ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 175

เมื่อฟิโอน่าเดินเข้ามา เธอก็ได้กำจัดอารมณ์ด้านลบของตนออกไปแล้ว เธอพารีเบคก้าเข้าไปข้างในบ้านและเผยยิ้มออกมา

ฟิโอน่าทักทายดักลาสก่อนแล้วจึงพูดกับเพเนโลเป้ว่า “เพเนโลเป้ สุขสันต์วันเกิดนะคะ!”

เพเนโลเป้จ้องมองไปที่รีเบคก้าซึ่งยืนอยู่ข้างฟิโอน่า ใบหน้าเคร่งขรึมของเธอเผยให้เห็นถึงความไม่พอใจ “เธอพาผู้หญิงคนนี้มาทำไม?”

อย่างที่ไซม่อนพูดเอาไว้ เพเนโลเป้ไม่ชอบให้มีคนนอกเข้ามาร่วมงานเลี้ยงวันเกิด

แน่นอน ฟิโอน่ารู้เรื่องนั้นอยู่แล้ว เธอมองเข้าไปในดวงตาของเพเนโลเป้และเผยยิ้ม “เพเนโลเป้ รีเบคก้าได้ยินมาว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอน่ะ แถมเธอก็แค่อยากจะมาฉลองด้วย ดูสิ หนูรีเบคก้าทำเค้กมาให้ด้วยนะ" ระหว่างที่พูด ฟิโอน่าก็หันไปทางรีเบคก้า

รีเบคก้าวางเค้กลงบนโต๊ะทันที เธอก้มศีรษะลง ท่าทีของเธอดูเหมือนหญิงสาวน่ารักผู้มาจากครอบครัวที่ต่ำต้อย “คุณเพเนโลเป้ สุขสันต์วันเกิดนะคะ! นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำเค้ก หวังว่าคุณจะชอบนะคะ”

ดักลาสตอบกลับ “หนูน่ารักมากเลยนะ รีเบคก้า ไหน ๆ หนูก็มาที่นี่เพื่อเฉลิมฉลองวันเกิดแล้ว งั้นเรามาทานอาหารเย็นด้วยกันเลย”

เพเนโลเป้มองไปที่ดักลาส เพเนโลเป้รู้ดีว่าดักลาสชื่นชอบรีเบคก้า เขาหวังว่าเธอจะได้เป็นภรรยาของไซม่อนในอนาคต แต่ทว่า เพเนโลเป้เองก็พลันคิดว่ารีเบคก้าไม่เหมาะสมกับไซม่อนเลยแม้แต่น้อย

"ขอบคุณมาก" แม้ว่าเพเนโลเป้จะไม่ชอบที่รีเบคก้าโผล่มาที่นี่เพื่อฉลองวันเกิด แต่เธอก็ยังต้องทำตัวสุภาพ เพราะดักลาสพูดออกมาขนาดนั้นแล้ว หากต้องมาโต้เถียงกับพ่อผู้สูงอายุ มันคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่

รีเบคก้าเผยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข เพเนโลเป้อนุญาตให้เธอรับประทานอาหารเย็นด้วยกันได้ แต่ทว่า ในระหว่างนั้น รีเบคก้าพลันอดละสายตาจากไซม่อนไม่ได้เลย ไม่ว่าเธอจะชำเลืองมองเขาแค่ไหน แต่ไซม่อนก็ไม่เคยเหลียวแลเธอเลยแม้แต่น้อย

ไซม่อนไม่พูดอะไร เนื่องจากพี่สาวอนุญาตให้รีเบคก้าอยู่ต่อ เขาจึงไม่มีอะไรจะพูดอีก

ฟิโอน่าเผยรอยยิ้ม เพราะถ้ารีเบคก้าได้อยู่ต่อ แผนการของเธอจะง่ายขึ้นมาก

“เซบาสเตียน หลานหิวไหม?” ในตอนนี้ ดักลาสให้ความสนใจหลานชายของตัวเองมากกว่า หลังจากที่เด็กชายถูกแยกกับแม่ อารมณ์ของเขาก็ไม่ดีอีกเลย

เซบาสเตียนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาและเล่นรูบิก เขาไม่สนใจใครเลยสักคน

“ไม่ครับ” เขาตอบดักลาส

“ปู่ขอให้พ่อครัวทำอาหารที่หลานชอบ-"

“ผมไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น” ก่อนที่ดักลาสจะพูดจบประโยค เซบาสเตียนก็ขัดจังหวะขึ้นมาและปฏิเสธ เขากำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่

ดักลาสเผยสีหน้าเคร่งขรึม ทันใดนั้น เขาพลันกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำออกมา “ถึงจะไม่อยากกิน แต่หลานก็ต้องกิน!"

"ไม่! ไม่! ไม่! ผมจะรอแค่แม่เท่านั้น! ผมอยากกินพาสต้าที่แม่ทำให้!” เด็กน้อยรู้ว่าชารอนจะมารับเขาในคืนนี้ เหตุผลเดียวที่เซบาสเตียนยังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นคือเขากำลังรอแม่อยู่

ดักลาสรู้สึกโกรธที่หลานชายตัวเองไม่ฟังใครเลย เขาจ้องมองไปยังเซบาสเตียนด้วยใบหน้าเคร่งขรึม แต่ทว่า เซบาสเตียนไม่ได้สนใจเลยสักนิด

ในตอนนั้นเอง สาวใช้ก็เดินเข้ามาและกล่าวคำพูด “คุณชารอนมาถึงแล้วค่ะ"

ทันทีที่เซบาสเตียนได้ยินเช่นนั้น เขาก็โยนรูบิกไว้ข้างกายและกระโดดลงโซฟาก่อนจะวิ่งไปที่ประตู "แม่ครับ!"

ในระหว่างที่ชารอนกำลังเดินผ่านประตู เธอก็เห็นเด็กน้อยวิ่งตรงเข้ามา นั่นก็คือเซบาสเตียน

ชารอนก้มลงและกางแขนออกเพื่อกอดลูกชาย เซบาสเตียนรีบวิ่งไปหาแม่ ทันใดนั้นเอง เด็กน้อยก็กอดแม่อย่างแน่น ถึงแม้ว่าชารอนจะแอบดุลูกชาย แต่เขาก็ยังเผยยิ้มอยู่ “ทำไมลูกวิ่งเร็วขนาดนั้นล่ะ? ถ้าเกิดลูกล้มขึ้นมาจะทำยังไง?"

“ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะแม่”

“ก็จริง ลูกแม่ฉลาดที่สุด”

“แม่ครับ แม่มารับผมใช่ไหม?” เด็กน้อยมองดูชารอนราวกับเขากลัวว่าชารอนจะไม่พาเขากลับไปด้วย

"ใช่จ่ะ" ชารอนยกมือขึ้นแตะจมูกของลูกชาย

“งั้นคืนนี้แม่ช่วยทำอาหารให้ผมกินได้ไหม? ผมอยากกินอาหารที่แม่ทำสุด ๆ ไปเลย”

"ได้สิจ๊ะ" ชารอนจับมือลูกชายและยืนขึ้น “แต่เราควรไปลาคุณปู่ก่อนนะ”

ถึงแม้ว่าชารอนอยากคว้าตัวลูกชายและวิ่งหนีไปเลย แต่แบบนั้นก็ดูจะหยาบคายเกินไป

ทันทีที่ชารอนเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอก็เห็นว่าทุกคนอยู่ข้างในหมดแล้ว แม้กระทั่งรีเบคก้า ชารอนมองไปยังไซม่อนโดยไม่รู้ตัว พวกเขากำลังพูดถึงการแต่งงานของไซม่อนกับรีเบคก้างั้นหรือ?