ไหปีศาจ นิยาย บท 107

บทที่ 107

ฆ่าด้วยดาบ

มีคน 13 คนในกลุ่มของชิงชู

ผู้คนเหล่านี้คือคนของพรรคหวงชาที่เป็นมิตรเก่า ชิงชูจึงเรียกพวกเขามาที่นี่เพื่อช่วยในการฆ่า

“ พี่ชู ท่านคิดว่าจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม ?” มีคนถามขึ้นมา

ชิงชูส่ายหัว “จะมีปัญหาอะไรได้กันเล่า ? ตอนนี้พวกมันเข้าใกล้พื้นที่ใจกลางป่าหวงชามากขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณที่ทีมล่าสัตว์และผู้คนไม่เดินทางผ่าน พวกมันจะต้องตายลงอย่างเงียบ ๆ แค่นั้นเอง”

คนอื่น ๆ ที่ได้ยินก็รู้สึกโล่งใจ

จากนั้นพวกเขาก็เข้าใกล้เป้าหมายมากขึ้นอีกนิด เตรียมพร้อมที่จะลงมือ

ทันใดนั้นมีคนกระซิบขึ้นว่า “เดี๋ยวก่อนนะ นั่นพวกมันกำลังทะเลาะอยู่ใช่ไหม ?”

ต่อหน้าพวกเขา ลั่วอู๋และพรรคพวก ดูเหมือนจะเถียงกันจนหน้าแดง ถึงขั้นผลักกัน แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาอย่างชัดเจน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังทะเลาะกัน

ท้ายที่สุดพวกเขาก็แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม โดยลั่วอู๋พาหลี่หยินและทีมคมมีดสามคนไปในทางตรงกันข้าม ส่วนคนที่เหลือก็ไม่สนใจและเดินต่อไปในทิศทางเดิม

“พวกเขาแยกทางกัน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า มันโง่มากที่แยกตัวกันในสถานที่แบบนี้”

“นั่นทำให้งานของพวกเราง่ายขึ้นมากเลย”

เป้าหมายทั้งเก้าคนเมื่อรวมกันความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ไม่ใช่น้อย หากต้องการที่จะฆ่าอีกฝ่ายโดยที่ฝั่งตัวเองไม่บาดเจ็บนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว

ฝั่งศัตรูถูกแบ่งออกเป็นสองทางและกำลังของพวกเขาก็ลดลงไปมาก

“พี่ชูเอายังไงกันต่อดี ? พวกข้าพร้อมจะฟังที่ท่านสั่ง” มีคนกล่าวขึ้นมา

“ลั่วอู๋ ไม่กลัวที่จะฆ่าอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย เขาพร้อมจะลงมือฆ่าเต็มที เพราะงั้นจัดการลงมือได้เลย” หัวของลั่วอู๋มันจะเป็นของขวัญที่เขาจะมอบให้กับพรรคหวงชา จากนั้นเขาก็จะไปฆ่าคนที่กล้าฆ่าลูกน้องของเขา

“ดี” ฝูงชนพยักหน้า

คนกลุ่มหนึ่งวิ่งไล่ตามลั่วอู๋

คราวนี้พวกเขาไม่ได้ซ่อนตัวแต่อย่างใด และบางคนก็ตามทันพวกลั่วอู๋ได้อย่างรวดเร็ว

“นายน้อยพวกเขาใกล้จะตามมาทันพวกเราแล้วเจ้าค่ะ” หลี่หยินกล่าวอย่างประหม่า

อีกฝ่ายที่ลั่วอู๋เผชิญคือชิงชูซึ่งเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงถึงระดับทอง ส่วนที่เหลือก็เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงิน ซึ่งมีพลังแข็งแกร่งกว่าพวกเขามาก

“ ไม่ต้องกลัวไป”

ลั่วอู๋เรียกต้าหวง

ทันทีที่ต้าหวงปรากฏขึ้นแสงสีขาวก็ปกคลุมตัวของมันในทันทีและเปลี่ยนเป็นรูปแบบการต่อสู้ สุนัขขนสีเงินตัวใหญ่ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

“ขึ้นมากับข้าด้วยกันเถอะ”

ตอนนี้ต้าหวงทั้งสูงและมีพลังมาก ต่อให้มีคนนั่งอยู่ 5 คนก็ไม่มีปัญหา

ทั้ง 5 คนขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังของต้าหวงและต้าหวงก็วิ่งหนีไปด้วยความเร็วอันรวดเร็วโดยทิ้งชิงชู และพวกของเขาไว้ข้างหลัง

“อยากวิ่งหนีก็วิ่งไป ทุกคนตามข้ามา ” ชิงชูยิ้มเยาะ

เมื่อชิงชูและพรรคพวกเห็นลั่วอู๋วิ่งหนีอย่างเร่งรีบ พวกเขาก็รีบวิ่งไล่ตาม

คนสองกลุ่มกำลังวิ่งไล่ตามกันและในไม่ช้าความแข็งแกร่งทางกายภาพของต้าหวงก็เร็วไม่เพียงพอ ยังไง ๆ มันเป็นเพียงแค่สัตว์วิญญาณระดับเงินที่ต้องแบกคน 5 คนไว้บนหลัง

กลุ่มของชิงชูทุกคนอยู่ในระดับวิญญาณที่สูงกว่ามันมาก ดังนั้นมันจึงต้องวิ่งหนีด้วยความเร็วที่รวดเร็วมากกว่าปกติ เพื่อเพิ่มระยะห่าง ซึ่งกินพลังงานไปมากกว่าปกติเยอะ

“ฮ่าฮ่า สุนัขตัวนั้นกำลังช้าลงแล้ว” ใครบางคนในกลุ่มของชิงชูอุทานขึ้นอย่างตื่นเต้น

ชิงชูและพรรคพวกเดินตามเข้ามาอย่างช้าๆ

มีจุดดำให้เห็นอยู่ไกล ๆ ซึ่งน่าจะเป็นสัตว์วิญญาณที่อาศัยอยู่ที่นี่ ชิงชูรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเนื่องจากมีกลิ่นอันน่ารบกวนในอากาศ

แต่เพราะเขาได้พบกับลั่วอู๋แล้ว เขาจึงผ่อนคลายความระมัดระวังลงเล็กน้อย

แค่ฆ่าลั่วอู๋คนนี้แล้วจากไปทุกอย่างก็จบ

ในที่สุดต้าหวงก็หยุดลงและอ้าปากค้างอย่างหนัก แสงสีขาวสว่างวาบและเปลี่ยนกลับเป็นร่างดั้งเดิม

“เหนื่อยหน่อยนะ ” ลั่วอู๋นำต้าหวงกลับเข้าไปในไหปีศาจ

ในที่สุดชิงชูและพรรคของเขาก็ตามทันมาดักถึงด้านหน้า

แต่ลั่วอู๋กลับไม่ได้ลุกลี้ลุกลน แต่พูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าของร้านชิงชูนี่เอง เจ้าเองก็มาที่นี่ด้วยงั้นเหรอ”

ชิงชูมองไปที่ลั่วอู๋จิตสังหารในร่างกายของเขาค่อยๆหลั่งออกมาไม่มีอะไรปิดบังดวงตาอาฆาตของเขาที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า