ไฟแค้น นิยาย บท 7

"ไปไหนแล้ว" พอประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับแสงไฟของคนที่อยู่ด้านนอก แต่ในห้องนั้นกลับไม่มีเธออยู่แล้ว

สิงหราชรีบเดินไปดูหน้าต่าง เธอคงจะหนีไปทางนี้แน่ ..เพราะว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียว เธอคงจะเตรียมลู่ทางไว้เพื่อหนีด้วย

"มองอะไร! ตามไปสิ!!" ชายหนุ่มหันมาตะคอกลูกน้อง เขารีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ แล้วก็ตามออกมาด้านนอกเหมือนกัน

"เจอไหม"

"หายไปแล้วครับเสี่ย"

"แค่ผู้หญิงคนเดียวยังตามไม่ได้ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ!"

"เสี่ยจะไปไหนครับ" แชมป์เห็นสิงหราชเดินมาที่รถ ก็เลยรีบวิ่งตามมา

"พวกมึงไม่ต้องตามมา! ทำงานไม่ได้เรื่องสักคน!!" คนร่างสูงเดินไปประจำที่คนขับแล้วก็...

บรื้นนนน~~ เขาออกตัวรถอย่างเร็ว เพื่อที่จะตามไปดูว่าสิ่งที่คิดไว้มันเป็นจริงตามที่เขาคิดไหม

ถึงแม้บอกให้ลูกน้องไม่ต้องตาม แต่พวกเขาก็เป็นห่วง วิ่งมาขึ้นรถอีกคันแล้วขับตามหลังไป

สิงหราชใช้เวลาขับรถเพียงไม่นาน ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่โต

"เสี่ยมาทำอะไรที่นี่ครับ" แชมป์รีบลงจากรถคันนั้นแล้วเดินตรงมาที่รถอีกคัน

"มึงไม่ได้กลัวกูเลยใช่ไหมไอ้แชมป์" เขาหมายถึงว่าสั่งไม่ให้ตามมาก็ยังขัดคำสั่ง

"ครับ..เอ๊ะ..กลัวครับ แต่ผมเป็นห่วงเสี่ยมากกว่า" เกือบกลับลำไม่ทัน

"มึงคิดว่าไอ้พวกนี้มันจะทำอะไรกูได้งั้นเหรอ"

"ผมว่าป่านนี้พวกเขาคงจะนอนกันหมดแล้ว"

ชายหนุ่มยืนจ้องมองคฤหาสน์หลังนั้นอยู่พักหนึ่งแล้วก็กลับ

ระหว่างที่นั่งรถกลับนั้นเขาก็คิดอะไรไปหลายต่อหลายอย่าง

"ถึงแล้วครับเสี่ย" แชมป์รีบลงรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้

สิงหราชลงจากรถได้ก็ตรงขึ้นไปที่ห้องนอน เขาถอดเสื้อผ้าออก..เดินเข้าไปในห้องน้ำ

จังหวะนั้นชายหนุ่มมองต่ำลงไปที่...และก็เห็นคราบเลือดที่ยังติดอยู่

วันต่อมา..

"เสี่ยจะรีบไปไหนแต่เช้าครับ"

"กูต้องรายงานมึงทุกเรื่องเลยใช่ไหมไอ้แชมป์"

"ผมจะได้เตรียมการรอไงครับ" เพราะเวลาเขาไปไหนมาไหน ต้องมีรถประกบหน้าหลัง

"พวกมึงไม่ต้องตามกูไป" ชายหนุ่มถือชุดมรกตติดมือออกมาด้วย

ยิ่งเห็นเจ้านายเอาชุดมรกตออกไปด้วยแบบนั้น แชมป์ก็ยิ่งไม่ไว้ใจ ..กลับมาถูกเล่นงานค่อยว่ากันอีกที เขารีบขับรถตามหลังไปติดๆ

และรถของเจ้านายก็ได้มาจอดอยู่ที่คฤหาสน์หลังเมื่อคืนนี้ นั่นก็คือบ้านของคุณากร

"คุณมาหาใคร"

สิงหราชถือชุดมรกตนั้นเดินเข้าไปในบ้านแบบถือวิสาสะ ที่จริงบ้านหลังนี้เขายังไม่เคยเข้ามาเหยียบเลยด้วยซ้ำ คนที่อยู่ในบ้านหลังนี้ก็เลยไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร.. แต่คุณากรรู้จักเขาเป็นอย่างดี

ชายหนุ่มมองดูผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขามองสำรวจลงไปถึงเท้าของเธอ แล้วมองขึ้นมาจนถึงใบหน้างาม ..มองต่ำลงไปที่เข่าอีกครั้ง

"ฉันถามว่าคุณเข้ามาหาใคร? คุณมองอะไร!!"

"เข่าของคุณไปโดนอะไรมา" เข่าเรียวนั้นมีรอยแผลนิดหนึ่ง

หญิงสาวร่างระหงรีบดึงกระโปรงลงมาปิดเข่าตัวเองไว้ แต่ก็ปิดได้ไม่หมด

"คุณถามทำไม ถ้าคุณไม่บอกว่ามาทำไม..ฉันจะ..?" พูดมาถึงตรงนี้ หญิงสาวที่ยืนคุยอยู่กับเขาก็มองเห็นสิ่งที่อยู่ในมือ

..นี่มันกล่องชุดมรกตประจำตระกูลนี่.. "คุณเป็นใคร?" ใช่แล้วผู้หญิงคนนี้คืออัจฉราภรณ์พี่สาวของอัปสรสุดา

"จะแวะไปที่โรงงานก่อนไหมครับ"

"อืม"

โรงงานที่แชมป์พูดถึงก็คือโรงงานผลิตเหล้า เขาไม่ได้มีแค่โรงงานผลิตเหล้า แต่ชายหนุ่มยังทำกิจการอีกหลายอย่าง

[โรงงาน]

โรงงานที่นี่แบ่งเป็นโซน..มีหลายแผนก และมีหลายหลังเรียงกันอยู่

"หึ.." พอขับรถผ่านโกดังห้า..เขาก็แอบคิดถึงเรื่องในวันนั้น

"เสี่ยขำอะไรครับ" แชมป์มองตามสายตา ก็ไม่เห็นมีอะไรน่าขำ แถมโกดังห้าก็ไม่ค่อยได้ใช้

"มึงไม่รู้อะไรสักเรื่องได้ไหมไอ้แชมป์"

"ครับ" แชมป์ขานรับแบบงงๆ ถ้าเป็นไปได้อยากจะเกาหัวด้วยซ้ำ

"กูไม่ไปโรงงานแล้ว กลับไปบ้านหลังนั้น"

"อะไรนะครับ"

"มึงไม่ได้ยินที่กูพูดหรือไง"

"ได้ยินครับ..แต่ผมอยากจะรู้ว่าบ้านหลังไหน"

"ไอ้เอกมึงจอดรถสิ"

"จอดทำไมครับเสี่ย" เอกคนขับรถถามผ่านกระจกด้านหน้า

"จอดให้ไอ้แชมป์ลง กูชักจะรำคาญมันแล้ว"

"มึงอย่าจอดนะได้เอก.. ไปบ้านหลังเมื่อเช้านี้" แชมป์สั่งเอกที่กำลังขับรถอยู่ ที่จริงเขารู้ว่าเจ้านายหมายถึงบ้านหลังไหน แต่ที่เขาไม่เข้าใจ ทำไมเจ้านายต้องกลับไปที่นั่นอีก ทั้งๆ ที่เพิ่งจะออกมา