ไม่มีทางกลับไป นิยาย บท 2

พิพิมมองหน้าของเธอในกระจกด้วยความงุนงงขณะที่เธอประมวลผลความจริงที่ว่าหน้าเธอดูอ่อนกว่าวัยถึงห้าปี

ตอนนี้เธอดูค่อนข้างไร้เดียงสาและไม่มีประสบการณ์

แต่ไม่อาจซ่อนความสวยงามที่ยังมาไม่ถึงได้

"ฉัน... ฉันเกิดใหม่แล้วเหรอ?"

เธอพึมพำกับตัวเอง

เมื่อเช็คดูสอบโทรศัพท์ก็พบว่าเป็นวันที่ 23 ตุลาคม 2030

ห้าปีก่อนที่ไฟไหม้จะคร่าชีวิตเธอ

เป็นเวลาไม่ถึงเดือนนับตั้งแต่ที่เธอถูกพากลับเข้ามาในครอบครัวธารา

เสียงหัวเราะอันขมขื่นหลุดออกจากปากของเธอ "นี่เป็นวิธีที่พระเจ้าบอกฉันว่าฉันโง่เขลาเกินไปในชีวิตที่แล้วและให้โอกาสฉันอีกครั้งหรือไม่"

โดยไม่คำนึงว่าเธอรู้สิ่งหนึ่งอย่างแน่นอน

คราวนี้เธอคงไม่ใช่คนที่จะพยายามทำให้ทุกคนมีความสุขและคอยขอความเห็นใจอยู่เสมอ เธอจะไม่มีชีวิตอยู่เพื่อใครกันล่ะนอกจากตัวเธอเอง

เธอทราบดีว่านี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอที่จะแก้ไขข้อผิดพลาดก่อนหน้านี้และปลดปล่อยตัวเองจากความเสียใจ

เธอมองไปรอบๆ ห้อง ซึ่งไม่คุ้นเคยและใหม่มากสำหรับเธอ

ด้วยความกระตือรือร้นครั้งใหม่ พิพิมเปลี่ยนชุดนอนเป็นเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สีซีด และทรงผมสุดเท่แต่เก๋ไก๋สำหรับเสื้อครอปสั้นของเธอ

แวบเดียวในกระจก เธอรู้ว่าเธอพร้อมที่จะรับชีวิตใหม่นี้แล้ว

เธอนำกระเป๋าเดินทางใบเล็กมาเพียงใบเดียวเมื่อมาถึงบ้านธารา

แต่ความหวังของเธอที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้น การได้กลับไปอยู่กับครอบครัวที่เกิดใหม่ และความรู้สึกเป็นเจ้าของนั้นยังคงแข็งแกร่ง

จากนั้นเธอก็มาถึงประตู "บ้าน" ของเธอ

บ้านที่เป็นชื่อของเธอเอง

"บ้าน" ที่สวยงามและหรูหราหลังนี้เป็นบ่อเกิดแห่งความเจ็บปวดระทมทุกข์ที่สุดของเธอ อย่างไรก็ตาม ในครั้งนี้ เธอสามารถทำทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว และเธอได้เริ่มต้นชีวิตของเธอในบ้านหลังนี้อีกครั้ง

วันนี้ เสียงเคาะประตูดังกึกก้องทำให้พิพิมกลับมาสู่ปัจจุบันอย่างกระวนกระวายใจ ราวกับเธอหมกมุ่นอยู่กับความคิดอันน่าหดหู่

ก๊อกก๊อก...

พิพิมเก็บความโศกเศร้าไว้ในใจ สีหน้าที่ของเธอเย็นชา

เธอจึงเปิดประตู

“พิพิม พ่อกับแม่อยากให้ลงไปข้างล่าง” ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูพูด

เป็นพี่ใหญ่ของพิพิม ลูกชายคนที่ 7 ของตระกูลธารา

เขาสูงและหล่อเหลา แต่งกายด้วยเสื้อผ้าดีไซเนอร์ตามยุคสมัย และเขาทำหน้าบึ้งใส่เธอ

เหมือนกันกับพิพิมก็เรียนอยู่ที่ มหาวิทยาลัยโอริเคิล ในเมืองสตอร์ม

นั่นเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียง

เขาอยู่ปีสามในขณะที่พิพิมเรียนอยู่ปีสอง

นิรินน้องสาวของพวกเขาเป็นน้องใหม่ที่เพิ่งรับในปีนี้

“เข้าใจแล้ว”พิพิมตอบ

พิพิมมองอย่างเฉยเมย

และนั่นทำให้เมทีรู้สึกตกใจเล็กน้อย

เขานึกถึงพิพิมเมื่อก่อนเป็นคนที่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเอาใจและได้รับความเห็นชอบจากครอบครัวของเธอ

คนที่ไม่มีศักดิ์ศรีและยอมทำทุกอย่างเพื่อใกล้ชิดกับพวกเขา แต่กลัวเกินกว่าจะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวอย่างแท้จริง

ท่าทีและท่าทียอมจำนนของพิพิมทำให้เมทีรังเกียจ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจว่าเขามีน้องสาวคนเดียวคือน้องสาวแท้ๆ และเธอชื่อ นิริน

นิรินอยู่เคียงข้างเขาตั้งแต่เด็ก เขาชอบเธอทุกครั้งที่ทำได้

เมทีไม่ต้องการน้องสาวแท้ๆ สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือ นิริน สาวน้อยผู้อ่อนโยนและใจดี

“พิพิม เธอรู้ว่าเธอทำอะไรลงไป ลงไปข้างล่างแล้วรับโทษซะ”เมทียิ้มเยาะก่อนจะหันหลังเดินออกไป

พิพิมเริ่มสงสัยว่าเธอไปทำอะไรมา

มุมปากของพิมกระตุก

จิตใจของเธอเริ่มเต็มไปด้วยความทรงจำจากอดีตของเธอ

ตอนนี้เธอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้

ถึงเวลาแล้วที่จะต้องแก้ไขให้ถูกต้อง

พิพิมเดินลงบันไดคฤหาสน์หลังใหญ่เอามือล้วงกระเป๋า

และเธอก็ได้ยินเสียงสะอื้นดังมาจากห้องนั่งเล่น

ไม่แปลกใจเลยที่เธอเห็นพ่อแม่ของเธอ วิโรจน์และแอนนา อุ้มลูกสาวตัวน้อยที่สะอื้นไห้ นิริน ไว้ในอ้อมแขนและพยายามปลอบใจเธอ

ตอนนี้พิมรู้สึกราวกับว่านิรินเป็นลูกสาวแท้ๆ และเธอคือคนที่ครอบครัวรับอุปการะไว้

พิพิมยอมทุ่มสุดตัวเพื่อ"ครอบครัว"นี้

พิมพิมไม่เคยคิดจะเอาชีวิตนิริน เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าให้ครอบครัวของเธอมองมาที่เธอและสังเกตเห็นการมีอยู่ของเธอ แม้จะเป็นเพียงช่วงสั้นๆ

เธออุทิศทุกช่วงเวลาของชีวิตเพื่อตอบสนองความต้องการของสิ่งที่เรียกว่า "ครอบครัว"

แต่ความกตัญญูกตเวทีของพวกเขาไม่เปลี่ยนแปลง

จากมุมมองของธารา นิรินเป็นสมาชิกที่สำคัญที่สุดของครอบครัว

และพี่พิมก็เป็นแค่โบนัส...หรือแม้แต่ภาระ

พวกเขาต่างเก็บงำความปรารถนาอันดำมืดไว้ลึก ๆ ให้พิมพิมตายเสีย

ด้วยวิธีนี้พิมจะไม่เข้ามายุ่งกับชีวิตและทำลายความสุขของพวกเขา

พวกเขารับพิมกลับมาเพราะอยากรู้สึกดีขึ้นกับตัวเองเท่านั้น

และพวกเขาทนความรู้สึกผิดที่จำเธอไม่ได้

แม้พิพิมจะรู้อยู่แล้วแต่ตอนนี้เธอก็อดสนใจไม่ได้

การทะเลาะกันระหว่างเมทีกับพิพิมดึงความสนใจของวิโรจน์

“แอนนา ดูแลแมดดี้ด้วย” วิโรจน์บอก

แล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวดลุกขึ้นเดินไปหาพิมพิม

“คุกเข่าสิ พิพิมธารา !” เสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวของวิโรจน์ดังก้องไปทั่วห้อง

เสียงของเขาดังก้องในหัวของพิมพิมเหมือนเสียงฆังมรณะ ออกคำสั่งและดุร้าย

เมทีกอดอกและเย้ยหยันขณะที่เขาดูละครที่ดำเนินไป

เขาอยากเห็นพิพิมได้รับสิ่งที่สมควรแล้วที่ทำให้นิรินร้องไห้

สำหรับผู้เฒ่าพิมพิม การได้เห็นวิโรจน์โกรธขนาดนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอวิ่งหนีไปกับพื้นด้วยความกลัว

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ต่างออกไป

“ทำไมฉันต้องคุกเข่า” พิพิม ได้ตอบกลับ

ดวงตาของเธอสงบนิ่งขณะที่เธอมองไปที่วิโรจน์

เมื่อเทียบกับความโกรธของวิโรจน์แล้ว ความเยือกเย็นของพิพิมนั้นโดดเด่นเหมือนนิ้วโป้ง

และมันใช้พลังที่อธิบายไม่ได้ราวกับว่าพิพิมเป็นผู้อาวุโสในตระกูล