ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 185

“มันเป็นข้อเสนอที่ดีมากเลยนะคะ แต่เพียงแค่ว่า... ฉันไม่อยากไปไกลจากที่นี่เท่าไหร่"

หลังจากที่ชารอนพูดออกไปอย่างนั้น ยูจีนก็เข้าใจทันที เขาเผยยิ้มออกมา "อันที่จริง ผมไม่ได้จะให้คุณออกไปไหนสักหน่อย”

ทันใดนั้น ชารอนพลันมองไปยังยูจีนด้วยความสับสน หลังจากนั้น ยูจีนพลันพูดต่อ “เรามีสาขาอยู่ที่นี่เหมือนกัน คุณไม่ต้องไปไหนเลย คุณสามารถทำงานที่นี่ได้”

ยูจีนมองไปยังชารอนอย่างลึกซึ้งด้วยดวงตาที่แฝงรอยยิ้ม "คุณคิดยังไงบ้างล่ะ? ยังจะปฏิเสธผมอีกไหม?”

ทั้งสามคนใช้เวลาเกือบครึ่งวันในสวนสนุก ถ้าชารอนไม่ได้บอกว่าถึงเวลาต้องกลับ เจ้าตัวเล็กก็จะยังคงเล่นต่อไป

ยูจีนมีหน้าที่ส่งพวกเขากลับคอนโด

สำหรับคราวนี้ ชารอนจับมือเซบาสเตียนเอาไว้ ทั้งสองโบกมือลายูจีนจากข้างรถ

“ขอบคุณที่สละเวลามาสนุกกับลูกชายของฉันนะคะ ถ้าครั้งหน้าเรามีโอกาสได้เจอกันอีก ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณเอง" ชารอนเผยยิ้มและกล่าวคำพูดกับชายตรงหน้า

ยูจีนเอามือล้วงกระเป๋า เสื้อสูทที่สวมอยู่ทำให้เขาดูสง่างามไม่น้อย “เราไม่ต้องเลือกวันอื่นหรอก ตอนนี้เลยเป็นไงล่ะครับ?”

ชารอนไม่เคยพบคนแบบยูจีนมาก่อน คนที่มาขอให้เธอเลี้ยงข้าวตรง ๆ แบบนี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทน แต่สองวันนี้เป็นช่วงเวลาของแม่ลูก เพราะในวันพรุ่งนี้ ชารอนจะต้องส่งลูกชายกลับบ้านใหญ่แล้ว

"ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ เรื่องนั้นคงต้องเอาไว้ก่อนแหละค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ยังไงเดี๋ยวฉันได้เลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทนแน่ค่ะ"

ทันใดนั้น ยูจีนพลันกล่าวคำพูดเชิงติดตลก “คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษผมหรอก ตราบใดที่คุณสัญญาว่าจะทำงานกับผม ไม่ว่าคุณหรือผมจะเป็นคนเลี้ยงค่าข้าว มันก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย"

ทั้งสองพูดถึงเรื่องนี้ที่สวนสนุกมาก่อนแล้ว ยูจีนบอกกับชารอนไปแล้วว่าเธอไม่จำเป็นต้องย้ายไปที่อื่นเลย เธอสามารถทำงานที่นี่ได้ เพราะบริษัทของยูจีนมีหลายสาขา

ชารอนหลับตาลงและนึกถึงเรื่องนี้ “เดี๋ยวให้ฉันเก็บไปคิดก่อนนะคะ พอตัดสินใจเรื่องนี้เรียบร้อย ฉันจะให้คำตอบกับคุณแน่ค่ะ"

หลังจากที่ชารอนพูดออกไปเช่นนั้น รถสีดำพลันแล่นเข้ามาและจอดอยู่ข้างเธอทันที

ชารอนมองไปยังรถ เธอก็จำป้ายทะเบียนรถได้ มันเป็นรถของไซม่อน เขากลับมาแล้วงั้นหรือ?

แต่ทว่า ด้วยเหตุผลบางอย่าง ชารอนรู้สึกได้ถึงดวงตาอันเย็นชาและเฉียบแหลมของไซม่อนมองมาที่เธอผ่านกระจกหน้าต่าง ชารอนรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม

ไม่นะ ไซม่อนเห็นเธออยู่กับยูจีน...

ทำไมชารอนต้องคิดว่าไซม่อนจะโกรธอะไรด้วยล่ะ? เธอโง่รึเปล่านะ? เพราะมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอกับยูจีนอยู่แล้ว ทำไมเธอต้องกลัวไซม่อนด้วยล่ะ?

ชารอนซ่อนความตื่นตระหนกเอาไว้ในดวงตา หลังจากนั้น ชารอนก็เห็นผู้ชายที่เย็นชาและหล่อเหลาก้าวเท้าลงมาจากรถ ดวงตาอันเฉียบแหลมของไซม่อนจ้องมองทั้งสาม ในระหว่างที่เขาเดินเข้ามา ออร่าแห่งความเย็นยะเยือกพลันแผ่ออกมาจากตัวของไซม่อนในทันใด

ชารอนจับมือลูกชายแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“แม่ครับ พ่อกลับมาแล้ว” เซบาสเตียนอดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงออกมาเมื่อเห็นไซม่อน

ยูจีนหันมามองอย่างเฉยเมยและเผยยิ้มให้กับไซม่อน ทว่า สีหน้าของยูจีนไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

แต่ถึงกระนั้น ชารอนยังคงประหม่าเล็กน้อย เธอกล่าวคำพูดกับยูจีนทันใด “ขอบคุณที่มาส่งเรานะคะ คุณควรกลับไปก่อน”

"ทำไมล่ะ? ผมเพิ่งมาถึงเองแท้ ๆ คุณก็อยากให้เขาขับรถออกไปเลยเหรอ?"

ทันใดนั้น น้ำเสียงที่ชัดเจนของไซม่อนพลันดังขึ้นมา น้ำเสียงของเขาดูหนักแน่นและมีอิทธิพลไม่น้อย

ชารอนหันมองไซม่อนทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ทั้งสองสบตากัน ความเย็นชาในดวงตาของไซม่อนทำให้หนังศีรษะของเธอแทบชา ราวกับว่าชารอนได้ทำอะไรลับหลังซึ่งทำให้ไซม่อนผิดหวัง

เธอหายใจเข้าเฮือกใหญ่ แปลกจัง ทำไมเธอถึงต้องกลัวเขาด้วยล่ะ?

แม้ว่าชารอนจะได้พบกับยูจีน แต่ทั้งสองก็เป็นแค่เพื่อนกัน แล้วทำไมเธอต้องกลัวด้วย?

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคืน ไซม่อนก็ไปนอนกับรีเบคก้ามา เพราะฉะนั้น เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าเข้ามายุ่มย่ามเรื่องเพื่อนฝูงเธอได้?