ไม่มีทางกลับไป นิยาย บท 1

เกิดไฟลุกไหม้ลามไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว

พิพิม ธารา ทรุดลงกับพื้นไม่ไหวร่างกายของเธอกระสับกระส่ายเพราะไอจากการสูดควันที่หนาทึบ ดวงตาของเธอเอ่อคลอด้วยน้ำตาขณะที่เธอต่อสู้เพื่ออากาศในห้อง

บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยขี้เถ้าและสภาพผมยุ่งเหยิงของเธอนั้น ไม่เพียงพอที่จะบดบังใบหน้าที่งดงามของเธอได้

เธอกำลังสงสัยว่าตัวเธอเองกำลังถูกมอมยาแล้ว เพราะเธอไม่สามารถขยับร่างกายและกล้ามเนื้อ สงสัยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“พิพิม พี่ดูอาการแย่มาก” นิริน ธารา พูดขณะที่เธอเดินเข้ามาใกล้โดยสวมหน้ากากป้องกันแก๊สพิษ

เธอคุกเข่าลงข้างพิพิม เธอสวมใส่ชุดสีขาวพูดโดยน้ำเสียงที่อ่อนโยนของเธอ เธอดูเหมือนสาวน้อยผู้อ่อนหวานและไร้เดียงสา

พิพิมก็เชื่อมาโดยตลอดว่านั้นคือสิ่งที่เธอเป็น

“คุณวางยาฉันหรือเปล่านิริน” พิพิมร้องออกมา สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจและไม่เชื่อ

พิพิมไม่สามารถครุ่นคิดถึงความคิดที่ว่าน้องสาวที่น่ารักและไร้เดียงสาของเธอสามารถกระทำการชั่วช้าเช่นนี้ได้

“มันก็แค่แบบทดสอบนะพิพิม ” นิรินตอบกลับ เธอถอดหน้ากากกันแก๊สออกเผยให้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ฉันจะรอดูสิว่าครอบครัวของเราจะเชื่อในตัวเธอหรือฉันมากขึ้นหรือไม่เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งนี้แล้ว"

จากนั้น นิริน ก็วางหน้ากากป้องกันแก๊สพิษบนใบหน้าของพิพิมและป้ายขี้เถ้าเล็กน้อยบนแก้มของเธอเอง

จากนั้น ด้วยมือที่สวมถุงมือ เธอดึงมีดขนาดเล็กออกจากกระเป๋าเสื้อและจงใจกรีดแขนของเธอเอง

บาดแผลก็ค่อยๆมีเลือดไหลออกมา

นิรินโยนมีดทิ้งลงบนพื้นและถอดถุงมือออก และเธอเอามาวางไว้บนมือของพิพิมแทน หลังจากนั้นนิรินเองก็กำแขนที่บาดเจ็บของเธอแน่นและตะโกนสุดเสียง จงใจแสดงสีหน้าท่าทางของความหวาดกลัวออกมา

นิรินตะโกนออกมาว่า "ช่วยด้วยค่ะ! พ่อคะ แม่คะ! ช่วยด้วย! พิพิม เธอบ้าคลั่งไปแล้ว!"

“รุจ!” ชายคนหนึ่งตะโกนเสียงดังในขณะนั้นเขาเตะประตูเปิดออก

ในขณะที่พ่อแม่และพี่ชายทั้งเจ็ดคนของพวกเธอต่างก็รีบไปช่วย นิริน ส่วนพิพิมเฝ้าดูด้วยความเจ็บปวด

นิรินได้พูดออกไปว่า "พ่อคะ แม่! แผลหนูเจ็บมาก... พิพิมเธอบ้าคลั่ง! เธอจุดไฟเผาแล้วบอกว่านิรินต้องตายไปพร้อมเธอ จากนั้นเธอก็กรีดแขนนิรินด้วยมีดเธอพูดว่านิรินไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกสาวครอบครัวธารา!"

หลังจากนิรินพูดเสร็จ และ วิโรจน์ได้ฟังเข้านั้น เขาถึงกับโมโหมาก เหลือบมองไปพิพิมซึ่งนอนกองเลือดอยู่บนพื้นพร้อมกับมีดที่เปื้อนเลือดและสวมใส่ถุงมือในมือของเธอ

วิโรจน์ใช้เท้าเตะเข้าที่ท้องพิพิมอย่างสุดกำลัง พูดเสียงดังขึ้นมา “ฉันไม่เคยรู้ว่าฉันมีลูกสาวที่ชั่วและเลวแบบนี้ได้ยังไง!”

แรงเตะของเขาเกือบทำให้ลำไส้ของพิพิมทะลัก

ถึงอย่างงั้น เธอรู้สึกความทุกข์ทรมานในใจของเธอนั้นมากเกินกว่าความเจ็บปวดร่างกายที่เธอประสบอยู่

เหมือนกับว่าถูกฉีกออกเป็นสองท่อน

พิพิมเธอเคยเอาตัวเองบังกระสุนแทนวิโรจน์โดยไม่คิดชีวิต

ครั้งนึงวิโรจน์ไปร่วมงานธุรกิจและเขาได้พาพิพิมและนิรินไปด้วย

และครั้งนั้นก็ได้เกิดเหตุการณ์คนร้ายบุกเข้ามาไปในงานหยิบปืนมาพยายามจะยิงที่วิโรจน์