ไหปีศาจ นิยาย บท 115

บทที่ 115

คำขอโทษ

หลังจากหนีออกมาด้วยระยะทางที่ไกลมาก ไกลแสนไกล ในที่สุดลั่วอู๋และคนอื่น ๆ ก็ได้เห็นรูปร่างของสัตว์วิญญาณปริศนา

“สัตว์วิญญาณระดับเพชรงั้นหรือ? มันดูมีความคล้ายกับปีศาจลิงเผือก แต่มันกลับมีเส้นขนสีดำทั่วทั้งตัว ลั่วอู๋พึมพำในใจ

ตระกูลลั่วนั้น เป็นหนึ่งในตระกูลผู้ก่อตั้งวิชาการปรับแต่งสัตว์วิญญาณที่มีชื่อเสียงที่สุด

ผลพิสูจน์คือตระกูลลั่วได้ปรับแต่งสัตว์วิญญาณชนิดใหม่ออกมา นั่นก็คือสัตว์วิญญาณระดับเพชร ปีศาจและลิงเผือก

มันคือรากฐานของตระกูลลั่ว

ในฐานะสมาชิกของตระกูลลั่ว ลั่วอู๋ไม่มีคุณสมบัติมากพอ ที่จะได้พบเจอปีศาจลิงเผือกตัวจริง แต่ว่าเขากลับค่อนข้างคุ้นเคยกับมัน

ฉูจงฉวนลังเลอยู่เป็นเวลานานและพูดออกมา “ข้าคิดว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ ถ้าเจ้าถอดเปลวไฟสีดำของมันออก มันจะค่อนข้างคล้ายคลึงกับลิงภูเขา สัตว์วิญญาณระดับทองมาก”

“ไม่ใช่ เจ้าตัวนี้มันมีลมปราณอันทรงพลังที่ไม่ใช่สิ่งที่สัตว์วิญญาณระดับทองจะปล่อยออกมาได้” หลิวหูพูด

ลั่วอู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลังจากฟังคำพูดของฉูจงฉวนเขาก็คิดว่า ลิงยักษ์ตัวนี้มีลักษณะคล้ายกับลิงภูเขา แต่มันมีขนาดใหญ่กว่ามาก และมีเปลวไฟสีดำลุกโชนอยู่ตลอดเวลา

“บางทีมันอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่วิวัฒนาการมาจากลิงภูเขาก็เป็นได้” ลั่วอู๋คาดเดา

น่าแปลกพอสมควรเจ้าลิงยักษ์ หลังจากตื่นขึ้นมันก็เข้าไปทำลายพื้นที่ป่าฝนทั้งหมด และไม่ออกมาจากพื้นที่ป่าฝนเลย เหมือนกับว่ามันกำลังรออะไรบางอย่าง

มีควันสีดำลอยออกมาจากป่าฝน

ควันสีดำนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกสะอิดสะเอียนและอึดอัดมาก ราวกับว่ามันมีส่วนประกอบของความรู้สึกด้านลบนับไม่ถ้วนเป็นส่วนประกอบ

แต่ลิงยักษ์กลับมีความสุขที่จะดูดกลืนควันสีดำเข้าไป เปลวไฟบนร่างกายของมันมีชีวิตชีวามากขึ้น ลมหายใจของมันก็มีพลังมากยิ่งขึ้น

“อะไรกัน” ลั่วอู๋คิดอยู่พักหนึ่งและตัดสินใจที่จะไม่ดูมันอีก “รีบออกไปก่อน ที่นี่มันอันตรายเกินไปไม่มีใครรู้ว่าเจ้าลิงยักษ์จะเกิดอาการบ้าคลั่งอีกเมื่อไหร่”

เขามีทุกอย่างที่เขาต้องการแล้ว

โดยปกติแล้วผู้คนจะไม่คัดค้าน

ขณะนั้น ไม่ไกลออกไป มีเสียงเบา ๆ ที่ดูมีความโศกเศร้าในนำเสียง

“ท่านเฉิน… ” เจิ้งซี เจิ้งเว่ย พี่ชายและน้องสาว ถูกล้อมไปด้วยชายชราในชุดสีน้ำเงิน ใบหน้าของพวกเขาดูทุกข์อย่างมาก

โดยเฉพาะเจิ้งเว่ย นางพยายามปิดปากตัวเองเพื่อหยุดร้องไห้ แต่น้ำตาของนางก็ไหลออกมาเรื่อย ๆ

ร่างของชายชราในชุดสีน้ำเงินเต็มไปด้วยเลือด ลมหายใจของเขาอ่อนแรง ดั่งตะเกียงที่กำลังจะหมดน้ำมัน “นายน้อย นายหญิง ข้าขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องพวกท่านได้”

มันสายเกินไปที่จะวิ่งออกไปจากที่แห่งนี้ หลังจากได้เห็นเจิ้งเว่ยที่ตัวสั่นกลัว เพื่อปกป้องพวกเขาทั้งพี่ชายและน้องสาว เขาชายชราชุดสีน้ำเงินใช้ตัวเองเป็นโล่ เพื่อป้องกันการโจมตีจากลิงยักษ์

“คุณเฉินท่านจะต้องไม่เป็นอะไร” เจิ้งซีกัดฟัน เขาหยิบยารักษาออกมาและใช้มันอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้ชายชราคนนั้นรู้สึกดีขึ้น

แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล

มีกลิ่นบางอย่าง ลอยออกมาจากชายชราในชุดสีน้ำเงิน

เจิ้งเว่ยร้องไห้ “ผู้เฒ่าเฉิน ท่านช่วยตำหนิความเอาแต่ใจของข้าด้วย ที่ข้าพาท่านมาอยู่ในส่วนลึกของพื้นที่ป่าหวงชา ข้าไม่คิดว่าจะมีสัตว์วิญญาณระดับนี้อยู่ด้วย

ด้วยความแข็งแกร่งของผู้เฒ่าเฉิน แม้ว่าเขาจะต้องต่อกรกับสัตว์วิญญาณระดับทอง เขาก็สามารถปกป้องพวกพวกเขาและพาหลบหนีออกไปได้

แต่ใครจะคิดว่าจะได้พบเจอกับสัตว์วิญญาณระดับเพชร

สัตว์วิญญาณแบบนี้นั้นพบเจอได้ยากมาก

“ไม่ ข้าจะไม่ตำหนิเจ้า ข้านั้นหยิ่งยโสเกินไป พื้นที่ป่าเทียนหวูในตำนานมันกลายเป็นทะเลทรายได้อย่างไร?” แสงจากแววตาของเฒ่าเฉินค่อย ๆ จางลง และก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขาอีก “ป่าเทียนหวูที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์มาก่อนและมีสัตว์ในตำนานมากมาย”

สองพี่น้องตระกูลเจิ้งต่างร่ำไห้อีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าพวกเขานั้นรักเฒ่าเฉินอย่างสุดซึ้ง

ลั่วอู๋และพรรคพวกเดินเข้ามา

“อา..” ลั่วอู๋ถอนหายใจ

เขาพูดได้แค่ว่า โชคดีที่มีเสี่ยวไป่

ฉูจงฉวนตกใจเล็กน้อย ปรากฎว่าในส่วนลึกของพื้นที่ป่าหวงชานั้นอันตรายอย่างมาก จนแม้แต่เขาก็ยังประมาทในการเดินทางครั้งนี้

อย่างไรก็ตามเฒ่าเย่ ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ “ที่พื้นป่าหวงชานี้เดิมทีมันไม่ได้มีสัตว์วิญญาณแปลกๆ มากนัก แต่เมื่อ 30 ปีก่อน ตอนที่ข้าได้พบกับสัตว์วิญญาณที่แข็งแกร่งมากตัวหนึ่งซึ่งอยู่ระดับทอง สัตว์แปลก ๆ ก็เพิ่มจำนวนขึ้นมา”