ไหปีศาจ นิยาย บท 30

บทที่ 30

เป็นอะไรกัน

ท้ายที่สุดหลินตาก็ไม่กล้าเสี่ยง เพราะนางไม่รู้ว่าจะโชคร้ายหรือโชคดี

“ชิ พวกตระกูล ลั่ว” ก่อนที่นางจะจากไป หลินตามองจิกลั่วอู๋อย่างขุ่นเคือง ราวกับว่านางต้องการที่จะจดจำหน้าตาของเขาไว้ในใจด้วยความโกรธแค้น

เมื่อวิกฤตสิ้นสุด ลงแรงกดดันในอากาศก็ดูเหมือนจะเตือนเขาว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น

“เมื่อกี้สุดยอดไปเลยนายน้อย!”

เหล่าคนงานทั้งสามมอง ลั่วอู๋ อย่างชื่นชม

แต่จริง ๆ แล้วขาของลั่วอู๋สั่นมาก จนเขาเกือบทรุดลงไปนั่งอยู่บนพื้น

“นายน้อย!” ใบหน้าของหลี่หยินที่ปกติจะสดใส บัดนี้เต็มไปด้วยความกังวล นางรีบไปพยุงตัวลั่วอู๋ “นายน้อยเป็นอะไรรึเปล่าเจ้าคะ”

ลั่วอู๋พูดพร้อมด้วยรอยยิ้มเฝื่อน ๆ “ไม่ต้องห่วงข้าสบายดี ขาข้าแค่สั่นนิดหน่อยน่ะ ตามที่คิดไว้เลยแรงกดดันของผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงินไม่สามารถต้านทานได้จริง ๆ แฮะ”

“มันรุนแรงมากเจ้าค่ะ คนของหอคอยหวงชานี่น่าทึ่งจริง ๆ” หลี่หยินกล่าว

ตอนนี้ทุกคนได้แต่หัวเราะอย่างขมขื่น

แม้แต่คนงานทั้งสามคนเองก็รู้ว่าคนของหอคอยหวงชานั้นทรงพลังจริงๆ

ถ้าลั่วอู๋ถูกฆ่าตายและศาลาไป่หยู่ถูกล้างบางโดยใครสักคนล่ะก็ เหล่าคนของตระกูลลั่ว ก็คงจะโกรธจัดจริง ๆ เพราะมันเป็นการท้าทายเกียรติและศักดิ์ศรีของตระกูลลั่ว

หากตระกูลลั่ว ไม่ลงมือทำอะไรเลย พวกเขาก็จะถูกเยาะเย้ย

อย่างไรก็ตามตราบใดที่ยังไปไม่ถึงจุดนั้นตระกูลลั่ว ก็คงจะไม่สนใจเรื่องนี้ นี่คือการพิจารณาตามหลักการของตระกูลใหญ่ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับธุรกิจล่ะก็ พวกเขาจะส่งผู้เชี่ยวชาญมาเพื่อแก้ไข และจัดการให้เรียบร้อย

ที่ศาลาไป่หยู่เหล่านี้กระจายอยู่ทั่วแผ่นดินใหญ่ พวกมันมีไว้สำหรับตระกูลไม่ใช่เพื่อตัวเขา

ยิ่งธุรกิจที่นี่ซึ่งอยู่ในพื้นที่ของหวงชา มันจึงถูกเมินจนแทบไม่ต้องพูดถึงเลย

“เจ้าของร้านเก่า” ลั่วอู๋ ปรับลมหายใจของเขาและกลับมาสุขุมอีกครั้ง

เจ้าของร้านคนเก่าเดินมาข้างหน้าและตอนนี้เขาค่อนข้างชื่นชมลั่วอู๋ เพราะลั่วอู๋ไม่กลัวเมื่อต้องเผชิญกับอันตรายและใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่จากสถานการณ์ ที่สำคัญที่สุดชายหนุ่มคนนี้เก่งขนาดนี้ทั้งที่ยังอายุน้อยมาก

นี่สินะที่ว่ากันว่าคนหนุ่มสาวหมายถึงความเป็นไปได้ที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“นายน้อย”

“เราควรจะวางตัวให้ดีและสนใจเรื่องความปลอดภัยให้มากขึ้น ท่านช่วยปล่อยข่าวทีว่า ยารวบรวมพลังวิญญาณ จะขายเพียงแค่หนึ่งร้อยเม็ดต่อวัน เราไม่ควรทำอะไรที่เป็นการประจันหน้ากับหอคอยหวงชาในตอนนี้” ลั่วอู๋พูด

เจ้าของร้านคนเก่าพยักหน้า “ใช่ ข้าเห็นด้วย”

ตราบใดที่ ยารวบรวมพลังวิญญาณ ไม่ถูกขายมากเกินไปธุรกิจของหอคอยหวงชา ก็จะไม่ได้รับผลกระทบดังนั้นหอคอยหวงชาจะไม่เพ่งเล็งมาที่ศาลาไป่หยู่มากเกินไป

หากเขาขายยารวบรวมพลังวิญญาณมากหลายร้อยต่อวัน ในเวลานี้มันจะส่งผลกระทบอย่างมากต่อยอดขายของหอคอยหวงชา ดังนั้น หอคอยหวงชาจะไม่ยอมแพ้และมาก่อกวนอีกเป็นแน่

หอคอยหวงชานั้นยังมีอีกหลายวิธีที่จะสามารถสร้างความลำบากให้แก่ศาลาไป่หยู่

แต่กลับกันศาลาไป่หยู่ไม่มีวิธีการจัดการกับหอคอยหวงชา นอกจากจะดับเครื่องชนและกล้าได้กล้าเสีย

บรรยากาศในศาลาไป่หยู่ดูผิดปกติแปลก ๆ ลั่วอู๋มองไปที่หลี่หยินและเหล่าคนงานชายทั้งสาม พวกเขาต่างก็ดูมีท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“เป็นอะไรกันน่ะ พวกเจ้า” ลั่วอู๋ยิ้ม

เหล่าคนงานพยักหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก

พวกเขาถูกต่างก็ถูกอีกฝ่ายเข้ามากลั่นแกล้งข่มขู่ถึงในร้าน โดยไม่มีทางสู้ มันจึงส่งผลกระทบอย่างมากต่อแรงผลักดันและความกระตือรือร้นของพวกเขา

ลั่วอู๋ยิ้ม “ข้าขอสัญญากับพวกเจ้าว่าภายในหนึ่งปีศาลาไป่หยู่ของข้าจะทำลายหอคอยหวงชาให้สิ้น และพวกเราจะครองธุรกิจในพื้นที่หวงชาทั้งหมด พวกเจ้าเชื่อใจข้ารึเปล่าล่ะ?”

คำพูดนั้นทั้งดังสนั่นและทรงพลัง

ทุกคนต่างก็ได้แต่คล้อยตามคำพูดของ ลั่วอู๋ และพยักหน้าปลก ๆ

……

……

อีกด้านหนึ่ง ณ หอคอยหวงชา

“เจ้าของร้านคนใหม่ของศาลาไป่หยู่เป็นคนหยิ่งยโสโอหังยิ่ง ลั่วอู๋นั้นไม่แม้แต่จะเกรงใจหอคอยหวงชาของพวกเราเลยเจ้าค่ะ” ใบหน้าของหลินตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ทันทีที่นางกลับไปถึงหอคอยหวงชา นางก็เข้ามาหาชิงชูในทันที

ชิงชูมองมาที่นางแล้วนั่งจิบชาน้ำผึ้งที่เขาโปรดปรานอย่างใจเย็น “เจ้าไม่ได้สูตรของยารวบรวมพลังวิญญาณกลับมางั้นหรือ”

เมื่อประเมินจากสิ่งที่ได้ยิน ร่างกายของชิงชูก็โอนเอนไปมาและเขามึนศีรษะไปครู่หนึ่ง หัวใจของเขาเต้นแรงจนเกือบกระดอนออกมาจากลำคอ