ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 147

หลังจากนั้น ชารอนก็ได้ยินเสียงพิธีกรประกาศ “คุณนักออกแบบยีนส์ ได้โปรด ขึ้นมาบนเวทีด้วยเถอะครับ คุณได้เป็นคู่เต้นรำของท่านประธานแซคคารี่ในค่ำคืนนี้ ยินดีด้วยนะครับ!"

เสียงปรบมือดังขึ้นทั่วทั้งห้อง ชารอนพลันได้สติอีกครั้ง แต่นั่นกลับทำให้เธอยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก เธอได้เป็นคู่เต้นรำของไซม่อนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เธอไม่ได้มีส่วนร่วมในการจับฉลากตัวเลขสักหน่อย ชารอนจะถูกเลือกได้ยังไงกัน?

ชารอนหันกลับมามองไปยังไซม่อนซึ่งยืนอยู่บนเวที มีฝูงชนคั่นกลางอยู่ระหว่างพวกเขา ชารอนพลันสบตากับไซม่อน สายตาของเขาเปล่งประกายออกมาอย่างซุกซน...

ชารอนไม่รู้ว่าเธอถูกผลักขึ้นไปบนเวทีได้ยังไง แต่ทว่า ทันทีที่รู้สึกตัว เธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าไซม่อนแล้ว

ทันใดนั้น แสงไฟบนเวทีก็สว่างยิ่งขึ้น ท่าทีของไซม่อนดูชัดเจนมากขึ้นทันทีที่ไฟส่งลงมา ไซม่อนเผยรอยยิ้มให้ชารอนด้วยสีหน้าสุดทะเล้นและเย็นชา ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนของเขา

แม้ว่าชารอนจะไม่มีหมายเลข แต่สุดท้าย ชารอนก็เข้าใจได้ทันทีว่าทำไมเธอถูกเลือก มันเป็นเพียงกลอุบายของไซม่อนเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่การที่พิธีกรประกาศว่าเขาจะเต้นรำกับพนักงานหญิงคนหนึ่งไปจนถึงให้พนักงานหญิงทุกคนจับหมายเลข ทั้งหมดมันเป็นเพียงแค่ขั้นตอนที่ละเอียดถี่ถ้วนในการทำให้ชารอนมาเป็นคู่เต้นของไซม่อนเพื่อเปิดงานก็เท่านั้น

ทว่า สิ่งที่ชารอนไม่เข้าใจคือทำไมไซม่อนถึงไม่เลือกรีเบคก้าเป็นคู่เต้นรำแทนล่ะ?

"ทำไมล่ะ? ทำไมคุณทำแบบนี้?" ระหว่างที่ทั้งสองยืนอยู่บนเวที ชารอนก็จ้องมองตรงเข้าไปที่ไซม่อนและถามขึ้น

ไซม่อนตอบตามความเป็นจริง “ทีคุณยังเต้นรำกับคนอื่นได้เลย งั้นทำไมคุณถึงจะเต้นกับผมไม่ได้ล่ะ?”

นี่ถือเป็นเหตุผลแบบไหนกัน?

"แต่ว่า..."

ไซม่อนไม่ได้ให้โอกาสชารอนในการพูดต่อเลย ทันใดนั้น ไซม่อนพลันกางแขนออกแล้วรัดเอวของชารอนเอาไว้พร้อมกับดึงเธอเข้ามาหาตัว ในหน้าของชารอนเกือบจะชนเข้ากับหน้าอกของไซม่อนเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่า ชารอนก็ยังคงพยายามประคองตัวเองเขาไว้อยู่

ไซม่อนดีดนิ้วโดยไม่รอปฏิกิริยาของชารอนเลย ทันใดนั้น วงดนตรีออเคสตราที่ได้รับสัญญาณจากไซม่อนก็เริ่มเล่นเพลงวอลทซ์แสนโรแมนติกทันที

ทั้งสองเริ่มหมุนตัวและเต้นรำกันอยู่บนเวที นอกจากนี้ สิ่งเดียวที่ชารอนทำได้คือตามไซม่อนให้ทัน ผู้ชายทุกคนเป็นเหมือนกับเขาหมดเลยรึเปล่านะ? บังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำน่ะ?

ยูจีนยังสามารถเต้นรำกับชารอนได้ ในตอนนี้ ไซม่อนก็ทำได้เหมือนกัน!

“ไซม่อน ฉันเต้นไม่เป็น” เธอกระซิบบอกไซม่อน

ไซม่อนเลิกคิ้ว “คุณรู้วิธีเต้นแล้วไม่ใช่รึยังไงกัน ตอนที่เต้นรำกับยูจีนน่ะ?”

"คือฉัน..."

ไซม่อนไม่ได้สนใจฟังคำปฏิเสธของชารอนเลย ทั้งสองพลันเต้นรำกันต่อไป

ชารอนรู้สึกกระสับกระส่าย เธอก้าวขึ้นยืนหลายครั้งและกล่าวคำพูดออกมาอย่างไร้เดียงสา “ฉันบอกคุณไปแล้วไงว่าฉันเต้นไม่เป็น”

เหตุผลเดียวที่ชารอนสามารถเต้นกับยูจีนได้ก่อนหน้านี้คือเขาสอนเธอทุกขั้นตอน แต่ทว่า ไซม่อนไม่มีความอดทนแบบนั้นเลย

ดูจากท่าทางที่เย็นชาบนใบหน้าของไซม่อนแล้ว เธอคงต้องเหยียบเท้าเขาแน่นอน

ความโกรธของชารอนทันทีที่มองไปยังไซม่อน เธอรู้สึกราวกับตัวเองจะหัวเราะออกมา

บางที ไซม่อนอาจเดาได้ว่าชารอนกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะในตอนนี้ เขาหมุนรอบชารอนหลายครั้งติดต่อกันแล้ว ทว่า ชารอนกลับรู้สึกไม่สบาย การหมุนตัวทำให้ชารอนยิ่งเวียนหัวมากขึ้นไปอีก เธอพลันวางมือบนไหล่ของไซม่อน

ทันใดนั้น ไซม่อนก็อุ้มชารอนขึ้นมาและเริ่มเคลื่อนไหวช้าลง เขากัดริมฝีปากและกระซิบข้างหูเธอ “เวลาที่คุณเต้น จริงจังกว่านี้หน่อยสิ”

ทว่า ชารอนสบถกับตัวเองในใจ 'คนนิสัยเสีย!'

แต่ทว่า ในตอนนี้ ชารอนไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากอาการวิงเวียนศีรษะ แม้แต่ลมหายใจของชารอนก็กำลังอุ่นขึ้น

เธอกำลังป่วยหนักงั้นหรือ?