ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 137

รีเบคก้ายังคงจ้องมองไปที่ไซม่อนจนกระทั่งเขาพูดขึ้น หลังจากนั้น เธอก็กลับมาได้สติ “เอ่อ ใช่คะ...” ดวงตาของรีเบคก้าเป็นประกาย เพราะเธอเพิ่งโกหกไปเมื่อกี้ เธอพูดอะไรออกมาไม่ได้มาก

ไซม่อนขมวดคิ้ว "ออกไป" คำพูดของเขาไม่มีความอบอุ่นในน้ำเสียงเลย

ทันทีที่มองดูท่าทีอันเย็นชาของชายตรงหน้า รีเบคก้ารู้สึกราวกับหัวใจกำลังบีบรัด ความรู้สึกเจ็บปวดและความขุ่นเคืองเริ่มรุนแรงขึ้นในใจของเธอ เธอพลันรู้สึกบางอย่าง ทว่า ในตอนนั้นเอง รีเบคก้าก็พุ่งตัวเข้าไปกอดชายตรงหน้า “ไซม่อน คุณอย่าเย็นชากับฉันแบบนี้ได้ไหม? เรารู้จักกันตั้งแต่ยังเด็กเลยนะ เมื่อก่อนคุณไม่ได้เป็นแบบนี้กับฉันเลยด้วยซ้ำ”

สายตาของไซม่อนหยุดนิ่งและเย็นชารอน ใบหน้าของเขาดูกระวนกระวายเล็กน้อย แต่ทว่า เขาก็ไม่ได้ผลักรีเบคก้าออกไปในทันที

รีเบคก้าเอาหน้าแนบหน้าอก ระหว่างกำลังฟังเสียงหัวใจอันทรงพลังของไซม่อน ทุกเส้นประสาทในร่างกายของเธอพลันเต้นไม่หยุด

“ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณจะไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลย...” เธอกอดไซม่อนอย่างแน่น รีเบคก้ายืนเขย่งปลายเท้าและพยายามที่จะพุ่งหน้าเข้าไปจูบไซม่อน!

แต่ทว่า ก่อนที่ริมฝีปากของรีเบคก้าจะสัมผัสถูกไซม่อน เขาพลันขยับตัว ท่าทีของไซม่อนปราศจากความอ่อนโยน เขาผลักรีเบคก้าออกไปอย่างแรง ทันใดนั้น รีเบคก้าก็ล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรงและเจ็บปวด!

เธอรู้สึกอับอายและโกรธเคือง รีเบคก้าจ้องมองไซม่อนอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง “คุณ คุณ...” ไซม่อนทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน?

ไซม่อนมองลงไปยังผู้หญิงบนพื้นด้วยสายตาที่เยือกเย็น ความรู้สึกไร้หัวใจแผ่ซ่านไปทั่วตัวของเขา “รีเบคก้า ลอว์เรนซ์ พ่อของผมให้คุณมาที่นี่เพื่อเป็นเลขาเท่านั้น ไม่ใช่ให้คุณมาเพื่อหว่านสเน่ห์ใส่หัวหน้าของคุณ!"

ไซม่อนกล่าวคำพูดราวกับหมดความอดทน สีหน้าของรีเบคก้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจนร้อนผ่าว ในฐานะผู้หญิง การเริ่มบุกเข้าหาผู้ชายก่อนก็เป็นเรื่องที่แย่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น รีเบคก้าจะยังคงทนความอับอายและคำพูดของไซม่อนได้ยังไงกัน?

ดวงตาของรีเบคก้าแดงขึ้นทันที น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ รีเบคก้ารู้สึกอับอายมากเสียจนอยากจะขุดหลุมฝังตัวเองลงไป เธอรับไม่ได้!

รีเบคก้าเงยมองไซม่อนทั้งน้ำตา “ไซม่อน ฉันยังทำได้ไม่ดีพอและทำให้คุณไม่พอใจอย่างงั้นเหรอ?

เธอไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เลยจริง ๆ พวกเขารู้จักกันตั้งแต่ยังเล็ก แต่หลังจากนั้น เธอก็เดินทางไปต่างประเทศ อันที่จริง พวกเขาทั้งสองก็ไม่ได้ติดต่อกันมาเป็นเวลานานพอสมควร แต่ทว่า รีเบคก้าก็ยังจำความทรงจำวัยเด็กได้อยู่เลย ทั้งคู่ดูสนิทกันมาก

ผู้ชายที่ยืนอยู่ต่อหน้ารีเบคก้าจ้องมองลงมาอย่างเย็นชาราวกับเป็นบุคคลชนชั้นสูง พูดคำของไซม่อนทำให้รีเบคก้าใจสลายในทันที “ที่ผ่านมา คุณทำทุกอย่างดีมาก แต่ว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณเลย”

ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณเลย! ประโยคนี้รวดร้าวไปถึงทรวงอก!

“ไม่ว่าคุณจะทำงานเป็นเลขาของผมหรืออยากลาออก อย่าคิดที่จะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับพ่อของผมเชียวล่ะ มิฉะนั้น ผมจะทำให้คุณต้องรีบเก็บสัมภาระและย้ายออกไปทันที” ไซม่อนพูดคำเหล่านี้ออกมาอย่างแผ่วเบาเท่าที่จะทำได้ มันถือเป็นคำเตือน

รีเบคก้าถึงกับหายใจติดขัด ท้ายที่สุด รีเบคก้าก็ตระหนักได้ว่าเธอทำความผิดร้ายแรงลงไป รีเบคก้าไม่กล้าร้องไห้หรือพูดอะไรออกมาอีก เธอลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบ “ท่านประธานแซคคารี่คะ ฉันขอโทษ พอคืนนี้ฉันดื่มมากไปหน่อย สิ่งที่ฉันทำและทำไปเมื่อครู่อาจจะเป็นเพราะความมึนเมา ช่วยอย่าคิดจริงจังเลยนะคะ!”

ดวงตาสีเข้มของไซม่อนหรี่ลงเล็กน้อย เขาเผยยิ้มอย่างเย็นชาออกมา ทว่า รีเบคก้าเองก็ยังคงถือว่าเป็นผู้หญิงที่มีไหวพริบในการเอาตัวรอดอยู่

“ออกไป” ไซม่อรสั่งอย่างเย็นชาอีกครั้ง

รีเบคก้าไม่กล้ามองไซม่อนอีกแล้ว เธอกัดริมฝีปากและพยายามสงบสติอามรณ์ในใจของตัวเอง “ฉันขอโทษค่ะ!” หลังจากนั้น รีเบคก้าก็วิ่งออกไป

ไซม่อนไม่ได้สนใจเลยว่ารีเบคก้าจะรู้สึกผิดหือไม่ หลังจากนั้น เขารีบโทรกลับไปหาชารอน แต่ทว่า ชารอนกลับไม่รับสาย เกิดอะไรขึ้นกัน?

สิ่งที่แปลกคือไซม่อนโทรหาชารอนตั้งสามครั้ง แต่ไม่มีใครรับสายเลย ไซม่อนขมวดคิ้ว ชารอนหลับแล้วเหรอ?

ในบ้านของตระกูลแซคคารี่ ชารอนเพิ่งจะกล่อมลูกชายให้นอนหลับ ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เธอกังวลว่าเสียงเคาะจะปลุกลูกชาย ชารอนจึงรีบเปิดประตู

คนที่เคาะประตูคือพ่อบ้าน เขาพลันกล่าวคำพูด “คุณนายแซคคารี่ครับ ตับและหัวหอมที่คุณนายขอให้แม่ครัวลีห์เตรียมเอาไว้พร้อมแล้วนะครับ คุณอยากทานตอนที่มันยังร้อนอยู่ไหมครับ?”