ไหปีศาจ นิยาย บท 173

บทที่ 173
การจากไปของเจ้าของร้านคนเก่า

ธุรกิจในสำนักโล่พิทักษ์นั้นยังคงขายดีเทน้ำเทท่า

เจ้าของร้านคนเก่านั้นกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหลัก เขาดูเหม่อลอยและเบลอ ๆ พยายามหลบเลี่ยงสายตาอย่างผิดวิสัยและไม่กล้ามองไปที่ผู้คนสักเท่าไหร่

“ท่านลุงหยู่ ผู้ใหญ่ของตระกูลลั่วขอร้องให้ข้ามาหาท่านที่นี่”
“ท่านรู้ไหมว่าใครกำลังจะมาจัดการกับพวกท่าน! พวกเขาคือผู้คนที่อยู่ในระดับสูง ๆ ของตระกูลลั่วร้านเล็ก ๆ ของท่านจะไปต้านทานได้อย่างไร”
“ท่านลุงหยู่รู้ไหมว่า คนที่รู้เกี่ยวกับเรื่องภายในของฝ่ายท่านในปัจจุบันนี้เปรียบได้กับวีรบุรุษ”

“นี่มันถือเป็นการทรยศรึยังไงกัน ตระกูลลั่วคือเป้าหมายแห่งความภักดีของพวกเรา เด็กคนนั้นเขาชื่อว่าลั่วอู๋ มันจะไปมีปัญหาอะไรเล่า?”

“ ข้ารู้ว่าท่านเป็นคนอารมณ์ร้าย ไม่เช่นนั้นท่านคงจะไม่กล้าทำแบบนี้ตั้งแต่แรกหรอก แต่ท่านคิดถึงเหล่าผู้คนที่อยู่ในตระกูลวู่อย่างพวกเราหน่อยจะได้ไหม?”
“ แม้ว่าท่านจะไม่สนใจเกี่ยวกับตระกูลวู่แล้ว แต่ก็ช่วยเห็นแก่หลานชายอย่างข้าด้วยเถอะ เขากำลังทำงานในศาลาไป่หยู่สาขาเมืองหลวงของจักรวรรดิ และข้าก็กำลังจะได้เป็นผู้รับผิดชอบในเร็ว ๆ นี้ ท่านรู้ไหมว่าโอกาสนี้มีค่าเพียงใด ข้าต้องพยายามสร้างความประทับใจให้ผู้มีอำนาจในตระกูลลั่ว ”
“ได้โปรดเถอะท่านลุงหยู่ ท่านเห็นแค่ข้าด้วยเถอะ”
“ท่านไม่ได้กลับไปหาทางตระกูลมาร่วมสิบปีแล้ว พวกข้าลำบากกันมาก ทุกคนในตระกูลต้องพึ่งพาข้า ข้าไม่สามารถที่จะล้มเหลวได้”
เจ้าของร้านคนเก่ามองไปที่วู่บูยง ผู้คุกเข่าต่อหน้าเขาและขอร้องอย่างขมขื่น เขาเริ่มรู้สึกผิด
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนทำให้ ชายใหญ่ในตระกูลลั่วขุ่นเคืองตั้งแต่ตอนนั้น พวกเขาคงไม่ต้องมีชีวิตที่แย่ลงถึงขนาดนี้
ตราบใดที่เขาพยักหน้าตอบตกลง เขาก็สามารถกลับไปที่ตระกูลวู่ได้
นี่คือสิ่งที่เขาต้องการมาตลอดไม่ใช่เหรอทว่าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ลั่วอู๋นั้นก็ได้เดินเข้ามาหาเจ้าของร้านคนเก่าเงียบ ๆ “เจ้าของร้านคนเก่า?”
จู่ ๆ เจ้าของร้านคนเก่าก็สะดุ้งขึ้นมา “นายน้อย ?”
“เจ้าของร้านคนเก่าท่านมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า ? ถ้าท่านรู้สึกไม่สบายใจ ท่านอยากจะขอลาพักผ่อนสักสองสามวันไหมล่ะ?” ลั่วอู๋ถาม
เจ้าของร้านคนเก่ายิ้มอย่างไม่เต็มใจ “ไม่ต้องหรอก มันไม่ใช่อย่างนั้น”
เจ้าของร้านคนเก่ามองไปที่ลั่วอู๋ ดวงตาของเขาฉายแววตาแห่งความอับอาย

“เจ้าของร้านคนเก่า ถ้าท่านมีอะไรจะพูด ช่วยพูดออกมาตามตรง ข้าได้ยินมาว่ามีคนของตระกูลวู่เพิ่งเข้าพบท่านเมื่อไม่นานมานี้” ลั่วอู๋จี้ถามตรงประเด็น

“ใช่แล้วล่ะ” เจ้าของร้านคนเก่าถอนหายใจอย่างโล่งอกและพูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าตระกูลลั่วจะเลือกที่จะทรยศความภักดีของข้าเช่นนี้”