ไม่มีทางกลับไป นิยาย บท 3

"เธอพูดอะไรนะ?" วิโรจน์แทบไม่เชื่อสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน

แม้แต่เมทีก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง

“ฉันบอกว่าทำไมฉันต้องคุกเข่า คุณเป็นหัวหน้าเจ้านายหรืออะไรทำนองนั้น คุณกำลังคิดจะทำร้ายร่างกายลูกสาวของคุณอย่างจริงจังหรือเปล่า” พิพิมโต้กลับยังคงแต่งตามเดิม

สีหน้าของเธอดูสงบนิ่งราวกับบ่อน้ำที่เงียบสงบ แต่ใต้ผิวน้ำมีเปลวไฟลุกโชน

พิพิมไม่ได้โกรธที่ครอบครัวธารา

เนื่องจากเธอไม่สนใจพวกเขาอีกต่อไป เธอจึงไม่สามารถเกลียดพวกเขาได้อีกต่อไป เธอแค่รู้สึกเฉยเมยเท่านั้น

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้พิพิมนึกถึงครั้งชาติก่อนที่เธอเชื่อฟังคำสั่งของวิโรจน์และคุกเข่าด้วยความกลัว

เธอพยายามอย่างมากที่จะปกป้องตัวเองจากข้อกล่าวหาและข้อเรียกร้องที่ไม่มีมูลความจริง แต่ไม่มีใครฟัง

เมื่อเมทีเห็นนิรินสะอื้นก็อารมณ์เสียตบพิพิมอย่างแรง

พิพิมขอโทษเกรงว่าครอบครัวของเธอจะโกรธ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทนกับข้อกล่าวหาเท็จทั้งหมดและแบกรับสิ่งที่เธอไม่เคยทำ

ตอนนี้เธอสงสัยว่าทำไมเธอถึงเป็นคนงี่เง่าและใช้ชีวิตอย่างไร้ศักดิ์ศรีในชาติที่แล้ว

ตอนนี้พิพิมรู้สึกโกรธตัวเองมาก

“เยี่ยมมาก ฉันเห็นว่าแกมันมีสันดานที่ไม่ยอมเชื่อฟังฉัน” วิโรจน์พูดอย่างโกรธจัดในครั้งนี้

เขากำลังจะตบพิพิมก็ยกมือขึ้น

ในขณะนั้น "พ่ออย่า!" นิรินก็ตะโกนขึ้นมา

คำพูดของเธอทำให้มือของวิโรจน์ชะงักกลางอากาศ

ไพลิน มองนิรินด้วยสีหน้าตกใจและถาม “ที่รัก คุณเป็นอะไร...”

นิรินสะอื้นร้องไห้และตะโกนในเวลาเดียวกัน เสียงของเธอแหบแห้งราวกับว่าเธอกำลังจะหมดสติเพราะขาดออกซิเจน "อย่าตีพี่พิพิมพ่อ ได้โปรดอย่า... เธอเป็นลูกสาวแท้ๆ ของคุณ!"

วิโรจน์รู้สึกตัวได้ชั่วขณะเมื่อได้ยินคำว่า "ลูกสาวผู้ให้กำเนิด"

เขามองไปทางพิพิมอย่างลึกซึ้งและครุ่นคิด

ไม่ว่าวิโรจน์จะยอมรับหรือไม่ก็ตาม ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นสายเลือดของเขาเอง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพาพิพิมกลับบ้านมา วิโรจน์ไม่นึกเลยว่าพิพิมจะกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้

ในที่สุด ไพลินก็พูดขึ้นว่า "วิโรจน์ มาคุยกันเถอะ อย่าปล่อยให้เป็นเรื่องเลวร้ายมากไปกว่านี้เลย"

พิพิมยังคงเป็นลูกสาวแท้ๆ ของไพลิน แม้ว่าคิดดูแล้วจะบีบคั้นหัวใจที่เห็นนิรินรู้สึกไม่สบายใจก็ตาม

“รุจ ใจดีกับเธอเกินไป” เมทีพึมพำกับตัวเอง

เมทีไม่เข้าใจว่าทำไมนิรินยังพยายามปกป้องพิพิมทั้งที่เธอไม่ไดต้องการให้เป็นแบบนี้

ขณะที่เขาเฝ้าดูนิรินอดทนต่อความเจ็บปวดโดยไม่บ่น หัวใจของเขารู้สึกเหมือนถูกฉีกออกเป็นสองส่วน

ตอนนี้เมทีกำลังหวังให้นิรินเป็นพี่สาวแท้ๆ แทนพิพิม ซึ่งไม่ยุติธรรมเลย

วิโรจน์หายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งและพยายามสงบจิตใจที่ร้อนเป็นไฟอยู่ในอกของเขา

“พิพิม รู้ตัวไหมว่าทำอะไรผิด?” วิโรจน์ถามโดยพยายามทำเสียงให้สงบที่สุด

“ไม่ค่ะ ฉันไม่” พิพิมตอบโดยไม่ลังเล คำตอบของเธอเรียบง่ายและตรงประเด็น

ทุกคนในห้องตกใจกับคำตอบของเธอ

พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพฤติกรรมของพิพิมแตกต่างกันอย่างมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน

เธอเคยเป็นคนขี้อายและพยายามเอาใจพวกเขาเสมอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอเป็นคนที่มั่นใจและไม่กลัวใดใด

“ไม่ เธอไม่ได้ควรพูดแบบนั้น” วิโรจน์อุทานด้วยความตกใจ ดวงตาที่เบิกกว้าง

“ไม่ค่ะ ฉันไม่” พิพิมย้ำคำตอบของเธออย่างจงใจ ตอนนี้วิโรจน์ไม่แน่ใจว่าเขาได้ยินอะไร

ไม่ว่าวิโรจน์จะถามเธอกี่ครั้ง เธอก็ตอบว่า "ไม่ค่ะ" เสมอ

ในดวงตาของเธอมืดมนและเย็นชาอย่างที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะที่เธอยังคงจ้องมองไปที่วิโรจน์

วิโรจน์รู้สึกเย็นวาบลงกระดูกสันหลัง

วิโรจน์ไม่เคยเห็นแววตาแบบนั้นของพิพิมมาก่อน

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าพิพิมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ในฐานะอดีตประธานกิตติมศักดิ์ของธารากรุ๊ป เขามีโอกาสที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนที่หลากหลายตลอดอาชีพของเขา