ไหปีศาจ นิยาย บท 14

บทที่ 14 แมงป่องทรายเหลือง

“เจ้าของร้าน! เจ้าของร้าน!”

เสียงเคาะประตูดัง ทำให้ลั่วอู๋ตื่นขึ้น

ลั่วอู๋ลืมตาตื่น ข้างนอกสว่างจ้า ครั้งนี้เขานอนหลับประมาณเจ็ดถึงแปดชั่วโมง เขารู้สึกถึงพลังงานที่เต็มเปี่ยม

“แล้วใครเปลี่ยนเสื้อให้ข้ากันล่ะ” ลั่วอู๋รู้สึกถึงเสื้อผ้าที่สะอาดและมีกลิ่นหอมสดชื่นบนตัว เขาหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ต้องเป็นหลี่หยินแน่นอน

ช่างเป็นสาวน้อยที่เอาใจใส่อย่างมาก

ลั่วอู๋ลุกขึ้นและเปิดประตู ที่หน้าประตูมีผู้ชายชื่อมู่เถายืนอยู่ เขาดูกระวนกระวาย มันอาจจะมีบางอย่างผิดปกติ

“หยุดกระวนกระวายได้แล้ว เจ้าควรใจเย็นลงนะ” ลั่วอู๋กล่าว

ตั้งแต่กลายเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณ อารมณ์ของลั่วอู๋ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างช้า ๆ แสดงถึงความมั่นใจและหนักแน่น

มู่เถาพยักหน้าช้า ๆ ยืดอกของเขาขึ้น “ท่านเจ้าของร้าน มีคนกลุ่มหนึ่งอยู่ข้างนอกร้าน ดูเหมือนว่าจะเป็นทีมล่าสัตว์ได้ข่าวจากหัวหน้า พวกเขาแจ้งว่ามีข้อตกลงกับเจ้าของร้านคนเก่าเอาไว้”

“ถ้าอย่างนั้นนี่คือระดับที่สองสำหรับข้างั้นเหรอ เจ้าของร้านคนเก่าเนี่ยนะ” ลั่วอู๋หัวเราะ “ไปกันสิ พาข้าไปพบพวกเขา”

ลั่วอู๋เดินตามมู่เถาไปยังห้องโถงด้านหน้าของศาลาไป่หยู่

มีชายหกคนยืนอยู่ด้านนอกประตู พวกเขาคลุมหน้าด้วยผ้าโปร่งสีดำ ลมหายใจของพวกเขาดูรุนแรง และถือมีดยาวที่เป็นที่นิยมอย่างมากในพื้นที่หวงชา

ทุกคนล้วนเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณ แต่มิติไม่สูงมากนัก พวกเขาทั้งหมดอยู่ในมิติระดับทองแดง พร้อมกับสัตว์วิญญาณ มดยักษ์ หนู กิ้งก่าทรายดูดสองตัว และงูทองคำสองตัว อยู่ล้อมรอบพวกเขา

เป็นพวกนักล่า

เพื่อความอยู่รอดและการล่าในพื้นที่ทรายเหลืองอันกว้างใหญ่ เราไม่เพียงแค่ต้องการประสบการณ์

แต่ยังต้องมีความแข็งแกร่งอันยอดเยี่ยม ดังนั้น ความแข็งแกร่งจึงเป็นเรื่องสำคัญอย่างมาก

การต่อสู้ส่วนใหญ่ระหว่างผู้ใช้พลังวิญญาณ มักแก้ปัญหาโดยการใช้สัตว์วิญญาณเข้าช่วย

แต่การล่านั้นแตกต่างกัน สมาชิกของทีมล่าสัตว์จะต้องเรียนรู้ทักษะการต่อสู้มาบ้าง และซื้ออาวุธเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการต่อสู้ของพวกเขา

“มีเพียงผู้ชายเท่านั้นที่กล้าจะล่าสัตว์ในป่าทรายเหลืองแห่งนี้”

มันคือคำขวัญของเหล่านักล่าสัตว์

แม้จะสงสัยเรื่องการกีดกันทางเพศ แต่มันก็เป็นความจริงที่ว่ามีสมาชิกหญิงอยู่เพียงไม่กี่คนในทีมล่าสัตว์ แม้แต่ผู้ชายที่มีร่างกายอ่อนแอก็ไม่ได้รับการยกเว้น

“นั่นคือทีมเขี้ยวหมาป่า ผู้ชายผมสีขาวที่เป็นลูกพี่ของพวกเขานาม เพิงหงเทียน ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทองแดง ลำดับที่ 10 ถึงแม้ว่ามิติของพวกเขาจะไม่สูงมาก พวกเขาก็มีข้อตกลงที่ดีกับการจัดการสัตว์ป่า มีชื่อเสียงในเมืองแห่งความพินาศอย่างมาก” มู่เถากระซิบใส่หูของลั่วอู๋

ลั่วอู๋พยักหน้ารับ

เพิงหงเทียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ท่านคือเจ้าของร้านคนใหม่ของศาลาไป่หยู่ใช่ไหม”

“ใช่แล้ว ข้าได้ยินมาว่าเจ้าของร้านคนเก่าได้ทำข้อตกลงกับทีมของท่านเอาไว้งั้นหรือ?” ลั่วอู๋ถาม

เพิงหงเทียนมองลั่วอู๋จากท้องฟ้า เขายิ้มกว้างและโบกมืทักทาย “ข้าชอบทำข้อตกลงกับคนหนุ่มสาว เพราะพวกเขาดูมีความกระตือรือร้นดี เจ้าของร้านคนเก่ามันน่าเบื่อ ถ้าข้าไม่รู้สึกหงุดหงิดเมื่อมองดูหอคอยหวงชาล่ะก็ ข้าก็จะไม่ทำข้อตกลงกับศาลาไป่หยู่ของท่าน”

เมื่อเพิงหงเทียนโบกมือ เหล่าพี่น้องที่อยู่ข้างหลังเขาก็กระจัดกระจายออกไป เผยให้เห็นถึงกรงเหล็กที่มีโซ่ล้อมรอบอยู่ข้างหลังพวกเขา

“อืม” ลั่วอู๋มองอย่างใกล้ชิด

กรงที่เห็นนั้นไม่ใหญ่มาก แต่ช่องว่างระหว่างซี่กรงเหล็กแคบมาก ดูเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างคืบคลานอยู่ด้านในนั้น มีเสียงดังกังวานกระทบกรงเหล็กเป็นครั้งคราว

ลั่วอู๋เดินไปเล็กน้อย และได้พบสิ่งมีชีวิตจำนวนมากคืบคลานอยู่ในกรงที่มืดสนิท พวกมันคือแมงป่อง