ไม่มีทางกลับไป นิยาย บท 2

พิพิมมองหน้าของเธอในกระจกด้วยความงุนงงขณะที่เธอประมวลผลความจริงที่ว่าหน้าเธอดูอ่อนกว่าวัยถึงห้าปี

ตอนนี้เธอดูค่อนข้างไร้เดียงสาและไม่มีประสบการณ์

แต่ไม่อาจซ่อนความสวยงามที่ยังมาไม่ถึงได้

"ฉัน... ฉันเกิดใหม่แล้วเหรอ?"

เธอพึมพำกับตัวเอง

เมื่อเช็คดูสอบโทรศัพท์ก็พบว่าเป็นวันที่ 23 ตุลาคม 2030

ห้าปีก่อนที่ไฟไหม้จะคร่าชีวิตเธอ

เป็นเวลาไม่ถึงเดือนนับตั้งแต่ที่เธอถูกพากลับเข้ามาในครอบครัวธารา

เสียงหัวเราะอันขมขื่นหลุดออกจากปากของเธอ "นี่เป็นวิธีที่พระเจ้าบอกฉันว่าฉันโง่เขลาเกินไปในชีวิตที่แล้วและให้โอกาสฉันอีกครั้งหรือไม่"

โดยไม่คำนึงว่าเธอรู้สิ่งหนึ่งอย่างแน่นอน

คราวนี้เธอคงไม่ใช่คนที่จะพยายามทำให้ทุกคนมีความสุขและคอยขอความเห็นใจอยู่เสมอ เธอจะไม่มีชีวิตอยู่เพื่อใครกันล่ะนอกจากตัวเธอเอง

เธอทราบดีว่านี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอที่จะแก้ไขข้อผิดพลาดก่อนหน้านี้และปลดปล่อยตัวเองจากความเสียใจ

เธอมองไปรอบๆ ห้อง ซึ่งไม่คุ้นเคยและใหม่มากสำหรับเธอ

ด้วยความกระตือรือร้นครั้งใหม่ พิพิมเปลี่ยนชุดนอนเป็นเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สีซีด และทรงผมสุดเท่แต่เก๋ไก๋สำหรับเสื้อครอปสั้นของเธอ

แวบเดียวในกระจก เธอรู้ว่าเธอพร้อมที่จะรับชีวิตใหม่นี้แล้ว

เธอนำกระเป๋าเดินทางใบเล็กมาเพียงใบเดียวเมื่อมาถึงบ้านธารา

แต่ความหวังของเธอที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้น การได้กลับไปอยู่กับครอบครัวที่เกิดใหม่ และความรู้สึกเป็นเจ้าของนั้นยังคงแข็งแกร่ง

จากนั้นเธอก็มาถึงประตู "บ้าน" ของเธอ

บ้านที่เป็นชื่อของเธอเอง

"บ้าน" ที่สวยงามและหรูหราหลังนี้เป็นบ่อเกิดแห่งความเจ็บปวดระทมทุกข์ที่สุดของเธอ อย่างไรก็ตาม ในครั้งนี้ เธอสามารถทำทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว และเธอได้เริ่มต้นชีวิตของเธอในบ้านหลังนี้อีกครั้ง

วันนี้ เสียงเคาะประตูดังกึกก้องทำให้พิพิมกลับมาสู่ปัจจุบันอย่างกระวนกระวายใจ ราวกับเธอหมกมุ่นอยู่กับความคิดอันน่าหดหู่

ก๊อกก๊อก...

พิพิมเก็บความโศกเศร้าไว้ในใจ สีหน้าที่ของเธอเย็นชา

เธอจึงเปิดประตู

“พิพิม พ่อกับแม่อยากให้ลงไปข้างล่าง” ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูพูด

เป็นพี่ใหญ่ของพิพิม ลูกชายคนที่ 7 ของตระกูลธารา

เขาสูงและหล่อเหลา แต่งกายด้วยเสื้อผ้าดีไซเนอร์ตามยุคสมัย และเขาทำหน้าบึ้งใส่เธอ

เหมือนกันกับพิพิมก็เรียนอยู่ที่ มหาวิทยาลัยโอริเคิล ในเมืองสตอร์ม

นั่นเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียง

เขาอยู่ปีสามในขณะที่พิพิมเรียนอยู่ปีสอง

นิรินน้องสาวของพวกเขาเป็นน้องใหม่ที่เพิ่งรับในปีนี้

“เข้าใจแล้ว”พิพิมตอบ

พิพิมมองอย่างเฉยเมย

และนั่นทำให้เมทีรู้สึกตกใจเล็กน้อย

เขานึกถึงพิพิมเมื่อก่อนเป็นคนที่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเอาใจและได้รับความเห็นชอบจากครอบครัวของเธอ

คนที่ไม่มีศักดิ์ศรีและยอมทำทุกอย่างเพื่อใกล้ชิดกับพวกเขา แต่กลัวเกินกว่าจะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวอย่างแท้จริง

ท่าทีและท่าทียอมจำนนของพิพิมทำให้เมทีรังเกียจ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจว่าเขามีน้องสาวคนเดียวคือน้องสาวแท้ๆ และเธอชื่อ นิริน

นิรินอยู่เคียงข้างเขาตั้งแต่เด็ก เขาชอบเธอทุกครั้งที่ทำได้

เมทีไม่ต้องการน้องสาวแท้ๆ สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือ นิริน สาวน้อยผู้อ่อนโยนและใจดี

“พิพิม เธอรู้ว่าเธอทำอะไรลงไป ลงไปข้างล่างแล้วรับโทษซะ”เมทียิ้มเยาะก่อนจะหันหลังเดินออกไป

พิพิมเริ่มสงสัยว่าเธอไปทำอะไรมา

มุมปากของพิมกระตุก

จิตใจของเธอเริ่มเต็มไปด้วยความทรงจำจากอดีตของเธอ

ตอนนี้เธอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้

ถึงเวลาแล้วที่จะต้องแก้ไขให้ถูกต้อง

พิพิมเดินลงบันไดคฤหาสน์หลังใหญ่เอามือล้วงกระเป๋า

และเธอก็ได้ยินเสียงสะอื้นดังมาจากห้องนั่งเล่น

ไม่แปลกใจเลยที่เธอเห็นพ่อแม่ของเธอ วิโรจน์และแอนนา อุ้มลูกสาวตัวน้อยที่สะอื้นไห้ นิริน ไว้ในอ้อมแขนและพยายามปลอบใจเธอ

ตอนนี้พิมรู้สึกราวกับว่านิรินเป็นลูกสาวแท้ๆ และเธอคือคนที่ครอบครัวรับอุปการะไว้