ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 184

อันที่จริง ชารอนคิดว่าคนอย่างยูจีนไม่น่าจะอยากไปสวนสนุกมากนัก นับประสาอะไรกับการเล่นกับเด็ก ไม่เพียงแค่นั้น เขายังอยู่ในชุดสูทและรองเท้าหนัง นั่นทำให้ชารอนกังวลว่าชุดราคาแพงของเขาจะเปรอะเปื้อนหากนั่งบนเก้าอี้ริมถนน แต่ทว่า เธอคิดผิด!

ยูจีนไม่สนใจเรื่องอะไรพวกนั้นเลย เพื่อให้เล่นสวนสนุกได้ง่ายขึ้น เขาจึงถอดชุดสูทออกและสวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตลายทางสีเข้มเท่านั้น โครงร่างที่สูงลิ่วและโดดเด่นของยูจีนไม่ได้ดูแย่ไปกว่าไซม่อนเลย อันที่จริง รูปลักษณ์ของยูจีนพลันดึงดูดความสนใจของหญิงสาวหลายคนในสวนสนุกด้วยซ้ำ

ชารอนอดถอนหายใจไม่ได้ เขาดูเหมือนกับไซม่อนไม่น้อยเลย ทุกสายตาจับจ้องมายังยูจีนแทบจะในทุกโอกาส

ทันใดนั้น ชารอนพลันส่ายหัว ทำไมเธอต้องนึกถึงไซม่อนด้วยล่ะ? เขาในตอนนี้อาจจะกำลังนอนเล่นอยู่กับรีเบคก้าอยู่ก็ได้

ชารอนกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ แต่หลังจากที่เธอตื่นนอนในเช้า เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตลอดเวลา ตั้งแต่เมื่อคืน ไซม่อนไม่ได้โทรหรือส่งข้อความหาชารอนเลย

ไซม่อนไม่ได้บอกชารอนด้วยว่าเขาจะไม่กลับมาที่คอนโดเมื่อคืน...

ทว่า ทำไมชารอนถึงต้องกังวลเรื่องนี้ด้วยล่ะ? เขากำลังอยู่กับผู้หญิงอีกคน เพราะฉะนั้น ไซม่อนน่าจะลืมสิ่งที่เขาพูดกับชารอนไปแล้วแหละ

ทั้งสามไปเล่นเรือโจรสลัดและรถไฟเหาะด้วยกัน นอกจากนี้ พวกเขายังเล่นเกมที่บ้าระห่ำและน่าตื่นเต้นอย่างอื่นอีกด้วย ถึงกระนั้น พวกเขาจะหยุดเล่นกันก็ต่อเมื่อชารอนกรีดร้องว่าเธอทนไม่ไหวแล้ว

ชารอนไม่คาดคิดเลยว่ายูจีนและลูกชายของตัวเองยังคงสบายดีและรู้สึกตื่นเต้นขนาดนั้น

“เซบาสเตียน ไปนั่งพักตรงนั้นกันสักพักนะ แม่เริ่มเหนื่อยแล้ว" ชารอนไม่อยากให้เจ้าตัวเล็กบ้าระห่ำมากเกินไป

“ก็ได้ครับ แต่ผมอยากกินไอศกรีม ไปร้านไอศกรีมกันเถอะครับแม่” เซบาสเตียนรีบลากทั้งสองไปทันที เขาไม่เปิดโอกาสให้ทั้งคู่ปฏิเสธเลย

ทั้งสามคนมาถึงร้านไอศกรีม พนักงานขายไอศกรีมสาวเผยยิ้มและกล่าวทักทาย “สวัสดีค่ะ รับไอศกรีมรสอะไรดีคะ?”

“ผมต้องการรสวานิลลากับช็อกโกแลตครับ!” เด็กน้อยตะโกนบอกรสชาติที่ตัวเองชอบ

“แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ล่ะคะ?” ผู้หญิงคนนั้นคิดว่าทั้งสามคนเป็นครอบครัวเดียวกัน

ชารอนมองไปยังยูจีน เขาไม่โกรธหลังจากถูกเข้าใจผิดว่าเป็นพ่อของเซบาสเตียน ดูเหมือนยูจีนเองก็จะอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน