ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 184

อันที่จริง ชารอนคิดว่าคนอย่างยูจีนไม่น่าจะอยากไปสวนสนุกมากนัก นับประสาอะไรกับการเล่นกับเด็ก ไม่เพียงแค่นั้น เขายังอยู่ในชุดสูทและรองเท้าหนัง นั่นทำให้ชารอนกังวลว่าชุดราคาแพงของเขาจะเปรอะเปื้อนหากนั่งบนเก้าอี้ริมถนน แต่ทว่า เธอคิดผิด!

ยูจีนไม่สนใจเรื่องอะไรพวกนั้นเลย เพื่อให้เล่นสวนสนุกได้ง่ายขึ้น เขาจึงถอดชุดสูทออกและสวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตลายทางสีเข้มเท่านั้น โครงร่างที่สูงลิ่วและโดดเด่นของยูจีนไม่ได้ดูแย่ไปกว่าไซม่อนเลย อันที่จริง รูปลักษณ์ของยูจีนพลันดึงดูดความสนใจของหญิงสาวหลายคนในสวนสนุกด้วยซ้ำ

ชารอนอดถอนหายใจไม่ได้ เขาดูเหมือนกับไซม่อนไม่น้อยเลย ทุกสายตาจับจ้องมายังยูจีนแทบจะในทุกโอกาส

ทันใดนั้น ชารอนพลันส่ายหัว ทำไมเธอต้องนึกถึงไซม่อนด้วยล่ะ? เขาในตอนนี้อาจจะกำลังนอนเล่นอยู่กับรีเบคก้าอยู่ก็ได้

ชารอนกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ แต่หลังจากที่เธอตื่นนอนในเช้า เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตลอดเวลา ตั้งแต่เมื่อคืน ไซม่อนไม่ได้โทรหรือส่งข้อความหาชารอนเลย

ไซม่อนไม่ได้บอกชารอนด้วยว่าเขาจะไม่กลับมาที่คอนโดเมื่อคืน...

ทว่า ทำไมชารอนถึงต้องกังวลเรื่องนี้ด้วยล่ะ? เขากำลังอยู่กับผู้หญิงอีกคน เพราะฉะนั้น ไซม่อนน่าจะลืมสิ่งที่เขาพูดกับชารอนไปแล้วแหละ

ทั้งสามไปเล่นเรือโจรสลัดและรถไฟเหาะด้วยกัน นอกจากนี้ พวกเขายังเล่นเกมที่บ้าระห่ำและน่าตื่นเต้นอย่างอื่นอีกด้วย ถึงกระนั้น พวกเขาจะหยุดเล่นกันก็ต่อเมื่อชารอนกรีดร้องว่าเธอทนไม่ไหวแล้ว

ชารอนไม่คาดคิดเลยว่ายูจีนและลูกชายของตัวเองยังคงสบายดีและรู้สึกตื่นเต้นขนาดนั้น

“เซบาสเตียน ไปนั่งพักตรงนั้นกันสักพักนะ แม่เริ่มเหนื่อยแล้ว" ชารอนไม่อยากให้เจ้าตัวเล็กบ้าระห่ำมากเกินไป

“ก็ได้ครับ แต่ผมอยากกินไอศกรีม ไปร้านไอศกรีมกันเถอะครับแม่” เซบาสเตียนรีบลากทั้งสองไปทันที เขาไม่เปิดโอกาสให้ทั้งคู่ปฏิเสธเลย

ทั้งสามคนมาถึงร้านไอศกรีม พนักงานขายไอศกรีมสาวเผยยิ้มและกล่าวทักทาย “สวัสดีค่ะ รับไอศกรีมรสอะไรดีคะ?”

“ผมต้องการรสวานิลลากับช็อกโกแลตครับ!” เด็กน้อยตะโกนบอกรสชาติที่ตัวเองชอบ

“แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ล่ะคะ?” ผู้หญิงคนนั้นคิดว่าทั้งสามคนเป็นครอบครัวเดียวกัน

ชารอนมองไปยังยูจีน เขาไม่โกรธหลังจากถูกเข้าใจผิดว่าเป็นพ่อของเซบาสเตียน ดูเหมือนยูจีนเองก็จะอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน

ด้วยเหตุนั้น ชารอนจึงกล่าวคำพูดออกมา “เราสองไม่ใช่สามีภรรยากันหรอกค่ะ ฉันเป็นแม่ของเด็กเอง”

“อ้าว พวกคุณทั้งสองยังไม่แต่งงานเหรอคะ? คุณสองคนดูเข้ากันได้ดีมากเลยนะคะ ถ้าไม่บอก ฉันคงไม่เชื่อแน่ว่าพวกคุณทั้งสองไม่ใช่สามีภรรยากัน" ผู้หญิงคนนั้นกล่าวและรู้สึกว่ามันน่าเสียดายไม่น้อย

“คุณผู้หญิงครับ แต่พ่อของผมเหมาะกับแม่มากกว่าอีก" เด็กน้อยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“พี่ก็ว่างั้นแหละจ้ะหนูน้อย พ่อกับแม่ของหนูน่าจะเหมาะกันที่สุด” พนักงานรีบแก้ตัว แม้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นไซม่อนมาก่อน แต่หากพิจารณาจากใบหน้าอันหล่อเหลาของเด็กน้อยแล้ว เธอคิดว่าพ่อของเซบาสเตียนจะมีความน่าดึงดูดเหมือนกับยูจีนไม่มากก็น้อย

พวกเขาซื้อไอศกรีมเพียงแค่อันเดียวเท่านั้น ส่วนชารอนและยูจีนขอเป็นน้ำเปล่าคนละขวด

หลังจากนั้น ทั้งสามก็นั่งลงบนม้านั่งใกล้กับร้านไอศกรีม เซบาสเตียนพลันสังเกตเห็นชายคนนั้นกำลังหอบเร่ขายของอยู่ เขารู้สึกสนใจไม่น้อย

“แม่ครับ ผมขอไปดูหน่อยได้ไหม? ผมแค่ดูเฉย ๆ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ซื้ออะไร"

"ได้เลยจ้ะ แต่อย่าเดินมั่วไปที่อื่นไกลนักล่ะ" ชารอนตอบด้วยรอยยิ้ม

“งั้นถ้านายอยากได้อะไร เดี๋ยวลุงซื้อให้นายเอง" ยูจีนกล่าวต่อ

“ขอบคุณครับ คุณลุง!” เจ้าตัวเล็กรีบวิ่งออกไป

หลังจากที่เด็กจากไป ก็เหลือเพียงพวกเขาสองคน เธอชำเลืองมองยูจีนและกล่าวคำพูดออกมา “ฉันไม่คิดเลยว่าผู้บริหารบริษัทใหญ่อย่างคุณจะมาเล่นอะไรแบบนี้กับเด็กอย่างเซบาสเตียนนะคะ"

“ผู้บริหารบริษัทใหญ่เองก็เป็นมนุษย์เหมือนกันนะครับ ถ้าผมอยากเล่นอะไรแบบนี้บ้าง มันแปลกตรงไหนล่ะ? หรือว่า... ไซม่อนไม่เคยเล่นสนุกอะไรแบบนี้กับพวกคุณสองคนเลยเหรอ?" ยูจีนจ้องมองชารอน

ชารอนตกตะลึงเล็กน้อย ชารอนพลันคิดว่ายูจีนคงเดาได้ว่าไซม่อนเป็นพ่อของเซบาสเตียน

เมื่อยูจีนเห็นชารอนนิ่งไปชั่วครู่ เขาก็ไม่ได้ถามถึงเซบาสเตียนอีก แต่เขากลับถามเรื่องอื่นแทน "คุณไม่คิดจะมาทำงานกับผมจริง ๆ เหรอครับ? ถ้าคุณไม่พอใจกับข้อเสนอตรงไหน คุณบอกผมได้เลยนะ อีกอย่าง คุณเองก็กำลังดูแลลูกชายอยู่ด้วย เพราะฉะนั้น คุณคงอยากได้เงินเดือนสูง ๆ ใช่ไหมล่ะครับ?"

ชารอนต้องยอมรับว่ายูจีนพูดถูก เธอต้องการงานที่ได้ค่าตอบแทนสูง เพราะชารอนเองก็ต้องการอิสรภาพทางการเงิน เพราะถ้าชารอนไม่ได้แบบนั้น ถ้าเกิดวันหนึ่งตระกูลแซคคารี่ตัดสินใจเอาตัวเซบาสเตียนไปดูแลเอง ชารอนจะอยู่ต่อไปอย่างไรล่ะ? อย่างน้อยที่สุด เธอต้องการสิ่งที่สามารถสนับสนุนเธอได้สักอย่างเพื่อเผชิญหน้ากับพวกเขา