ไหปีศาจ นิยาย บท 229

สรุปบท บทที่ 229 การคุ้มครอง: ไหปีศาจ

สรุปเนื้อหา บทที่ 229 การคุ้มครอง – ไหปีศาจ โดย Internet

บท บทที่ 229 การคุ้มครอง ของ ไหปีศาจ ในหมวดนิยายทะลุมิติ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

บทที่ 229
การคุ้มครองลึกเข้าไปในพื้นที่ป่าหวงชา
เสียงร้องอันน่าสะพรึงกลัวดังออกมากกว่า 20 ครั้ง ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต่างหลบหนีกระจายกันออกไป

ไม่ว่าจะเป็นลิงที่ร่างกายปกคลุมด้วยเปลวเพลิงสีดำเคลื่อนที่อยู่บนภูเขา หรือว่างูตัวใหญ่ที่หลับใหลอยู่ใต้ดินผู้มีสายเลือดของมังกรปีศาจ พวกมันเองก็ยังต้องถอยหนีไป

มันไม่มีเหตุผลอื่น
สาเหตุนั้นเนื่องจาก ผู้ที่รวมตัวกันอยู่ส่วนลึกของป่าหวงชานั่นก็คือผู้ใช้พลังวิญญาณแห่งราชวงศ์มังกรเร้นกายไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน พลังวิญญาณที่รุนแรงนี้จะสงบลง พลังวิญญาณค่อย ๆ เติมเต็มส่วนลึกของพื้นที่ป่าหวงชาก่อนจะสลายหายไป
“การเสริมพลังผนึกได้เสร็จสิ้นแล้ว” ชายผู้ถือดาบขนาดใหญ่ที่มีท่าทางเย็นชากล่าวผู้คนกว่า 20 คนรู้สึกโล่งใจ
หลังจากคุยกันสักพัก พวกเขาก็แยกทางกันไป
ท้ายที่สุด การใช้จ่ายพลังวิญญาณของทุกคนนั้นมีมากเกินไป เพราะพวกเขาจำเป็นต้องปรับแต่งผนึกให้ทันเวลา

ลั่วไป่เหาถอนหายใจ “กระดูกโบราณเหล่านี้ไม่ได้ไร้ประโยชน์สักทีเดียวสินะ”

ตอนนี้เขาก็อายุมากแล้ว ถ้าเกิดว่าเขาอยากจะมีชีวิตอยู่อีกสักร้อยปี เขาก็คงจะต้องทำแบบนี้ต่อไปให้ได้ เพราะอย่างไรก็ตามมันก็ยังยากเกินไปสำหรับเขาที่จะปราบปีศาจหยวนด้วยตัวเอง

“มันไม่ด้อยไปกว่าการต่อสู้ระหว่างความเป็นและความตาย ถ้าข้ายังทำแบบอีกต่อไปเรื่อย ๆ ข้าก็คิดว่าแม้แต่ข้าเองก็คงจะไม่ไหว” ลั่วไป่เหาแสดงความกังวลผ่านดวงตาของเขา

ลั่วไป่เหาไม่มีความสุขเลยที่จะต้องถูกแทนที่ด้วยคนรุ่นใหม่ และลึก ๆ แล้วเขาก็ไม่มีความสุขที่จะต้องถูกแทนที่ด้วยลั่วอู๋

“เวลาเริ่มจะไม่เหลือแล้วสินะ” ลั่วไป่เหาไตร่ตรองและคิดคำนวณ “ข้าเสียเวลามากไปในการเสริมความแข็งแกร่งให้กับผนึก และการทดสอบเฉียนหลงใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว”

ณ ช่วงเวลานั้น เขาไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นและไม่รู้สึกถึงเวลาของโลกภายนอก

ลั่วไป่เหารีบเดินทางกลับมายังตระกูลลั่ว
“ลั่วอู๋อยู่ที่ไหน? ทำไมเขายังไม่กลับมา” ลั่วไป่เหาถาม
ผู้อาวุโสของตระกูลลั่ว ที่รู้สึกกังวลอยู่กำลังหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น

“อะไรกัน? ตอนนี้ข้าโกรธมาก ทำไมเขาถึงยังไม่ได้ถูกเชิญมาที่นี่” ลั่วไป่เหาโกรธมาก “ทำไมพวกเจ้าถึงไม่สามารถทำสิ่งเล็กน้อยเหล่านี้ได้กัน?”

ลั่วฮันเชียงผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน พูดออกมาด้วยความตกใจ “ลั่วอู๋ยังคงตั้งตนเป็นศัตรูกับตระกูลลั่ว ไม่มีทางที่เขาจะกลับมาหรอก มันเป็นเรื่องยากมากที่เราจะใช้คำพูดอธิบายกับลั่วอู๋ พวกเราไม่สามารถใช้กำลังได้”

“เจ้าโง่ เจ้าจะไม่พาเขากลับมาโดยการใช้กำลังงั้นหรือ? การขจัดความเป็นปรปักษ์กันนั้นเป็นเรื่องรอง การนำเขากลับมาต่างหากคือสิ่งที่สำคัญ!” ลั่วไป่เหากล่าว

ขณะนั้นลั่วเสี่ยนหยุนได้เดินออกมา
“ลั่วไป่เหา ข้าก็เองคิดเช่นนั้น แต่ว่า… ” ลั่วเสี่ยนหยุนบอกบางอย่างที่เขารู้แก่ลั่วไป่เหา

ลั่วไป่เหาขมวดคิ้ว “ผู้บัญชาการหลิงหลงที่ติดหนี้ลั่วอู๋ 3 ครั้งงั้นหรือ? ไม่ใช่แน่นอน ข้าไม่คิดว่าลั่วอู๋นั้นจะไปเกี่ยวข้องกับผู้หญิงบ้าคนนั้น”

มันเป็นเรื่องยากมากที่จะเข้าไปพัวพันกับผู้หญิงบ้าคนนั้น
ถ้าเรามีการต่อสู้ที่ยุติธรรมเขาคงจะดีกว่าสัตว์ประหลาดตัวเก่าหลายร้อยปี แต่ถ้าเราต้องสู้กับชีวิตและความตายเขาต้องยอมรับว่าเขาต้องตาย

ท้ายที่สุดแล้วผู้หญิงบ้าคลั่งคนนั้นมีพลังของสิ่งมีชีวิตบางอย่างซุกซ่อนเอาไว้อยู่

“ท่านปู่ ลั่วอู๋นั้นเนรคุณกับท่านเอาไว้มากจนยากที่ลืมได้ลง” มีบางคนพูดข้อเสนอออกมา

หลังจากการเปลี่ยนแปลง มีไม่กี่คนในตระกูลลั่วที่ยังไม่พอใจกับลั่วอู๋

ผู้คนในตระกูลลั่วต่างตกตะลึงในคำพูดของบรรพบุรุษ ลั่วอู๋นั้นเปรียบได้กับปีศาจอายุน้อยของตระกูลเอ๋าเลยงั้นหรือ?
ลั่วไป่เหากัดฟันและพูดว่า “การสอบคัดเลือกของเฉียนหลงรอบที่สามกำลังจะเริ่มขึ้นในเร็ว ๆ นี้ ข้าจะไปรับเจ้าหนูนั่นกลับมาเอง”
……
……
ถนนที่ทอดยาว เส้นทางที่เป็นหลุมเป็นบ่อ
ลั่วอู๋, หลี่หยิน และฉูจงฉวน กำลังนั่งอยู่บนรถม้า โดยนั่งบนรถมากว่าเกือบครึ่งเดือน และในที่สุดก็มาถึงจุดหมายปลายทาง นั่นคือมณฑลไท่หยวน

นาก
แมงกะพรุนลอยน้ำ
ซาลาแมนเดอร์
นกนางนวล
ฯลฯ
มีสัตว์วิญญาณจำนวนมากที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ภายในสิบวันลั่วอู๋ได้จับสัตว์วิญญาณทั้งหมดในทะเลได้มากกว่า 200 ชนิด“อาจมีสัตว์วิญญาณที่มหัศจรรย์มากกว่านี้ในทะเล แต่มันอันตรายเกินไปที่จะดำลงไปในทะเลลึก” ลั่วอู๋กลับไปที่ฝั่ง จ้องมองไปที่ทะเลหมอกพร้อมกับถอนหายใจ
ฉูจงฉวนลูบใบหน้าของเขา และพูดออกมาว่า “งานอดิเรกเรื่องการสะสมของเจ้า นั้นช่างวิเศษมาก ข้าถูกความร้อนจากลมทะเลจนผิวเกือบดำคล้ำแล้วเนี่ย”

ฉูจงฉวนกลอกตาไปมา
แต่เขารู้สึกแปลก ๆ อยู่ในใจ ว่าแหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของลั่วอู๋มีพื้นที่เท่าไหร่กัน? เขาจะเต็มอิ่มจากการรวบรวมสัตว์วิญญาณจำนวนมากได้งั้นหรือ?สิ่งที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนก็คือมีทะเลสาบอันกว้างใหญ่ในมิติไห และมันเป็นสถานที่ที่จะกักขังสัตว์วิญญาณเหล่านี้เอาไว้ได้
“ถ้าเจ้าได้มีโอกาสไปยังทะเลเหนือสุดขอบ เจ้าจะได้พบกับสัตว์วิญญาณมากมายในทะเล มันเป็นทะเลอันกว้างใหญ่” มีเสียงดังออกมาไม่ไกลนักผู้คนหันไปทางเสียงนั้น เสียงนั้นเป็นของเหวินเสี่ยว
เขายังคงมีรอยยิ้มที่สดใส ดวงตาที่ชัดเจนและดูเยาว์วัย ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกดีเมื่อได้พบกับเขา

เหวินเสี่ยวหัวเราะและไม่ตอบคำถาม แต่เขากล่าวว่า “ทูตเฉียนหลงกำลังจะลงมาในเร็ว ๆ นี้แล้ว”

ไม่นานนักเงาดำก็ปรากฏขึ้นมา
นั่นคือทูตเฉียนหลงที่สวมหน้ากากมังกรดำ
“รวมตัว!” ชายผู้สวมหน้ากากมังกรดำตะโกน
ทั้ง 49 คนต่างรอคอยการมาถึงงของเขา
ทูตเฉียนหลงถอดหน้ากากออก และแสดงใบหน้าอันเย็นชาของเขา และแสดงให้เห็นถึงความไม่สนใจ “เนื่องจากพวกเจ้ามาถึงการสอบคัดเลือกรอบที่ 3 พวกเจ้ามีสิทธิ์ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของข้า”

เสียงที่คุ้นเคยของชายคนนั้น เห็นได้ชัดว่าเขานั้นคือทูตเฉียนหลงที่รับผิดชอบในการทดสอบครั้งแรกและครั้งที่สอง

“ข้ามีนามว่าเฉินหวู่จี้ ข้าเป็นผู้รับผิดชอบในการคัดเลือกทั้ง 12 มณฑลของจักรวรรดิฝั่งตะวันตกเฉียงใต้”

“อย่าคิดว่าเจ้าจะต้องแข่งขันกับคนรอบข้าง มันไม่ง่ายเลยที่จะรับมือกับผู้มีพรสวรรค์จากทางตะวันออกเฉียงใต้และตะวันตกเฉียงเหนือ”

“การสอบคัดเลือกรอบที่ 3” “จะไม่มีโควตาให้ ถ้าเจ้ามีความสามารถเพียงพอ พวกเจ้าทุกคนก็สามารถเข้าร่วมกับสำนักเฉียนหลงได้” เฉินหวู่จี้พูดอย่างเย็นชา

ใบหน้าฝูงชนแสดงความตื่นเต้นออกมา
แต่ในช่วงเวลาต่อมา คำพูดของเฉินหวู่จี้ทำให้การแสดงออกของฝูงชนนั้นแข็งทื่อ
“ถ้าพวกเจ้าไม่มีความสามารถมากพอ ก็ออกไปจากการสอบคัดเลือกซะ”เฉินหวู่จี้กวาดตามองฝูงชน “มีอะไรจะถามไหม?”
มีคนยกมือขึ้นอย่างระมัดระวัง“ขอโทษขอรับ ทำไมที่นี่ถึงมีแค่คนจากฝั่งทิศตะวันตกเฉียงใต้เท่านั้นล่ะ ไม่สิทำไมถึงนับแค่คนจากทั้ง 3 ทิศ แล้วทิศตะวันออกเฉียงใต้กับทิศตะวันตกเฉียงเหนือล่ะ พวกเขาก็เป็นคนจากเมืองหลวงของจักรวรรดิเช่นเดียวกันไม่ใช่หรือ”“เมืองหลวงของจักรวรรดิงั้นหรือ?” เฉินหวู่จี้หัวเราะ “อัจฉริยะเหล่านั้นได้รับการคุ้มครองจากเมืองหลวงของจักรวรรดิ ซึ่งได้รับการประเมินว่าเป็นกลุ่มของคนที่ไร้ซึ่งความสามารถ”
ฝูงชนแสดงสีหน้าโมโห

มากเกินไปแล้ว ทำไมเขาถึงพูดถึงคนจากเมืองหลวงแบบนั้นกัน?

เฉินหวู่จี้พอใจกับคำพูดของเขาอย่างมาก เขาจงใจล่ออารมณ์โกรธเอาไว้ให้ทุกคนได้แสดงมันออกมาในอนาคต อย่างน้อย ๆ เขาก็ไม่อยากให้พวกเขาไปเสียท่าให้กับคนจากทางทิศตะวันออกเฉียงใต้และตะวันตกเฉียงเหนือ