ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 138

ชารอนเกือบลืมเรื่องนั้นไปแล้ว ระหว่างที่ชารอนพักฟื้นอยู่ในโรงพยาบาล ไซม่อนมักจะให้แม่ครัวเตรียมตับสุกให้เธอกินอยู่เสมอ ไซม่อนบอกว่ามันเป็นเหมือนการเพิ่มเลือด

อันที่จริง ชารอนไม่เคยชอบกินอวัยวะภายในของสัตว์เลย ดังนั้น หลังจากที่ไซม่อนบังคับให้เธอกินเป็นเวลาสองถึงสามวัน เธอค่อนข้างตกใจกับคำว่า 'ตับ' อยู่เสมอ

เมื่อชารอนกลับมายังบ้านของตระกูลแซคคารี่ ชารอนพลันรู้สึกว่าไซม่อนอยากเพิ่มเลือดให้เธอมากไปหน่อย แถมเขายังขอให้แม่ครัวทำกับข้าวที่ผสมหมูและหัวหอมให้อีกด้วย ทว่า ดูเหมือนชารอนเองก็อยากให้ไซม่อนได้ลิ้มลองรสชาติของตับเช่นกัน

แต่ทว่า ระหว่างเรื่องที่รีเบคก้ารับโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ ชารอนพลันคิดว่าตัวเองกังวลเรื่องไซมอนมากเกินไป

ดังนั้น เธอจึงควรกินตับสุกและหัวหอมด้วยตัวเองดีกว่า ด้วยความที่ชารอนเสียเลือดไปมาก นี่จึงเป็นวิธีการเพิ่มเลือดที่เร็วที่สุด

“โอเคค่ะ เดี๋ยวฉันจะลงไปกินเอง” ชารอนปิดประตูห้องนอนและลงไปยังห้องครัวชั้นล่าง

ห้องครัวขนาดใหญ่ทั้งสว่างและสะอาด ตับสุกและหัวหอมยังอุ่นอยู่บนเตา ชารอนปล่อยให้พ่อบ้านพักผ่อนในระหว่างที่เธอจัดการทุกอย่างในครัวด้วยตัวเอง

ชารอนตักตับสุกและหัวหอมออกแล้ววางบนจานหินอ่อน เมื่อได้กลิ่นตับสุก ชารอนรู้สึกกล้ำกลืนเล็กน้อย

ชารอนพยายามกวนตับและหัวหอมด้วยช้อนให้เข้ากัน

ความสนใจของชารอนอยู่เพียงแค่จานตรงหน้าเธอเท่านั้น เธอไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่ากำลังมีใครเข้ามาใกล้ จนกระทั่งท้ายที่สุดแล้ว มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาโอบรอบเอวของชารอน แถมเขายังขยับมากระซิบข้างหูอีกด้วย “คุณแม่จอมตระกละ คุณกำลังทำอะไรอยู่น่ะ? ทำไมถึงยังไม่หลับไม่นอนอีก?”

กลิ่นอันคุ้นเคยของชายคนนั้นรายล้อมชารอน ซึ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

เขากอดชารอนจากด้านหลัง คางของเขาวางพาดอยู่บนไหล่ของเธอ ลมหายใจของเขาพลันเข้าไปอยู่ในหูของเธอแล้วด้วย ชารอนได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเขา ดูเหมือนว่าเขาน่าจะเมามา

ก่อนที่เธอจะดึงมือของเขาออกไป ชายคนนั้นหันร่างของชารอนหันกลับมาหาตน

เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ชารอนไม่ได้สังเกตเลย

เมื่อไซม่อนสังเกตเห็นจานตับและหัวหอมที่วางอยู่ข้างหลังเธอ เขาพยักหน้าเล็กน้อย “ไหนคุณบอกว่าคุณไม่อยากกินของแบบนี้อีกแล้วไง?”

ไซม่อนยังไม่ลืมว่าหลังจากที่ชารอนได้กินตับสักไปสองสามวัน เธอก็เริ่มจะไม่ชอบมันและปฏิเสธ

“ฉัน...” ชารอนเกือบจะหลุดปากออกไปว่าเธอเตรียมอาหารเหล่านี้เอาไว้ให้ไซม่อนแล้วด้วย แต่ทว่า เธอก็ไม่ได้พูดออกมา ทำไมเธอถึงต้องบอกเขาด้วยล่ะ?

ดวงตาของชารอนเป็นประกาย เธอตอบกลับ “ฉันว่ามันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ”

นัยน์ตาสีดำสนิทของไซม่อนจ้องมาที่ชารอนโดยไม่หวั่นไหว เขาไม่ได้สงสัยคำพูดของชารอนเลย

ไซม่อนพลันจับคางของชารอน “คืนนี้ คุณโทรมาหาผมงั้นเหรอ?”

มันถือเป็นเรื่องยากไม่น้อยสำหรับชารอนที่จะลืมเรื่องนั้น แต่ทว่า ไซม่อนก็พูดออกมาแล้ว ไซม่อนอยากให้ชารอนรู้ขนาดนั้นเลยหรือว่าเขาและรีเบคก้าอยู่ด้วยกันที่โรงแรมสองต่อสอง?

ทันใดนั้น ชารอนพลันเผยท่าทีเย็นชาออกมาทันที "อ่า มันก็ไม่มีเรื่องอะไรด่วนมากหรอกค่ะ ลูกแค่อยากรู้ว่าคุณจะกลับมาตอนไหน แค่นั้นเอง" เธอสะบัดมือของไซม่อนออกแล้วเบือนหน้าหนี

ไซม่อนจ้องไปยังชารอนที่กำลังงอน เธอกำลังไม่พอใจเขาอยู่

“คุณแน่ใจนะว่าลูกขอให้โทรหาผม? หรือว่าคุณอยากรู้เองมากกว่าล่ะ?” ไซม่อนเผยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นออกมา

“ฉันว่าคุณน่าจะเมามากไปแล้วแหละค่ะ!” ชารอนขึ้นเสียง เธอรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้เลย

หลังจากพูดจบ ชารอนก็ตระหนักได้ว่าเธอทำเกินไป เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญ ชารอนหลับตาลงและกัดริมฝีปาก เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

ไซม่อนมองดูท่าทางที่เปลี่ยนไปของชารอน เขาเผยรอยยิ้ม “คุณโกรธเพราะผมไม่ยอมรับสายก่อนหน้านี้ คุณเลยไม่รับสายผมบ้างงั้นเหรอ?”

ชารอนขมวดคิ้วของเธอ ไซม่อนโทรกลับมางั้นเหรอ?

ทันทีที่ชารอนส่งลูกชายเข้านอน เธอก็ปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้ เธอไม่ได้พกโทรศัพท์ติดตัวไปด้วยเลย มันน่าจะวางอยู่ในห้อง เพราะเหตุนั้น ชารอนจึงไม่รู้ว่าไซม่อนโทรกลับมา