ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 177

ไซม่อนไม่ตอบอะไร เขาเพียงแค่เดินออกไปเท่านั้น

บริเวณลานบ้าน ไซม่อนตามแม่และลูกชายมาจากด้านหลัง เขาให้เซบาสเตียนขึ้นรถไปก่อนเพื่อที่จะคุยกับชารอน

ทั้งสองยืนประจันหน้ากันอยู่ข้างรถ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทันทีที่ชารอนมองไปยังไซม่อน เธอพลันรู้สึกกดดันไม่น้อย

ทันทีที่ไซม่อนเห็นท่าทีที่ผิดปกติไปของชารอน เขาก็รู้สึกว่าตัวเองต้องถาม "ใครทำให้คุณไม่มีความสุขเหรอ?"

“ใช่ ฉันไม่มีความสุขเลย” เธอสบตากับไซม่อน นอกจากนี้ ชารอนเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่าไซม่อนสามารถเดาอารมณ์ของเธอออกจากสีหน้า

ไซม่อนดึงมือที่ล้วงอยู่ในกางเกงออกมาและจับคาของชารอนเงยขึ้น "เป็นเพราะผมไม่ได้บอกให้คุณมาฉลองงานวันเกิดของพี่เพเนโลเป้รึเปล่า?"

ชารอนรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้สามารถอ่านใจเธอได้อย่างไรกัน? ทันทีที่เขารู้ทัน ชารอนก็รู้สึกไม่ดีเลย!

ชารอนปัดมือของไซม่อนออกและกล่าวคำพูดอย่างดื้อรั้น “ไม่ใช่สักหน่อย”

ระหว่างที่กำลังมองดูใบหน้าที่น่าอึดอัดใจของชารอน ไซม่อนก็พลันเผยรอยยิ้มออกมา “งั้นถ้าผมบอกคุณก่อนหน้านี้ คุณจะมาฉลองให้พี่สาวผมไหมล่ะ?"

ชารอนเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เพเนโลเป้ไม่ชอบเธอ ด้วยเหตุนั้น ถ้าเธอมาที่งานฉลองวันเกิด พวกเธอทั้งคู่คงจะไม่มีความสุขแน่

นั่นคือเหตุผลที่ไซม่อนไม่ขอให้เธอมางั้นหรือ? ไซม่อนไม่ต้องการให้ชารอนต้องมาเผชิญหน้ากับความโกรธแค้นของพี่เพเนโลเป้งั้นหรือ?

ถึงแม้ชารอนจะไม่เชื่อว่าไซม่อนเป็นคนใจดีขนาดนั้น แต่คำพูดของไซม่อนก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้

อันที่จริง ชารอนอยากถามไซม่อนว่าทำไมรีเบคก้าถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย แต่ทว่า... รีเบคก้าก็เป็นเหมือนลูกรักของตระกูลแซคคารี่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ถ้าเธอถามอะไรแบบนั้นออกไป มันจะเหมาะสมรึเปล่า?

ชารอนเงยหน้าขึ้นมองไซม่อนแล้วส่ายหัว ดูเหมือนว่าแค่คำตอบของไซม่อนก็เพียงพอแล้ว

“ตอนเราคุยกันทางโทรศัพท์ คุณบอกว่ามีอะไรจะบอกนิ รู้ตัวคนโพสต์บทความและรูปถ่ายแล้วใช่ไหมคะ?” ทันใดนั้น เธอก็จำจุดประสงค์หลักในการมาที่นี่ได้ ชารอนจึงเลือกถามประเด็นนี้แทน

ดวงตาของไซม่อนมืดลง "ใช่"

"ใครล่ะ? โฮเวิร์ดเหรอ?” ชารอนถามขึ้นทันที

แววตาอันเยือกเย็นแวบผ่านนัยน์ตาของไซม่อน แต่ทว่า เขาก็พลันสบตาชารอนและกล่าวคำพูดเดียวออกมาจากปาก "ไม่ใช่"

เขาไม่ได้โกหกเธอ มันไม่ใช่ฝีมือของโฮเวิร์ด

ชารอนตกตะลึง เธอมองไซม่อนอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่ใช่โฮเวิร์ดงั้นหรือ?

“แล้วใครล่ะคะ?” เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีใครคนอื่นนอกจากโฮเวิร์ดพยายามจะทำให้เธออับอายแบบนี้

“มันเป็นฝีมือของ... พนักงานหญิงคนหนึ่งจากแผนกการตลาด” ทันทีที่พูดออกไปแบบนั้น ไซม่อนกลับขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโกหกผู้หญิง

ชารอนรู้สึกงุนงงทันทีที่ได้ยินคำตอบ “พนักงานหญิงจากแผนกการตลาด? ฉันไม่รู้จักใครที่นแผกกนั้นเลยนะคะ ทำไมเธอถึงทำอย่างนั้นล่ะ?”

ไซม่อนกำมือแน่นและกดลงที่ริมฝีปากของตัวเอง เขากระแอม “ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าอิจฉาที่คุณได้เต้นรำกับผม แล้วก็เรื่องที่คุณ... ดึงผมเข้าไปจูบเพื่อหว่านเสน่ห์น่ะ หลังจากนั้น เธอเลยจ้างใครสักคนมาขุดอดีตของคุณเพื่อที่จะสั่งสอนบทเรียนให้กับคุณน่ะ"

ชารอนเงียบไปชั่วครู่ ความโกรธในหัวใจของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกไม่สบายใจ ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นกัน “ดึง... ดึงคุณไปจูบ? ฉันไม่ได้หว่านเสน่ห์ใส่คุณด้วยซ้ำ...”

เสียงของชารอนเริ่มเบาลงเรื่อย ๆ นั่นเป็นเพราะเธอกำลังคิดถึงคืนที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันที่โรงแรม...

“บางที พนักงานคนนั้นอาจคิดแบบนั้นก็ได้ หรือไม่ก็คนอื่นก็อาจคิดเหมือนกัน" ไซม่อนสังเกตเห็นว่าแก้มของชารอนกำลังแดงขึ้น ดูเหมือนเธอจะสับสน ดูเหมือนเธอต้องการจะอธิบายอะไรสักอย่าง แต่เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไง

ไซม่อนเผยรอยยิ้ม เขาไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนหนึ่งสามารถเปลี่ยนท่าทางและอารมณ์ของตัวเองได้หลายครั้งในเวลาอันสั้นเช่นนี้ มันค่อนข้างน่าสนใจไม่น้อย

“แล้วคุณจัดการเรื่องนี้ไปยังไงล่ะ?” ชารอนถอนหายใจอย่างหดหู่ เธอทำได้แค่โทษตัวเองที่ดื่มเหล้าหนักไปหน่อยและจูบไซม่อนต่อหน้าทุกคนในงานเลี้ยงฉลองครบรอบบริษัท

“ผมไล่เธอออกไปแล้วแหละ ผมจะปล่อยให้คนแบบนี้อยู่ในบริษัทได้ยังไงกันล่ะ?" ไซม่อนพลันหรี่ตาลง นอกจากนี้ ชารอนจะไม่มีวันเห็นโฮเวิร์ดในบริษัทอีกต่อไปด้วย

สำหรับฟิโอน่า ไซม่อนบอกกับเธอไปว่าเขาจะไม่แจ้งตำรวจเพราะเห็นแก่พี่ชายที่ล่วงลับชีวิตไป ไซม่อนหวังว่าฟิโอน่าจะถือสิ่งนี้เป็นเหมือนเครื่องเตือนใจและหยุดสร้างปัญหามากขึ้นกว่าเดิม