ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 139

ชารอนกำลังจะบอกไซม่อนว่าเธอไม่ได้เอาโทรศัพท์ไว้ใกล้ตัว แต่ทว่า ท้ายที่สุดแล้ว ชารอนกลับโพล่งสิ่งที่เธอไม่ต้องการจะพูดออกไป “คุณไม่ได้นอนอยู่กับรีเบคก้า ลอว์เรนซ์ที่โรงแรมหรอกเหรอ? คุณมีเวลาโทรหาฉันด้วยงั้นเหรอ?”

ชารอนแทบอยากจะกัดลิ้นของตัวเองในขาดไปเลย เกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน? ทำไมเธอถึงพูดในสิ่งที่ตัวเองไม่สามารถควบคุมได้ออกมาแบบนั้น!

สายตาของไซม่อนที่จ้องมองดูขี้เล่นมากขึ้นกว่าเดิม ดวงตาของเขาเป็นประกาย “ใครบอกคุณกันว่าผมนอนอยู่ในห้องกับรีเบคก้า?”

เนื่องจากชารอนได้เอ่ยคำพูดออกไปแล้ว มันจึงไม่มีอะไรให้ต้องวิตกกังวลอีกแล้ว เธอตอบกลับอย่างหมดความอดทน “แล้วถ้าฉันบอกว่ารีเบคก้าเป็นคนบอกล่ะ?”

ไซม่อนกางแขนทั้งสองข้างออกและวางไว้บนโต๊ะหินอ่อนพร้อมกับกั้นชารอนเอาไว้ในช่องว่างระหว่างแขน

ลมหายใจของชารอนหยุดนิ่ง เธอหนีไม่พ้น เธอทำได้เพียงเผชิญหน้ากับไซม่อนเท่านั้น เขาเอาแต่มองมาที่ชารอนและกล่าวคำพูดอย่างแผ่วเบา "แล้วคุณเชื่อเธองั้นเหรอ?”

ชารอนหลับตาลง “เชื่อหรือไม่ แล้วมันจะไปสำคัญอะไรล่ะ?”

“แน่นอนสิว่ามันสำคัญ คุณเป็นภรรยาของผมนะ และตอนนี้คุณก็กำลังเข้าใจผิดว่าผมนอนอยู่ในโรงแรมกับผู้หญิงคนอื่น”

ชารอนขมวดคิ้ว เรื่องเข้าใจผิดงั้นเหรอ?

แต่ทว่า รีเบคก้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะโกหกชารอน ยิ่งไปกว่านั้น ชารอนก็ได้ยินเสียงคนกำลังอาบน้ำอยู่จริง ๆ ด้วย ในตอนนั้น ไซม่อนกำลังอาบน้ำอยู่ไม่ใช่รึยังไงกัน?

หัวใจของชารอนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เธอรู้สึกสับสนไปหมด สิ่งเดียวที่ชารอนคิดได้คือหลังจากที่ไซม่อนและรีเบคก้ามีความสุขกันในห้องพักของโรงแรมแล้ว เขาก็แค่กลับมาหว่านคำโกหกอันแสนหวานใส่เธอ

เธอยกมือขึ้นเพื่อผลักไซม่อนออกไป แต่ทว่า เขาก็ยังอยู่ที่เดิมและจับมือของชารอนเอาไว้ ร่างกายอันกำยำของไซม่อนกำลังบังคับให้ชารอนถอยกลับ

เธอสบตาไซม่อนและเริ่มโกรธเล็กน้อย "คุณ..."

“ชารอน อย่าบอกนะว่าคุณหึงผมน่ะ?”