ไฟแค้น นิยาย บท 60

เย็นวันนั้น.. งานเลี้ยงที่ห้องของโรงแรมได้ถูกจัดขึ้นจริง และแขกในงานก็ถูกจัดเตรียมมาเป็นอย่างดี ส่วนมากจะเป็นผู้บริหารและพนักงาน ..ทุกคนอยู่ในชุดที่เหมาะสมกับงานเลี้ยงนี้..นั่นก็คือชุดราตรี

"คนที่อยู่ในกระจกคือฉันเหรอ?" หญิงสาวที่อยู่ในชุดราตรีแบบเกาะอก ยืนมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ เพราะไม่เชื่อสายตา ว่าช่างสามารถที่จะแต่งตัวเธอออกมาได้เป็นคนละคนขนาดนี้

"ท่านยังไม่พอใจตรงไหนไหมคะ" ช่างแต่งหน้าที่ถูกจัดเตรียมมาโดยเฉพาะ มองหน้ากัน..เพราะกลัวว่าท่านประธานจะไม่พอใจ

"ปะ..เปล่าค่ะ" ถ้าเดินผ่านกับแม่..แม่จะจำมึงได้ไหมวะ ..ขนาดตัวเองยังแทบจะจำตัวเองไม่ได้

ที่จริงความสวยของนาฬิกาก็มีมากอยู่แล้ว เพียงแต่เธอไม่เคยแต่งตัวแบบนี้ นอกจากจะแก่นกะโหลกกะลาไปวันๆ

ก๊อก ก๊อก ทันใดนั้นก็มีเสียงคนมาเคาะประตูด้านหน้า

"ทุกอย่างพร้อมแล้วค่ะ" พนักงานของโรงแรมเป็นคนมาตาม เพราะตอนนี้ในงานเลี้ยงทุกอย่างจัดเตรียมไว้พร้อมแล้วรอแค่ท่านผู้บริหาร

หญิงสาวสวยสง่าในชุดราตรีสีหวาน ได้ย่างก้าวแบบระมัดระวังออกจากห้องที่ใช้แต่งตัว..เพราะรองเท้าที่เธอสวมใส่ มันไม่ค่อยถนัดเลย

พอประตูบานใหญ่ของห้องจัดเลี้ยงได้ถูกเปิดออก ก็มีชายหนุ่มรูปหล่อยืนรอให้เธอคล้องแขน หญิงสาวไม่กล้ายื่นมือตัวเองเข้าไปคล้องกับแขนของอีกคนที่ตั้งท่าไว้รอ จนชายหนุ่มรูปงามยื่นมือหนามาคว้าแขนเรียว

"ไม่ต้องประหม่าทำตัวให้สบาย" ริมฝีปากเข้ารูปได้โน้มลงมาใกล้เพื่อกระซิบ ..จนทำให้อีกฝ่ายถึงกับขนลุกซู่

ทั้งสองเดินเข้ามาในงานโดยมี สายตาหลายคู่จับจ้อง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ฉากที่เขาจัดเตรียมขึ้นมา แต่แขกในงานก็มีแต่คนที่มีตำแหน่งใหญ่โตทั้งนั้น

"คุณเล่นใหญ่เกินไปไหมคะ" หญิงสาวกระซิบถามเบาๆ จังหวะที่เขาพาเดินมาที่โต๊ะ

"ถ้าจะอยู่ในตำแหน่งนี้คุณต้องรู้ขั้นตอนการจัดเลี้ยง การเข้าสังคม ไม่ใช่แค่นั่งบริหารงานอย่างเดียว"

"คุณไม่ต้องพูดใกล้ขนาดนี้ก็ได้นะ"

"ทำไมครับ" ใบหน้าหล่อคมเอียงเล็กน้อยถึงปานกลางเพื่อเป็นเชิงถาม

"ปะ..เปล่า" หัวใจเต้นรัวแทบจะไม่เป็นจังหวะ เกิดมามันไม่เคยเต้นแรงเพราะใครแบบนี้มาก่อน จนคิดว่าตัวเองสนใจเพศเดียวกันหรือเปล่า

ในงานนี้นาฬิกาไม่กล้าทานอะไรเพราะกลัวว่าจะทำเปิ่น หญิงสาวได้แต่ยกไวน์ขึ้นดื่ม

จนถึงช่วงสำคัญนั่นก็คือเปิดฟลอร์เต้นรำ ชายรูปหล่อหุ่นสมาร์ทลุกขึ้นยืนแล้วโค้งเพื่อเป็นการเชิญชวนให้ฝ่ายหญิงเป็นคู่เต้น

จังหวะนี้หญิงสาวเริ่มจะมึนหัวนิดๆ เพราะไวน์ที่ดื่มเข้าไป แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ หญิงร่างระหงยืนขึ้นแต่มือของเธอก็พยายามเซฟเกาะอกไว้ เพราะรู้สึกว่ามันจะหลวม

"ฉันบอกคุณไว้ก่อนเลยนะ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยมาร่วมงานแบบนี้ ยิ่งเรื่องเต้นรำ..แต่ถ้าเป็นหน้าเวทียังพอได้"

"อะไรคือหน้าเวที" ชายหนุ่มถามในระหว่างที่ยื่นมือไปโอบหญิงคู่เต้นรำ เพื่อจะพาก้าวเดินไปตามจังหวะดนตรี

"คุณโตมาจากไหนเนี่ย ไม่รู้จักหน้าเวที"

"ต่างประเทศ"

อึบ ดอกแรกที่เหยียบเท้าของชายร่างสูง แต่เขาก็ยังพาเธอก้าวเดินไปต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และการเหยียบเท้าครั้งที่สองก็ตามมา..

"คุณหยุดทำไม"

"ฉันกลัวเหยียบเท้าคุณอีก" เพราะเธอเหยียบถึงสองครั้ง ถ้ามีครั้งที่สามเขาจะเดินไหวไหมเนี่ย

"ไม่ต้องกลัว แค่ก้าวตามผม" แล้วมือหนาก็โอบเอวบางพาก้าวเดินไปตามจังหวะอีกครั้ง