ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 183

เมื่อคืนชารอนนอนหลับไม่เต็มตื่นนัก เพราะฉะนั้น หลังจากตื่นนอน เธอจึงสะลึมสะลือนิดหน่อย ชารอนเคาะหน้าผากลูกชายและกล่าวคำพูดออกมาอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก "แม่ตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าให้ลูกยังไงล่ะจ๊ะ! แม่จะไปรู้สึกแย่กับเรื่องอะไรล่ะ?”

เซบาสเตียนแตะศีรษะของตัวเองอย่างไร้เดียงสาและขดริมฝีปาก “ปกติแล้วถ้าแม่ตื่นเช้ามาทำกับข้าวให้ผมกิน ตาของแม่ก็จะไม่เหมือนแพนด้าแบบนี้ไม่ใช่เหรอครับ?"

“ก็ได้จ้ะลูกรัก เมื่อคืนแม่นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ พอใจลูกรึยัง?" ชารอนยอมรับโดยตรง

“ผมนอนกับแม่เลยนะ ทำไมแม่ถึงนอนไม่หลับล่ะ? หรือว่า... แม่คิดถึงพ่อเหรอครับ?" เมื่อตื่นมาแล้วไม่เจอไซม่อน เซบาสเตียนจึงแน่ใจว่าพ่อของเขาไม่ได้กลับมาที่นี่อย่างแน่นอน

ทันใดนั้น ดวงตาของชารอนเป็นประกาย หลังจากนั้น เธอก็โต้กลับทันที "ใครจะไปคิดถึงผู้ชายคนนั้นกันล่ะ? เขาไม่มีที่นี่ก็ดีแล้วแหละ!" หลังจากชารอนพูดจบ เธอก็พ่นลมหายใจออกมา

ทว่า เซบาสเตียนสามารถสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของแม่ตน ดังนั้น เขาจึงเอื้อมมือเล็ก ๆ ออกมาและจับมือชารอนเอาไว้ “แม่ไม่ต้องกลัวนะครับ ถ้ากลับไปอยู่บ้านคุณปู่เมื่อไหร่ ผมจะช่วยแม่จับตาดูพ่อเอง ผมจะไม่ปล่อยให้พ่อแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นแน่นอน"

ชารอนตื่นตระหนก เพราะไซม่อนเคยนอนกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว ดังนั้น ที่เหลือจึงเป็นเรื่องของเวลาว่าเขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นหรือไม่ ทั้งสองแม่ลูกจะอยากเข้าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้ทำไมกันล่ะ?

“ไม่เป็นไรหรอก ลูกลุกไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวหลังจากกินข้าวเช้าเสร็จแล้ว แม่จะพาลูกไปหาคุณแม่ทูนหัวนะ”

“เย่! ผมไม่ได้เจอคุณแม่ทูนหัวตั้งนานแล้วนะเนี่ย! ผมคิดถึงคุณแม่ทูนหัวมากเลยแหละครับ"

หลังจากที่ทั้งสองรับประทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาก็ตรงไปยังคอนโดของไรลีย์

โดยปกติ ชารอนมีกุญแจประจำบ้านของไรลีย์อยู่แล้ว ดังนั้น เธอจึงเปิดประตูและเข้าไปได้เลย

“คุณแม่ทูนหัว! ผมมาหาแล้ว! แม่ผมทำขนมอบของโปรดมาให้แม่ทูนหัวด้วย!” หลังจากเปิดประตู เซบาสเตียนก็ตะโกนเสียงดังและวิ่งเข้าไปข้างใน

“เซบาสเตียน รอแม่ด้วยสิ” ชารอนปิดประตูและเดินตามลูกชายไป

หลังจากที่ชารอนและลูกชายเดินเข้าไปในบ้าน พวกเขาสังเกตเห็นว่าไม่เพียงแต่ไรลีย์เท่านั้นที่อยู่ข้างใน แต่ยูจีนเองก็อยู่ด้วย

ชารอนยังคงแปลกใจเล็กน้อย ทำไมยูจีนถึงมาเช้าขนาดนี้ล่ะ?