ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 185

“มันเป็นข้อเสนอที่ดีมากเลยนะคะ แต่เพียงแค่ว่า... ฉันไม่อยากไปไกลจากที่นี่เท่าไหร่"

หลังจากที่ชารอนพูดออกไปอย่างนั้น ยูจีนก็เข้าใจทันที เขาเผยยิ้มออกมา "อันที่จริง ผมไม่ได้จะให้คุณออกไปไหนสักหน่อย”

ทันใดนั้น ชารอนพลันมองไปยังยูจีนด้วยความสับสน หลังจากนั้น ยูจีนพลันพูดต่อ “เรามีสาขาอยู่ที่นี่เหมือนกัน คุณไม่ต้องไปไหนเลย คุณสามารถทำงานที่นี่ได้”

ยูจีนมองไปยังชารอนอย่างลึกซึ้งด้วยดวงตาที่แฝงรอยยิ้ม "คุณคิดยังไงบ้างล่ะ? ยังจะปฏิเสธผมอีกไหม?”

ทั้งสามคนใช้เวลาเกือบครึ่งวันในสวนสนุก ถ้าชารอนไม่ได้บอกว่าถึงเวลาต้องกลับ เจ้าตัวเล็กก็จะยังคงเล่นต่อไป

ยูจีนมีหน้าที่ส่งพวกเขากลับคอนโด

สำหรับคราวนี้ ชารอนจับมือเซบาสเตียนเอาไว้ ทั้งสองโบกมือลายูจีนจากข้างรถ

“ขอบคุณที่สละเวลามาสนุกกับลูกชายของฉันนะคะ ถ้าครั้งหน้าเรามีโอกาสได้เจอกันอีก ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณเอง" ชารอนเผยยิ้มและกล่าวคำพูดกับชายตรงหน้า

ยูจีนเอามือล้วงกระเป๋า เสื้อสูทที่สวมอยู่ทำให้เขาดูสง่างามไม่น้อย “เราไม่ต้องเลือกวันอื่นหรอก ตอนนี้เลยเป็นไงล่ะครับ?”

ชารอนไม่เคยพบคนแบบยูจีนมาก่อน คนที่มาขอให้เธอเลี้ยงข้าวตรง ๆ แบบนี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทน แต่สองวันนี้เป็นช่วงเวลาของแม่ลูก เพราะในวันพรุ่งนี้ ชารอนจะต้องส่งลูกชายกลับบ้านใหญ่แล้ว

"ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ เรื่องนั้นคงต้องเอาไว้ก่อนแหละค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ยังไงเดี๋ยวฉันได้เลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทนแน่ค่ะ"

ทันใดนั้น ยูจีนพลันกล่าวคำพูดเชิงติดตลก “คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษผมหรอก ตราบใดที่คุณสัญญาว่าจะทำงานกับผม ไม่ว่าคุณหรือผมจะเป็นคนเลี้ยงค่าข้าว มันก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย"

ทั้งสองพูดถึงเรื่องนี้ที่สวนสนุกมาก่อนแล้ว ยูจีนบอกกับชารอนไปแล้วว่าเธอไม่จำเป็นต้องย้ายไปที่อื่นเลย เธอสามารถทำงานที่นี่ได้ เพราะบริษัทของยูจีนมีหลายสาขา

ชารอนหลับตาลงและนึกถึงเรื่องนี้ “เดี๋ยวให้ฉันเก็บไปคิดก่อนนะคะ พอตัดสินใจเรื่องนี้เรียบร้อย ฉันจะให้คำตอบกับคุณแน่ค่ะ"

หลังจากที่ชารอนพูดออกไปเช่นนั้น รถสีดำพลันแล่นเข้ามาและจอดอยู่ข้างเธอทันที