ไฟแค้น นิยาย บท 62

"ดะ..เดี๋ยวนะคะ ขอเวลานอกแป๊บ" พูดยังไม่จบด้วยซ้ำนาฬิกาก็คว้าเอาแขนของโรมันและผู้หญิงที่เขาแนะนำว่าเป็นแม่ให้เดินตามออกมาด้านนอก

พอออกมาถึงด้านนอก ก็เจอกับป้าตัวต้นเหตุของเรื่องนี้

"ทำไมป้าไม่เข้าไปนั่งด้วยกันเลยล่ะคะ"

"ได้เหรอจ๊ะ"

"หึ!!"

"เอ้อ..ป้าไปก็ได้" เพิ่งจะรู้ว่าเด็กพูดประชด..ป้าต้องได้รีบออกไปจากมุมนี้ก่อน

"พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่" พอปลอดคนแล้ว นาฬิกาก็หันไปพูดกับทั้งสอง

"ก็อย่างที่พูด" ชายหนุ่มตอบออกไปเสียงเรียบ

"คุณหัวมัน..ฉันไม่ตลกด้วยเลยนะ"

"คุณหัวมัน?" หญิงวัยกลางคนถึงกับทวนคำพูดของนาฬิกา

"สินสอดอะไรของพวกคุณจะเวอร์วังขนาดนั้น ถ้าจะโกหกแม่ฉันเอาแค่หลักแสนก็พอแล้ว" นาฬิกายังคิดว่ามันเป็นแผนของเขา แล้วผู้หญิงคนนี้ก็คงจะเป็นคนที่เขาจ้างมา

"นี่มันอะไรกันโรม"

"แม่เข้าไปคุยกับคุณแม่ของเธอข้างในก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมคุยกับเธอเอง"

"คุณยังจะโกหกฉันอยู่อีกเหรอ"

"คุณเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากแบบนี้เสมอเหรอ" ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมา

"สินสอดบ้าอะไรของคุณ" หญิงสาวยกมือขึ้นมานับนิ้วดู รวมแล้วมันร้อยว่าล้าน ไม่สิจะไม่ถึงสองร้อยล้านเลยเหรอ

"เมื่อกี้ที่พวกคุณพูดมา ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหมคะ" พอแม่ของเขากลับเข้ามาด้านใน แม่ของเธอก็เลยถามอีกครั้ง เพราะคิดว่าตัวเองฟังผิด

"ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ"

เย็นวันเดียวกัน..ที่โรงแรม

พอคุยเรื่องสินสอดกันเสร็จ โรมันก็เลยชวนทุกคนมาทานข้าวที่โรงแรม ..โดยโทรมาบอกผู้จัดการให้เตรียมทุกอย่างไว้

"ถ้าแม่เข้าไปในโรงแรมแล้ว แม่อย่าตกใจนะ" นาฬิกาพูดกับแม่ก่อนที่จะลงจากรถ

"ยังมีอะไรที่แม่ต้องตกใจกว่านี้อีกเหรอ"

"สวัสดีค่ะท่านประธาน ห้องอาหารจัดเตรียมไว้พร้อมแล้วค่ะ" พอประตูรถเปิดออกเท่านั้นแหละ คนที่ยืนรออยู่ 2-3 คนก็เดินเข้ามา

"ท่านประธานหมายความว่ายังไง" นางรู้ดีว่าลูกสาวมาฝึกงานที่โรงแรม แต่ไม่รู้ว่าลูกสาวมาฝึกในตำแหน่งท่านประธาน

"ก็ผัวของน้องน่ะสิแม่ ซื้อโรงแรมนี้ แล้วให้นาเป็นประธาน"

"อะไรนะ!?"

"เรื่องมันยาวเดี๋ยวนาจะกลับไปเล่าให้แม่ฟังที่บ้านนะ" นาฬิกาคุยกับแม่ในระหว่างที่เดินมาห้องอาหาร

"คุณไม่ต้องพูดเรื่องแต่งงานนะ เดี๋ยวฉันจะค่อยๆ พูดให้แม่เข้าใจทีหลัง ว่าเรื่องทั้งหมดมันไม่จริง" หญิงสาวกระซิบพูดกับเขาตอนที่ทุกคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว

โรมันไม่ตอบตกลง แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ

"งานแต่งขอเป็นฤกษ์สะดวกนะคะ เพราะทางสามีดิฉันจะเดินทางมาได้ในอาทิตย์หน้า"

เพล้ง! ช้อนส้อมในมือของนาฬิกาถึงกับร่วง ..เธออุตส่าห์บอกเขาว่าไม่ให้พูดแต่แม่เขาดันพูด

"แล้วตอนนี้คุณพักที่ไหนคะ" นางถามแม่ของโรมัน

"ก็พักที่โรงแรมนี้แหละค่ะ ส่วนตาโรม คงจะไปพักกับหนู...." แม่เขาหยุดพูดทิ้งช่วงไว้ เพราะยังไม่รู้จักชื่อของว่าที่ลูกสะใภ้เลย

"นาค่ะ" เอาวะต้องได้ไปตามน้ำแล้ว อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

"ชื่อน่ารักเหมือนหน้าตาเลยนะจ๊ะ"

"นาเนี่ยนะคะน่ารัก..เอ่อ ขอบคุณค่ะ" พอนึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นบทเป็นแม่สามีอยู่ หญิงสาวก็เลยกล่าวขอบคุณ

หลังอาหารเย็น..

แม่ของโรมันขึ้นไปบนห้องที่ลูกชายจัดเตรียมไว้ให้ ส่วนเขาขับรถมาที่บ้านของเธอ

"คุณกลับไปได้แล้ว" พอแม่ของเธอลงรถแล้วหญิงสาวก็หันไปพูดกับเขาที่นั่งประจำที่คนขับ

"คุณไม่ได้ยินที่แม่ผมบอกว่าให้ผมค้างกับคุณที่นี่เหรอ" จบคำพูดชายหนุ่มก็ลงรถแล้วเดินตามหลังแม่ของเธอไป

"นายหัวมัน!" นาฬิกากัดปากกัดฟันพูดแล้วเดินตามมา

"ถ้าจะอาบน้ำ ห้องน้ำอยู่ข้างล่างนะลูก"

"ครับ"

"นาย! นายกลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ทำไมไล่จังเลย" จบคำพูดชายหนุ่มก็เดินกลับมาที่รถ

นาฬิกาหายใจโล่งขึ้นเพราะคิดว่าเขาจะกลับ ..แต่ที่ไหนได้ เขามาเอากระเป๋าเสื้อผ้าที่ติดไว้ในรถตลอด

"นี่นายหัวมัน!"

"จะอาบน้ำพร้อมกันเลยไหมครับ" เขาได้เสื้อผ้ากำลังจะเข้าห้องน้ำแต่เธอไม่ยอม

"บ้า!"

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป..

"นายห้ามขึ้นมานอนบนเตียง" นิ้วเรียวชี้หน้าชายหนุ่มที่กำลังยืนเช็ดผมอยู่

"นี่หมอนของนาย" หญิงสาวโยนหมอนใบเดิมลงไปข้างๆ เตียง

ตับ! เสียงคนร่างสูงเดินไปปิดไฟ

"อุ๊ย คุณ!!" คนตัวเล็กตกใจอยู่ดีๆ เขาก็กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง โดยเบียดเข้าไปนอนหมอนใบเดียวและผ้าห่มผืนเดียวกัน

"หนาวขนาดนี้ใครจะไปนอนพื้นล่ะ" คนร่างหนาไม่พูดเปล่ายังยื่นมือไปกอดเธอไว้

"คุณหัวมัน ปล่อยนะ!"

"ถ้าไม่หยุดดิ้นผมจะไม่ทำแค่กอด"

"ไอ้คนบ้า ไอ้คนฉวยโอกาส อืมมม" คำด่ากำลังจะตามมาอีกเยอะแต่ก็ถูกปิดปากไว้ด้วยริมฝีปากของเขาเอง

เสียงหัวใจของหญิงสาวเต้นรัวแทบจะทะลุออกมาจากอก

จูบไปได้สักพักชายหนุ่มก็ถอนจูบออก "อ้าปากนิดหนึ่ง" เขาพูดเบาๆ ใกล้ริมฝีปาก

เพราะเธอกัดฟันไว้แน่น จนตอนนี้ลิ้นของเขาเริ่มชา..เพราะพยายามจะส่งมันเข้าไปด้านใน แต่เจ้าของโพรงปากนั้น กับไม่ยอมเปิดทางให้ เหมือนเธอไม่เคยจูบมาก่อน

จบคำพูดชายหนุ่มก็ก้มลงไปจูบอีกครั้ง ลิ้นหนาสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากได้แบบง่ายดายเมื่ออีกฝ่ายเปิดทางให้

เรียวลิ้นอุ่นสำรวจในโพรงปากนั้น จนทั่วแล้วดูดกินความหอมหวาน ของมันเป็นระยะ

"อืมม" ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยถูกผู้ชายจูบ จนหญิงสาวไม่รู้ว่าจะวางตัวยังไง

จมูกคมสันฝังลงที่ซอกคอระหงทันทีที่ปล่อยจูบ เขาสูดดมกลิ่นกายของเธอ ต่ำลงมาเรื่อยๆ จนถึงเนินหน้าอก

"อือ" นาฬิกาตกใจที่อยู่ดีๆ ใบหน้าของเขาก็ฝังลงระหว่างร่องหน้าอก

แล้วบดขยี้ใบหน้าหล่อคมตรงเนินดอกบัวตูมสลับไปมา และสูดดมกลิ่นหอมของหญิงสาว

"คุณ..อือ..ไม่นะ" ร่างระหงสะดุ้งตกใจอีกครั้ง จนหนีบขาทั้งสองข้างเข้าหากัน เพราะตอนนี้มือของเขาซุกซนอยู่แถวเนินน้องสาว

ชายหนุ่มไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้นมือหนายังล้วงลงไปจนถึงเนื้อบาง ที่มีสิ่งกีดขวางพอประปราย

"อืออ คุณโรมัน อย่าค่ะ" ดูเหมือนว่าเขาจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว ซึ่งเธอก็ใกล้จะคุมมันไม่ได้เหมือนกัน

"อ๊อยย.." มือหนาไม่ได้อยู่แค่สองกลีบนูน แต่ยังแหย่นิ้วกลางเข้าไปสำรวจด้านใน

นิ้วเรียวจิกลงต้นแขนของคนที่อยู่ด้านบน เมื่อเขาเริ่มชักมันเข้าออก

"อือ อือ" หญิงสาวควบคุมเสียงตัวเองไม่ได้ จนชายหนุ่มต้องได้หยุดนิ้วแช่ไว้แบบนั้นก่อน เพราะกลัวว่าแม่ของเธอจะได้ยินเสียง

ทั้งสองมองสบตากันผ่านความมืด แต่ก็ยังมีแสงไฟที่อยู่ด้านนอกสาดส่องผ่านช่องผ้าม่านเข้ามา

"เบาเสียงหน่อยนะครับ" เขาพูดกับเธอเบาๆ แล้วก็เริ่มขยับนิ้วอีกครั้ง