"อือ" ถึงแม้เขาจะบอกให้เบาเสียง แต่จะเบาได้ยังไง..เสียวขนาดนี้
ชายหนุ่มกระแทกนิ้วรัวอยู่เพียงไม่นาน น้ำเหนียวข้นก็ไหลเยิ้มลงมาที่โคนนิ้ว ช่องคลอดบีบรัดตัว กรงเล็บจิกลงที่ต้นแขนของอีกฝ่ายเพื่อสื่อให้รู้ว่าเธอ.. "อ๊อย.." เสียงได้เล็ดลอดออกจากริมฝีปากบาง
จนต้องได้ปิดมันไว้ด้วยริมฝีปากของเขาอีกครั้ง ส่วนนิ้วแกร่งตอนนี้ได้ถูกนำออกมา แล้วปล่อยจูบแบบเสียดาย เพราะถ้าขืนยังจูบต่อสงสัยต้องมียกสองตามมาแน่
มือหนาดึงคนตัวเล็กเข้ามานอนหนุนแขนโดยไม่พูดไม่จา และก็ไม่ได้ทำอะไรต่อจากที่ทำเสร็จไปแล้ว
เขาพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้ไปถึงขั้นนั้น เพราะบ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ แค่เดินเบาๆ ยังมีเสียง..ถ้าถึงขั้นนั้นคงได้สะเทือนไปทั้งหลังแน่
เห็นเขานิ่งเงียบนาฬิกาก็เลยแกล้งทำเป็นหลับไปบ้าง เพราะอายมาก ..อายที่เผลอไปมีอารมณ์ร่วมกับเขา
เช้าวันต่อมา..
"ตื่นได้แล้วลูก แม่เตรียมของให้ตักบาตรกันหน้าบ้าน" แม่ยืนเรียกอยู่หน้าห้องไม่กล้าเปิดเข้ามา กลัวว่าจะเจอภาพแบบว่า..
"ค่ะแม่" นาฬิการีบดันกายลุกออกจากอ้อมแขนคนตัวโต
ชายหมุ่นก็ไม่ได้รั้งไว้ ทั้งที่เขาก็ตื่นนานแล้ว ได้แค่นอนอยู่ในท่าเดิม ไม่กล้าขยับเพราะกลัวว่าจะกวนให้เธอตื่น
นาฬิกาลุกขึ้นมาได้ก็ตรวจสอบความเรียบร้อยของร่างกาย ก่อนจะออกจากห้องไป โดยไม่กล้าหันกลับไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงเลย และวันนี้ทั้งวันคงไม่กล้ามองหน้าเขาหรอก
เพียงไม่นานโรมันก็เดินตามลงมา
"วันนี้นอนที่บ้านหลังนี้กันอีกแล้วเหรอ" ป้าข้างบ้านที่รอตักบาตรก่อนหน้านั้น ถามขึ้นเมื่อเห็นลูกเขยของนางเดินออกมาด้วย
นางพยักหน้าและยกยิ้มนิดหนึ่งเพื่อเป็นการตอบ
"ใจดีจังเลยนะ ยังไม่แต่งงานกันก็ให้อยู่ด้วยกันแล้ว ถ้าเป็นพี่ไม่ได้เลยนะอายชาวบ้านชาวช่องเขา" ป้ายังพูดปากรั่วไปแบบไม่มองมาแค่พูดให้อีกฝั่งดูไม่ดี
"จริงเหรอคะป้า.. ลูกสาวป้าไม่กลับบ้านมากี่วันแล้วล่ะคะ"
คำนี้ออกจากปากนาฬิกา..โรมันถึงกับมอง
"มันเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ก็เลยต้องได้ติวกับเพื่อนหนักหน่อย"
"เหรอคะ ติวหนักจริงๆ ด้วยค่ะ หนักจนไม่มีเวลาใส่ผ้าเลย.. ป้าน่าจะเล่นเฟซหรือเล่นไอจีหน่อยนะ"
"ไม่เอาน่าลูก" นางห้ามปรามลูกไว้กลัวว่าจะพูดมากไปกว่านั้น
"ป้าก็น่าจะรู้เรื่องของลูกสาวตัวเองบ้าง ไม่ใช่รู้แต่เรื่องของลูกชาวบ้านเขา"
"ลูกสาวมึงปากเก่งจังเลยนะนาง เป็นเด็กเป็นเล็ก ไม่อายผัวเลยหรือไง" จบคำพูดป้าก็รีบเอาของเข้าบ้านแบบไม่รอตักบาตรเลยด้วยซ้ำ
"อีกอย่างนะป้า เวลาปวดฉี่ กรุณาใช้ห้องน้ำด้วยไม่ใช่หน้าบ้านแบบนี้ กลิ่นเหม็นฟุ้งเข้าบ้านของคนอื่นหมด" หญิงสาวตะโกนตามหลังป้าไปเสียงดัง จนคนแถวนั้นมองมา
"นา!!" นางตำหนิลูกให้หยุดพูด
"ก็มันจริงนี่แม่ จะทนอะไรนักหนากับป้าข้างบ้านปากหมาแบบนี้"
"พอแล้วลูก" นางไม่อยากให้ลูกสาวก้าวร้าว ถ้าพอทนได้ก็ทนเอา
[โรงแรม]
ทั้งสองมาฝึกงานกันปกติ แต่นาฬิกาก็ไม่กล้ามองหน้าหรือพูดคุยกับเขามาก เพราะยังอายเรื่องเมื่อคืนนี้
แต่กับชายหนุ่มแล้วดูปกติมาก เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
"เหมือนมีอะไรแปลกไปนะ" วันนี้เมรีเข้าโรงแรม และสังเกตดูว่าน้องสาวของสามีไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนทุกครั้งที่เธอต้องได้ห้ามทัพไว้
"ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย..พี่มาก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้เกเรบ้าง" ทั้งสองอายุไล่เลี่ยแต่นาฬิกาเรียกเมรีแบบให้เกียรติที่เป็นภรรยาของพี่ชาย
"เราจะไปไหน" เมรีถามเพราะเห็นนาฬิกากำลังจะออกจากห้อง
"ไปธุระ"
โรมันไม่ได้ถามว่าเธอจะไปไหน เขาแค่มองตาม แล้วก็หยิบเอกสารขึ้นมา ให้เมรีได้ทำต่อ
ส่วนสารวัตรดัมมี่ช่วงบ่ายแก่ๆ ถึงจะเข้ามาหาภรรยาได้
"หนูจะไปไหนเหรอจ๊ะ" รัตนาแม่ของโรมันเจอเข้ากับนาฬิกาในลิฟต์ตอนขาลงพอดี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไฟแค้น