

"คุณรู้ดีว่าฉันเป็นอะไร"

"ผมกับผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้มีอะไรกันแล้ว"

"ไม่ได้มีอะไรกันแล้ว? แสดงว่าแต่ก่อนมีใช่ไหม"

"คุณอย่าพูดถึงเรื่องแต่ก่อนได้ไหม"

"ฉันขอโทษค่ะ" คิดว่าตัวเองเริ่มจะเข้าไปก้าวก่ายในชีวิตของเขามากขึ้น หญิงสาวก็เลยต้องได้รีบหยุดตัวเองไว้

"ผมรักคุณนะอัปสรสุดา ผมรักลูกรักคุณ ผู้หญิงพวกนั้นไม่มีความสำคัญกับผมเลย" สิงหราชดูท่าทางแล้วเธอคงจะไม่จบแค่คำที่เธอขอโทษ

"ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้นี่คะ เห็นผู้หญิงคุยกับคุณฉันก็หงุดหงิดไปหมด"

"นี่แหละอาการที่เขาเรียกว่าหึง..เด็กน้อยเอ้ย" จบคำพูดมือหนาก็โอบภรรยาเข้ามาไว้ในวงแขน ..เขาดีใจด้วยซ้ำที่เธอมีอาการแบบนี้ เวลาที่เห็นผู้หญิงคนอื่นมาคุยกับเขา นั่นมันแสดงว่าเธอรักเขามาก

"เรากลับกันได้ยังครับ" แชมป์ยืนดูสถานการณ์มานานแล้ว

"มึงไม่เห็นหรือไงกูกำลังกอดกับเมียอยู่"

"เห็นครับ และพนักงานก็เห็นด้วย" เพราะตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน พนักงานกำลังทยอยกันออกมา

หลายเดือนผ่านไป..

ตอนนี้ดัมมี่ได้ถูกย้ายกลับมาสถานีตำรวจเดิม และเพิ่มเติมก็คือตำแหน่งที่สูงขึ้น

นั่นก็คือพันตำรวจโทดัมมี่ หรือที่ทุกคนเรียกกันว่าท่านสารวัตร

เป็นเวลาหกเดือนแล้วที่ดัมมี่ ได้เลิกรากับภรรยามา

เขารู้ดีว่าการที่ถูกย้ายกลับมาและเพิ่มตำแหน่งสูงขึ้น มาจากฝีมือของคนที่สั่งย้าย แต่ดัมมี่ก็ไม่คิดจะขอบคุณ..เพราะเรื่องวุ่นวายในชีวิตของเขาก็เกิดจากคนที่สั่งย้ายเขานั่นแหละ

"ท่านสารวัตรคะ" และตอนนี้เขาคือผู้ชายที่เนื้อหอมที่สุดใน สน. นี้

"ครับ" ดัมมี่ส่งยิ้มให้กับผู้หญิงที่เรียกชื่อเขา..เธอคือลูกสาวของพันตำรวจเอก หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งก็คือผู้กำกับ

พวกเขาเริ่มสนิทสนมกันมาได้ตั้งแต่ดัมมี่ถูกย้ายกลับมา

"เรื่องงานเลี้ยงที่โรงแรมคืนนี้..เอ่อ" นกเอี้ยงแกล้งหยุดพูดแค่นี้ เพื่อที่จะให้เขาชวน

"เดี๋ยวผมไปรับที่บ้าน"

"ดีใจจังเลยค่ะ นกจะแต่งตัวสวยๆ รอนะคะ" ก่อนจะออกไปนกเอี้ยงยังก้มลงหอมแก้มเขา ที่กำลังวุ่นอยู่กับแฟ้มเอกสารตรงหน้า จนชายหนุ่มไม่ได้ตั้งตัว

แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ เพราะนกเอี้ยงชอบถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ประจำ

[โรงแรมหรู]

งานเลี้ยงนี้เป็นงานเลี้ยงที่จัดขึ้นปีละ 2-3 ครั้ง ส่วนมากจะมีเฉพาะตำรวจชั้นผู้ใหญ่ แต่ก็ยังมีชั้นประทวนอยู่บ้าง.. มีไว้เผื่อเวลาใช้สอยฉุกเฉิน

"มากันแล้วเหรอ..พ่อลูกเขย" มันคือเสียงของผู้กำกับพ่อของนกเอี้ยง..รู้สึกว่าจะออกนอกหน้ามากกว่าลูกสาว เพราะรู้ดีว่าใครหนุนหลังดัมมี่อยู่

พนักงานที่กำลังให้บริการลูกค้าอยู่ หลายคน ต่างก็มองตามเสียงนั้น

เคล้ง! เสียงของหล่นจากมือของพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่ง แต่ไม่ค่อยแรง เพราะเธอรับทัน เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังควงกันเข้ามานั่นก็คือ...