ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 112

ชารอนแน่นหน้าอก “เราแค่แกล้งทำเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่เหรอ? อีกอย่าง ไม่มีใครในตระกูลแซคคารี่อยู่ที่นี่สักหน่อย เพราะฉะนั้น เราไม่ต้องทำเหมือนตอนแรกก็ได้”

'เขาต้องจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ?'

“ใช่ เราแต่งงานกันในนามก็จริง แต่ใบจดทะเบียนสมรสก็เป็นของจริง ไม่ว่าจะในนามหรือทางร่างกาย เราก็คือคู่รัก” ไซม่อนโอบชารอนเอาไว้ในอ้อมแขน เสียงทุ้มลึกของเขาส่งผ่านเข้าโสตประสาทของเธอ ในไม่ช้า เธอก็พบว่าหูของตัวเองกำลังร้อนผ่าว

หูของชารอนไม่เพียงแต่จะร้อนผ่าวนั้น แต่หัวใจของเธอก็กำลังเต้นเร็วขึ้นด้วยเช่นกัน ไซม่อนพูดถูก เธอไม่สามารถแยกจากเขาได้เลย

แก้มของชารอนเริ่มร้อนขึ้น เธอกล่าวคำพูดด้วยความเขินอาย "ในสัญญาบอกว่าเราแค่แกล้งทำเป็นสามีภรรยากันนะ คือ... คุณเลิกทำตัวแบบนี้สักทีได้ไหม?!" ความเงียบของชารอนนั้นไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมให้ไซม่อนเข้าใกล้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

“อีกอย่าง สัญญาไม่ได้บอกเอาไว้ด้วยว่าคุณสามารถจูบฉันได้ ขอร้องล่ะ อย่าจูบฉันโดยที่...” ระหว่างชารอนกำลังพูด ไซม่อนก็ก้มศีรษะลงและจูบชารอนที่ริมฝีปากทันที

“คุณ... คุณ...” ชารอนเม้มปากและจ้องมายังไซม่อน ไซม่อนเผยยิ้มอย่างติดตลก ดวงตาสีเข้มของเขาเป็นประกายด้วยความสนุกสนาน “คุณหมายถึงจูบกะทันหันลวก ๆ แบบนี้น่ะเหรอ?”

เมื่อมองดูใบหน้าอันมีเสน่ห์ของไซม่อน ชารอนก็ตกใจ แต่ทว่า เธอก็ยังคงเม้มปากเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เขาจูบเธอได้ “หยุดจริงจังสักครั้งจะได้ไหม?”

ไซม่อนพยักหน้า “ก็ได้ ผมจะจำไว้ ถ้าครั้งต่อไปผมจะจูบคุณ ผมจะถามคุณก่อน และผมก็จริงจังมากเลยล่ะ” หลังจากนั้น ไซม่อนก็คว้าข้อมือชารอนและพาเธอไปยังห้องนอนห้องใหญ่

'ครั้งต่อไป? เขายังอยากจะจูบอีกเหรอ?'

ชารอนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเธอคิดได้เพียงการโต้เถียงกับเขา “ไม่... คุณก็รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ”

ไซม่อนพาชารอนเข้าไปในห้องนอนและเมินเฉยต่อคำพูดของเธอ เขากล่าว “คุณเก็บเสื้อผ้าเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าก็ได้ ถ้าคุณต้องการอะไรอีก ก็บอกผมได้เลย เดี๋ยวผมหามาให้”

เมื่อชารอนรู้สึกตัวและมองเข้าไปในห้องนอน ชารอนก็รู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่มาก

“ฉันบอกคุณแล้วไงว่าจะนอนห้องที่สองน่ะ” เธอยืนกราน

ชารอนลืมตาขึ้นด้วยความสับสน ใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้ชายอยู่ตรงหน้าจ้องมองมาที่เธอ เขาเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มบนริมฝีปาก มันเต็มไปด้วยความขี้เล่น “คุณนายแซคคารี่ คุณตั้งตารอที่จะเป็นคู่รักจริง ๆ กับผมอยู่ใช่ไหมล่ะ?”

"ไม่นะ... ไม่ใช่แบบนั้น อย่าคิดไปเองสิ!" เธอโต้กลับทันที แต่ทว่า ทำไมชารอนถึงต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะ?

“แล้วทำไมคุณถึงตื่นเต้นจังล่ะ?” ไซม่อนเลิกคิ้วและเผยยิ้ม

“ฉัน... ฉันแค่หายใจไม่ออกเวลาคุณเข้ามาใกล้แบบนี้!” ชารอนพยายามผลักไซม่อนออกไป

ไซม่อนเอามือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพลางเพลิดเพลินไปกับความเขินอายของชารอน มันเป็นอะไรที่น่าดูน่าดึงดูดไม่น้อย แต่ทว่า ในตอนนี้ มันก็ดึกมากแล้ว เพราะฉะนั้น เขาจึงหยุดแกล้งชารอน

“พี่เพเนโลเป้สามารถสอดส่องผมได้ตลอดเวลา เพราะฉะนั้น คุณต้องนอนกับผมนี่แหละ"