ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 109

“เดี๋ยวก่อนสิ ใครให้เธอพาเด็กออกไปกัน?” ดักลาสถามขึ้นทันที

หัวใจของชารอนสั่นเล็กน้อย ก่อนที่ชารอนจะทันได้โต้ตอบ ดักลาสพลันกล่าวคำสั่ง "พาเด็กคนนั้นกลับไปที่ห้อง"

สาวใช้หลายคนเดินเข้ามาหาชารอนและพรากลูกไปจากเธอ

ชารอนตกใจมาก “พวกคุณจะทำอะไรน่ะ? ออกไปให้พ้น ปล่อยมือจากลูกของฉันเดี๋ยวนี้!”

เซบาสเตียนเองก็ขัดขืนสาวใช้เช่นกัน “ไปให้พ้น! ผมอยากอยู่กับแม่!”

ไซม่อนกระแทกโต๊ะและพลันลุกขึ้นยืน “หยุดเดี๋ยวนี้! ถ้าใครกล้าแตะต้องพวกเขา ฉันจะหักมือทิ้งให้หมดเลย!”

สาวใช้กลัวเกินกว่าจะขยับตัวและเพียงแค่มองหน้ากัน

ไซม่อนเดินไปอุ้มลูกชายขึ้นมา “เซบาสเตียน ลูกอยู่กับคุณปู่ไปก่อนนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะออกไปข้างนอกสักสองสามวัน”

ไซม่อนพาเด็กไปหาดักลาส "พ่อครับ ดูแลลูกผมด้วย ผมจะย้ายออกไปกับชารอนเอง"

ดวงตาของชารอนเบิกกว้าง 'เขาเสียสติไปแล้วหรือยังไงกัน? ฉันทิ้งลูกไว้ในบ้านหลังนี้ไม่ได้!'

“เซบาสเตียน...” เธอต้องการพาลูกชายกลับมา

ไซม่อนหยุดชารอนเอาไว้ "ไปกันก่อนเถอะ"

“ไม่ ฉันต้องการลูกคืน...” แต่ทว่า ไซม่อนโอบแขนชารอนเอาไว้และพาเธอออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก

“ไซม่อน กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันไม่ได้ขอให้นายย้ายออกไปสักหน่อย!” เพเนโลเป้ตะโกน ชารอนเป็นคนที่เธอต้องการจะไล่ออกไปจากบ้านหลังนี้ แต่ทว่า เขากำลังจะไปกับเธอ เขาตั้งใจไม่เชื่อฟังงั้นหรือ?

ไซม่อนดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงของเพเนโลเป้เลย เขาโอบชารอนและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

“ปล่อยเขาไปเถอะ!” ดักลาสกล่าว

ใบหน้าที่นิ่งสงบของเพเนโลเป้มืดลงเล็กน้อย ทันทีที่เห็นว่าไซม่อนไม่ฟังเธอเลยเพราะชารอน เพเนโลเป้พลันตัวสั่น ชารอน ถ้าไม่ใช่เพราะเพเนโลเป้กำลังจับโซฟาเอาไว้แน่น เธออาจควบคุมสติและความโกรธไม่ได้แล้ว

“ป้าครับ ทำไมไม่พูดให้ลุงกลับมาล่ะ?” โฮเวิร์ดลุกขึ้นและวิ่งตามไซม่อนไป เขาต้องการให้ชารอนถูกไล่ออกไป ไม่ใช่ไซม่อนเลย

"หยุดเดี๋ยวนี้เลย!" เพเนโลเป้หยุดโฮเวิร์ดเอาไว้ “นายเองก็ควรไปเหมือนกัน ถ้าไม่มีอะไรสำคัญต้องทำ ก็อย่ากลับมาที่นี่อีก!”

เพเนโลเป้เห็นภาพจากกล้องวงจรปิดแล้ว โฮเวิร์ดเป็นตัวสร้างปัญหาอย่างไม่ต้องสงสัย เธอทนไม่ได้เลยกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตระกูลแซคคารี่

ประกายสีดำวาบผ่านดวงตาของโฮเวิร์ด เขาเงียบและขยับริมฝีปากด้วยความเฉยเมย "ก็ได้ครับ ผมจะไปเอง"

ชารอนถูกไซม่อนพาออกไปจากห้องนั่งเล่น แต่ทว่า เธอก็ยังดิ้นรนและพยายามจะวิ่งกลับไป “เซบาสเตียน... ปล่อยฉันนะ ฉันทิ้งเซบาสเตียนไว้ที่นี่ไม่ได้!”

ชารอนดิ้นไม่หยุดจนไซม่อนต้องยกเธอขึ้นบนไหล่และเดินออกไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางข้างกาย

ชารอนรู้สึกเวียนหัว เธอทั้งตกใจและโกรธ “ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ ไซม่อน!”

เธอยังคงกระสับกระส่ายในระหว่างที่เธอห้อยหัวอยู่บนไหล่ของไซม่อน เธอทั้งทุบหลังและเตะไซม่อนอย่างไม่หยุดยั้ง

ไซม่อนขมวดคิ้ว “อยู่นิ่ง ๆ ก่อนสิ! ถ้าคุณล้มลง ผมไม่ช่วยหรอกนะ”

ทว่า มีรถคันหนึ่งจอดรออยู่ที่สนามหญ้าแล้ว ไซม่อนผลักชารอนเข้าไปในรถและมุดหัวเข้าไปเช่นกัน

ชารอนไม่เต็มใจที่จะจากไปแบบนี้ เธอแยกกับลูกชายไม่ได้!

เธอพยายามเปิดประตูอีกฝั่งแล้วหนีออกไป แต่ทว่า ไซม่อนก็คว้าเธอเอาไว้ “คุณยังไม่หยุดอีกเหรอ?”

ทันทีที่คิดว่าเซบาสเตียนถูกคนในตระกูลแซคคารี่พรากไป และตัวเองถูกไล่ออกจากบ้านโดยไม่มีเหตุผล นอกเหนือจากการดูถูกของโฮเวิร์ดก่อนหน้านี้แล้ว ชารอนก็ทรุดตัวลงและตะโกนใส่ไซม่อน ความคับข้องใจท่วมท้นหัวใจของเธอด้วยความโกรธ "ยังไม่หยุดงั้นเหรอ? นี่คือสิ่งที่ฉันควรได้รับหรือยังไงกัน?"