ไฟแค้น นิยาย บท 61

"คนอะไรจะหลับง่ายปานนั้น คุณไม่กลัวผมเลยเหรอ" ชายหนุ่มนอนไม่หลับเพราะพื้นมันเย็นและแข็งมาก แถมไม่มีผ้าห่ม..ร่างหนาค่อยๆ คืบคลานขึ้นมาบนเตียง

"หวังว่าคงจะไม่ตื่นขึ้นมาโวยวายนะ" เขาไม่คิดจะล่วงเกิน แต่จะให้นอนข้างล่างก็คงไม่ไหว

เวลาผ่านไปดึกดื่นของคืนนั้นเอง

อึบ! ในขณะที่หลับสนิท..ได้มีวัตถุบางอย่างกระแทกเข้าตรงพื้นที่สุดหวง จนรู้สึกจุก ดวงตาคมมองต่ำลงมา..มันคือขาของหญิงสาวที่พาดทับ

"หึ.. เกือบสูญพันธุ์" พอรู้ว่าน้องชายตัวเองปลอดภัย โรมันก็เลยปล่อยให้เธอใช้ร่างกายของเขาเป็นหมอนข้าง

เช้าวันต่อมา..

"นาง..นาง.." ในขณะที่นางแม่ของนาฬิกากำลังออกมารอตักบาตร ก็ได้มีป้าข้างบ้านกวักมือเรียกเบาๆ

"มีอะไรพี่"

"ลูกสาวมึงตื่นหรือยังวะ"

"เมื่อคืนนี้มันมีงานเลี้ยงที่ทำงาน" นางคิดว่าให้ลูกได้นอนต่ออีกหน่อยค่อยปลุก

"กูจะบอกอะไรมึงให้นะ เมื่อคืนนี้กูเห็นลูกสาวมึงมากับผู้ชาย" เสียงป้าข้างบ้านกระซิบกระซาบ เพราะเมื่อคืนนี้ป้าออกมานั่งปัสสาวะหน้าบ้านเห็นเข้าพอดี

"พี่เอาอะไรมาพูด"

"กูแอบมองอยู่ทั้งคืน ไม่เห็นมันออกมาสักที" ความสาระแนของป้าข้างบ้าน และความอดทนสูง ยอมไม่หลับไม่นอนเพื่อถ่างตาดูว่าชายคนนั้นจะออกมาไหม.. แต่ก็ไม่เห็นออกมาจนเช้า

นางรีบกลับเข้ามาในบ้าน แล้วตรงขึ้นไปที่ห้องลูกสาว

แม่ของนาฬิกาขึ้นมาพร้อมกับกุญแจสำรอง แล้วเปิดเข้าไปโดยที่ไม่เคาะประตู

"โป๊เช๊ะเลย เป็นแบบที่กูพูดไหม" โดยมีป้าข้างบ้านตามขึ้นมาดูเหตุการณ์ด้วย

"นา!!" แม่ไม่พูดพร่ำเดินเข้าไปแล้วฟาดเข้าที่ลำตัวของลูกสาว จนคนที่หลับสนิทอยู่ทั้งสองตื่นขึ้นมา

"โอ้ย..เจ็บนะแม่"

"มึงทำอะไรไอ้ลูกไม่รักดี!!"

"คุณมานอนบนนี้ได้ยังไง" พอตั้งสติได้นาฬิกาก็หันไปตะคอกผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน

"ก็เมื่อคืนนี้ผมหนาว"

"ผู้ชายคนนี้มันเป็นใคร?!" ลูกสาวไม่เคยทำตัวแบบนี้ พอเจอเข้านางก็เลยรับไม่ได้

"แม่ฟังนาก่อนนะ"

โรมันไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง เพราะภาพเห็นอยู่ตําตา ถ้าอธิบายคงไม่ขึ้นแน่

"ตำรวจ.." แม่ของนาฬิกาคิดขึ้นได้ว่ามีหลานชายเป็นตำรวจ นางก็รีบลงมาเพื่อที่จะโทรศัพท์ไปหาดัมมี่

"แม่เดี๋ยวก่อน" นาฬิกาลุกขึ้นได้ก็รีบวิ่งตามหลังแม่ลงมา

ส่วนป้าข้างบ้านตอนนี้ออกไปกระจายข่าวแล้ว

"มันแอบปีนเข้ามาหามึงใช่ไหม"

"นาให้เขาเข้ามาในห้องเอง"

"อีลูกไม่รักดี!" ฝ่ามือของแม่กำลังจะฟาดลงที่ก้นลูกสาว แต่โรมันรีบเข้ามาขวางไว้ก่อน

"คุณแม่ใจเย็นๆ ก่อนครับ"

"ใครเป็นแม่ของมึง" ไม่ใช่ว่านางจะไม่เห็นความหล่อ แต่ตอนนี้ความหล่อก็ไม่สามารถที่จะหยุดแม่ของนาฬิกาได้ ..เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย ลูกสาวเสียหายอยู่วันยันค่ำ

"แม่ๆๆ เขาเป็นแฟนหนูเอง" นาฬิการีบมาแย่งโทรศัพท์ออกจากมือของแม่ ก่อนที่เรื่องมันจะใหญ่โตมากไปกว่านี้

"แฟน?!" ไม่ใช่แค่แม่ที่ตกใจ โรมันก็ตกใจไม่แพ้กัน

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

ตอนนี้แม่ของนาฬิกาได้สงบลงแล้ว ..นางนั่งมองจ้องผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าแบบไม่เชื่อสายตา ว่าหล่อขั้นเทพแบบนี้ทำไมถึงมาคบลูกสาวของนาง

"ถึงจะเป็นแฟนกันก็ตามที แต่คิดว่าจะเข้าหาลูกสาวฉันแบบนี้มันได้เหรอ ป่านนี้ชาวบ้านเขาจะเอาไปพูดถึงไหนแล้ว"

"เรายังไม่มีอะไรกันสักหน่อยแม่"

"ผู้หญิงผู้ชายนอนกอดกันกลมขนาดนั้น แกคิดว่าแม่จะเชื่อหรือไง!!"

..ตายแล้วเอาไงดี นาฬิกามองหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกาย ดูเหมือนเขาไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย

"จะเอายังไงว่ามา"

"จะเอาไงล่ะแม่ นาบอกแล้วว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

"แม่ไม่เชื่อ แม่มีสองทางให้เลือก หนึ่ง..เรียกตำรวจ"

"สองล่ะแม่"

"สองคือให้มันพาผู้ใหญ่มาคุยกัน"

"แม่!!"

[โรงแรม]

"ถ้าคุณไม่ตามฉันขึ้นแท็กซี่ไป เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้" หญิงสาวต่อว่าเขาในขณะที่ทั้งสองเพิ่งจะลงแท็กซี่มาถึงโรงแรม

"คุณจะโวยวายทำไม ยังไงเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว"

"คุณก็เห็นว่าแม่ฉันไม่ยอม แล้วคุณจะหาผู้ใหญ่ที่ไหนไปคุยกับแม่ฉัน"

"เดี๋ยวผมจัดการเอง"

"คุณจะจัดการยังไง" แม่ของเธอไม่เท่าไรหรอก แต่อีป้าข้างบ้านนี่สิ เรื่องของชาวบ้านรู้ดีนัก

ขณะที่ทั้งสองคนเดินเข้ามาในโรงแรมพนักงานหลายคนต่างก็ทำความเคารพ

"คุณขึ้นไปก่อนเลยนะฉันจะไปเข้าห้องน้ำ" หญิงสาวแยกตัวออกจากเขา แล้วก็เข้าห้องน้ำของโรงแรมชั้นแรก

"โรงแรมของเราจะไปรอดไหมเนี่ย..ต้องได้หางานใหม่ไว้รอแล้วล่ะ"

"ฉันก็ว่าอย่างงั้นแหละไม่รู้ว่าให้ใครมาบริหารโรงแรม" พนักงานต้อนรับที่อยู่ด้านล่าง คุยกันระหว่างมาใช้ห้องน้ำ

แกร้ก... และทันใดนั้นประตูห้องน้ำที่ถูกปิดอยู่เพียงแค่ห้องเดียวก็ได้เปิดออกมา

นาฬิกาเดินตรงมาที่อ่างล้างมือ แล้วเปิดน้ำล้างมือแบบใจเย็น ใบหน้างามเงยขึ้นมองกระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า

แต่ตอนนี้พนักงานสองคนที่พูดคุยกันอยู่เมื่อสักครู่ เริ่มหายใจติดขัด ทำอะไรไม่ถูก

"ถ้าหางานใหม่ได้ ก็ทำเรื่องลาออกได้เลยนะคะ" หญิงสาวเชือดแบบนิ่มๆ แล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอจำหน้าผู้หญิงหนึ่งในสองที่คุยกันได้แม่น คนนี้แหละที่เคยมองเธอแบบดูถูกตอนที่มาสมัครงาน

"ทะ..ท่านค่ะเมื่อกี้เราแค่พูดเล่นกัน" ทั้งสองคนรีบเดินตามออกมา

"แต่ฉันพูดจริงค่ะ" หญิงสาวหยุดพูดโดยที่ไม่หันหน้ากลับมา

สามวันต่อมา..

"คุณไปหาผู้ใหญ่ที่ไหนมา" หญิงสาวแอบกระซิบพูดกับชายหนุ่ม แต่สายตาของเธอมองดูหญิงวัยกลางคนที่เขาเพิ่งแนะนำว่าเป็นแม่

"ก็ตามที่ผมพูด"

"เชื่อตายล่ะ" เธอไม่เชื่อเลยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของเขา เพราะหน้าตาไม่เหมือนกันเลย แถมครอบครัวของเขาก็อยู่ต่างประเทศ

หญิงสาวคิดว่าเขาคงจะจ้างใครสักคนเพื่อมาตบตาแม่ของเธอแน่ แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน..ทิ้งเวลาไปสักระยะเดี๋ยวแม่ของเธอก็ลืมไปเอง

ส่วนป้าข้างบ้านตอนนี้ชะเง้อมองเข้าแทบคอจะหัก

"สินสอดทองหมั้นก็แล้วแต่ทางฝ่ายหญิงจะเรียกมาได้เลยนะคะ"

"ตามที่ฝ่ายชายเห็นสมควรแล้วกัน ที่ฉันให้พาผู้ใหญ่มาไม่ใช่อะไรหรอก ลูกสาวฉันเป็นผู้หญิง มีผู้ชายขึ้นมานอนบนห้องด้วยเป็นใครจะรับได้"

ตอนนี้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายกำลังตกลงกันเรื่องสินสอดทองหมั้น

"ถ้าเป็นกูนะ จะไม่ให้ฝ่ายชายเสนอ เผื่อมันให้ไม่ถึงแสนจะทำยังไง" ป้าข้างบ้านกัดปากกัดฟันพูดอยู่ด้านนอก เป็นไปได้อยากมานั่งร่วมวงเลยด้วยซ้ำ

"ถ้างั้นทางเราขอให้เป็นเลขสวยแล้วกันค่ะ"

"เลขสวยยังไงคะ" นางไม่ได้หวังกับค่าสินสอดทองหมั้นของลูกสาวเลย แต่กลัวว่าผู้ชายจะมาหลอกมากกว่า เพราะลูกสาวยังไม่เคยมีแฟน

" 99 ล้านบาท ทอง 99 บาท เพชรอีก 9 กะรัต"