ไฟแค้น นิยาย บท 60

เย็นวันนั้น.. งานเลี้ยงที่ห้องของโรงแรมได้ถูกจัดขึ้นจริง และแขกในงานก็ถูกจัดเตรียมมาเป็นอย่างดี ส่วนมากจะเป็นผู้บริหารและพนักงาน ..ทุกคนอยู่ในชุดที่เหมาะสมกับงานเลี้ยงนี้..นั่นก็คือชุดราตรี

"คนที่อยู่ในกระจกคือฉันเหรอ?" หญิงสาวที่อยู่ในชุดราตรีแบบเกาะอก ยืนมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ เพราะไม่เชื่อสายตา ว่าช่างสามารถที่จะแต่งตัวเธอออกมาได้เป็นคนละคนขนาดนี้

"ท่านยังไม่พอใจตรงไหนไหมคะ" ช่างแต่งหน้าที่ถูกจัดเตรียมมาโดยเฉพาะ มองหน้ากัน..เพราะกลัวว่าท่านประธานจะไม่พอใจ

"ปะ..เปล่าค่ะ" ถ้าเดินผ่านกับแม่..แม่จะจำมึงได้ไหมวะ ..ขนาดตัวเองยังแทบจะจำตัวเองไม่ได้

ที่จริงความสวยของนาฬิกาก็มีมากอยู่แล้ว เพียงแต่เธอไม่เคยแต่งตัวแบบนี้ นอกจากจะแก่นกะโหลกกะลาไปวันๆ

ก๊อก ก๊อก ทันใดนั้นก็มีเสียงคนมาเคาะประตูด้านหน้า

"ทุกอย่างพร้อมแล้วค่ะ" พนักงานของโรงแรมเป็นคนมาตาม เพราะตอนนี้ในงานเลี้ยงทุกอย่างจัดเตรียมไว้พร้อมแล้วรอแค่ท่านผู้บริหาร

หญิงสาวสวยสง่าในชุดราตรีสีหวาน ได้ย่างก้าวแบบระมัดระวังออกจากห้องที่ใช้แต่งตัว..เพราะรองเท้าที่เธอสวมใส่ มันไม่ค่อยถนัดเลย

พอประตูบานใหญ่ของห้องจัดเลี้ยงได้ถูกเปิดออก ก็มีชายหนุ่มรูปหล่อยืนรอให้เธอคล้องแขน หญิงสาวไม่กล้ายื่นมือตัวเองเข้าไปคล้องกับแขนของอีกคนที่ตั้งท่าไว้รอ จนชายหนุ่มรูปงามยื่นมือหนามาคว้าแขนเรียว

"ไม่ต้องประหม่าทำตัวให้สบาย" ริมฝีปากเข้ารูปได้โน้มลงมาใกล้เพื่อกระซิบ ..จนทำให้อีกฝ่ายถึงกับขนลุกซู่

ทั้งสองเดินเข้ามาในงานโดยมี สายตาหลายคู่จับจ้อง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ฉากที่เขาจัดเตรียมขึ้นมา แต่แขกในงานก็มีแต่คนที่มีตำแหน่งใหญ่โตทั้งนั้น

"คุณเล่นใหญ่เกินไปไหมคะ" หญิงสาวกระซิบถามเบาๆ จังหวะที่เขาพาเดินมาที่โต๊ะ

"ถ้าจะอยู่ในตำแหน่งนี้คุณต้องรู้ขั้นตอนการจัดเลี้ยง การเข้าสังคม ไม่ใช่แค่นั่งบริหารงานอย่างเดียว"

"คุณไม่ต้องพูดใกล้ขนาดนี้ก็ได้นะ"

"ทำไมครับ" ใบหน้าหล่อคมเอียงเล็กน้อยถึงปานกลางเพื่อเป็นเชิงถาม

"ปะ..เปล่า" หัวใจเต้นรัวแทบจะไม่เป็นจังหวะ เกิดมามันไม่เคยเต้นแรงเพราะใครแบบนี้มาก่อน จนคิดว่าตัวเองสนใจเพศเดียวกันหรือเปล่า

ในงานนี้นาฬิกาไม่กล้าทานอะไรเพราะกลัวว่าจะทำเปิ่น หญิงสาวได้แต่ยกไวน์ขึ้นดื่ม

จนถึงช่วงสำคัญนั่นก็คือเปิดฟลอร์เต้นรำ ชายรูปหล่อหุ่นสมาร์ทลุกขึ้นยืนแล้วโค้งเพื่อเป็นการเชิญชวนให้ฝ่ายหญิงเป็นคู่เต้น

จังหวะนี้หญิงสาวเริ่มจะมึนหัวนิดๆ เพราะไวน์ที่ดื่มเข้าไป แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ หญิงร่างระหงยืนขึ้นแต่มือของเธอก็พยายามเซฟเกาะอกไว้ เพราะรู้สึกว่ามันจะหลวม

"ฉันบอกคุณไว้ก่อนเลยนะ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยมาร่วมงานแบบนี้ ยิ่งเรื่องเต้นรำ..แต่ถ้าเป็นหน้าเวทียังพอได้"

"อะไรคือหน้าเวที" ชายหนุ่มถามในระหว่างที่ยื่นมือไปโอบหญิงคู่เต้นรำ เพื่อจะพาก้าวเดินไปตามจังหวะดนตรี

"คุณโตมาจากไหนเนี่ย ไม่รู้จักหน้าเวที"

"ต่างประเทศ"

อึบ ดอกแรกที่เหยียบเท้าของชายร่างสูง แต่เขาก็ยังพาเธอก้าวเดินไปต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และการเหยียบเท้าครั้งที่สองก็ตามมา..

"คุณหยุดทำไม"

"ฉันกลัวเหยียบเท้าคุณอีก" เพราะเธอเหยียบถึงสองครั้ง ถ้ามีครั้งที่สามเขาจะเดินไหวไหมเนี่ย

"ไม่ต้องกลัว แค่ก้าวตามผม" แล้วมือหนาก็โอบเอวบางพาก้าวเดินไปตามจังหวะอีกครั้ง

"อุ๊ย" หญิงสาวพยายามจะเซฟเท้าตัวเองไม่ให้เหยียบอีกฝ่ายจนทำให้รองเท้าส้นสูงไปเหยียบถูกชายกระโปรงที่ยาวเฟื้อยลงไปถึงพื้น

และมันก็ทำให้เกาะอกที่หลวมอยู่แล้วหลุดลง จนชายหนุ่มต้องรีบเอาร่างหนาเข้ามากอดเพื่อบดบังสายตาคนอื่นไว้ก่อน ..มือหนายื่นลงไปจับขอบเกาะอกของคนตัวเล็กเพื่อที่จะดึงมันกลับขึ้นมาที่เดิม

"คุณไม่ต้องตกใจนะ สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้เสมอ" แล้วเสื้อสูทที่สวมใส่อยู่ก็ได้ถูกถอดออก เพื่อมาคลุมร่างกายของอีกฝ่ายไว้

แต่ตอนนี้นาฬิกาไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เพราะเขามองลงมาเห็นไปถึงจุกของมัน

เขารีบพาเธอออกมาจากงาน พามาที่ห้องแต่งตัว

"ทำไมพวกคุณถึงสะเพร่ากันแบบนี้" เข้ามาถึงชายหนุ่มก็ต่อว่าให้ช่างที่รับผิดชอบในส่วนนี้

"คุณไม่ต้องว่าให้พวกพี่เขาเลยนะ..ออกไปได้แล้ว" นาฬิการีบผลักให้เขาออกจากห้องนั้น เพราะเธอจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าสักที แต่ที่สำคัญคืออายมากตั้งหาก

พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหญิงสาวก็รีบเดินออกมาหวังจะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน ตอนนี้ไม่อยากจะเห็นหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ

"คุณจะไปไหน" ชายหนุ่มเข้าไปตามในห้องแต่งตัวช่างบอกว่าเธอออกมาแล้ว

"จอดด้วยค่ะ" นาฬิกากวักมือเรียกแท็กซี่ให้จอด ..พอแท็กซี่จอดหญิงสาวก็รีบไปขึ้นด้านหลัง ซึ่งมีชายหนุ่มเดินอ้อมไปขึ้นอีกฝั่ง

พอทั้งสองขึ้นรถได้แท็กซี่ก็ออกตัวไป

"คุณตามฉันขึ้นมาทำไม" นาฬิกาตำหนิคนที่ขึ้นมานั่งทีหลังเบาๆ

"จะไปไหนกันครับ" เธอยังไม่ได้พูดอะไรต่อ คนขับแท็กซี่ก็ถาม จนต้องได้บอกจุดหมายปลายทาง

บ้านนาฬิกา..

บ้านของนาฬิกาเป็นบ้านสองชั้นครึ่งไม้ครึ่งปูนเหมือนบ้านสมัยก่อนที่นิยมสร้างกัน

"คุณตามฉันมาทำไมกลับบ้านคุณไปเลยนะ" หญิงสาวพูดในขณะที่กำลังเปิดกุญแจบ้าน

"จะให้ผมกลับยังไงเข้ามาลึกขนาดนี้"

"ทำไมคุณไม่นั่งแท็กซี่คันนั้นกลับไปล่ะ"

"ผมลืมคิดไป"

คนสมองแบบคุณนี้เหรอจะลืมคิด ถึงขนาดจบด็อกเตอร์มา แค่นี้เขาจะคิดไม่ได้เลยเหรอ ..อีตานี่ท่าจะบ้า

"คุณห้ามส่งเสียงดังนะ แม่ฉันจะตื่น" นาฬิกาจำเป็นต้องให้เขาเข้ามาค้างที่บ้านเธอก่อนคืนหนึ่ง เพราะถ้าจะให้เดินออกไปคงไม่ปลอดภัยแน่หล่อขนาดนี้

ห้องนอนของเธออยู่ชั้นบน ติดกับห้องของแม่

บ้านของเธอชั้นล่างเปิดโล่งไม่มีห้องให้นอน ถ้าจะให้เขานอนอยู่ข้างล่างแม่ตื่นมาดึกๆ เจอเข้าได้หัวใจวายตายแน่

"ฉันจะเอายังไงกับคุณดีเนี่ย!"

"ไหนคุณบอกไม่ให้ผมส่งเสียงดังไง แต่คุณกลับดังซะเอง" เขาอยากจะรู้จักผู้หญิงคนนี้ให้มาก ..เพราะตัวเลขที่เขาทดสอบเธอและเมรีพร้อมกันในวันนั้น เธอทำให้เขาอึ้งกับตัวเลขที่เธอหาออกมาได้ ซึ่งเขาก็เคยหาตัวเลขนั้นออกมาได้เหมือนเธอเป๊ะ.. ถึงแม้จะเป็นตัวเลขที่ผิดก็เถอะ

"ในห้องของฉันมีแค่เตียงเดียว และไม่มีโซฟาให้คุณนอนเหมือนในละครหรอกนะ คุณต้องนอนพื้น" มือเรียวยื่นไปจับหมอนแล้วส่งให้เขา

"คุณเอาจริงเหรอ" เกิดมาไม่เคยนอนพื้นไม้แข็งๆ แบบนี้

"หรือคุณจะเดินออกไปเรียกแท็กซี่หน้าปากซอย..ให้เลือกเอา" จบคำพูดหญิงสาวก็ทิ้งตัวนอนลงที่เตียง พร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ ..เธอไม่ได้กลัวเขาหรอก แต่กลัวใจตัวเองต่างหาก